Η κενότητα της γενίκευσης και η αποκάλυψη οργανωτικής αδυναμίας

15:18 9/10/2019 - Πηγή: Aixmi

Οξύνονται πάλι οι αντιπαραθέσεις με αντικείμενο την προσφυγική κρίση καθώς η νοτιοανατολική ευρωπαϊκή γωνιά βρίσκεται κάπου ανάμεσα στην ακόρεστη διάθεση του Ερντογάν, τη σχετική πολιτική ατολμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τη δυσκολία διαχείρισης του προβλήματος από το Ελληνικό κράτος και την ιδιότυπη -αλλά δυστυχώς συχνά κατά περίπτωση εκπεφρασμένη – αρνητική γενίκευση κάθε προβληματικής εξέλιξης που συντελείται στην καθημερινότητά μας.

Για μια ακόμη φορά από το 2015 λαμβάνει ασυνήθιστες διαστάσεις η ροή εισόδου προσφύγων ή (και) μεταναστών και επαναλαμβάνεται το ανθρώπινο δράμα

που πρέπει βαθιά να προβληματίσει όλους μας. Ο εθνικός αλλά ιδίως ο ενωσιακός πολιτικός παράγοντας πρέπει επιτέλους να κινηθεί γρήγορα και προπαντός να πράξει αποτελεσματικά ισορροπώντας από τη μια μεταξύ των επιφυλάξεων και την εύλογη ίσως ανασφάλεια του έλληνα και ευρωπαίου πολίτη και από την άλλη του κράτους δικαίου ως αδιαμφισβήτητου πνευματικού – πολιτικού κεκτημένου για το οποίο στον σύγχρονο δυτικό κόσμο είμαστε όλοι υπερήφανοι.

Εύκολες, στερεοτυπικές προσεγγίσεις και ρατσιστικοί αφορισμοί του τύπου “ μετανάστες – πρόσφυγες- αλλοδαποί στην πυρά”, “όλοι τους είναι ό,τι χειρότερο μπορούσε να μας συμβεί”, “ όλοι είναι ανάξιοι και κατώτεροι μας”, “μουσουλμάνοι άρα εξ ορισμού κακοί”, είναι αποτέλεσμα ήσσονος αναλυτικής προσπάθειας και έλλειψης γνήσιας αγάπης. Τέτοιου είδους ακραία γενίκευση της κριτικής και των συμπερασμάτων για το ‘’προσφυγικό’’ με την επίκληση μάλιστα της φυλετικής καταγωγής, της θρησκείας, της διαφορετικής πολιτιστικής ταυτότητας, είναι σε κάθε περίπτωση μισαλλόδοξη, φαρισαϊκή και κατά το πλείστον κενή ουσιαστικού περιεχομένου και πλήρως αδιέξοδη.

Σε ένα τόσο πολυδιάστατο και οξύ πρόβλημα δεν υπάρχει πάντως προφανής και χωρίς κόστος λύση. Αν δεν ήταν άλλωστε το πρόβλημα ακανθώδες, η λύση θα είχε ήδη βρεθεί. Η πραγματικότητα μόνη της αποδεικνύει ότι λύση δεν βρέθηκε. Ως προς την κατεύθυνση εξεύρεσης αυτής υπάρχουν σίγουρα μερικά προφανή αλλά αντιφατικά δεδομένα και απόψεις των οποίων πρέπει να γίνει συγκερασμός. Δεν πρέπει επί παραδείγματι να ξεχνάμε ότι όλοι οι εισερχόμενοι δεν είναι ‘’ίδιοι’’, αλλά και ότι στο όνομα του ανθρωπισμού και του διεθνούς δικαίου μια χώρα μικρή και καχεκτική οικονομικά, όπως η πατρίδα μας, δεν δύναται εκ των πραγμάτων να ενσωματώσει άλογο αριθμό προσφύγων και δεν έχει κανένα περιθώριο ανοχής παράνομων αλλοδαπών. Για ποικίλους και λίαν σοβαρούς λόγους πρέπει να καταστεί εμπράκτως σαφές ότι δεν επιτρέπεται ο παραμικρός ενδοτισμός στο τελευταίο αυτό ζήτημα. Είναι όμως τεχνικά εφικτό και καθίσταται άμεσα απολύτως αναγκαίο η Ευρωπαϊκή ένωση να συνδράμει την Ελλάδα ώστε να ελέγξει επαρκώς την ταυτότητα των εισερχομένων και συνεπώς τη χορήγηση ασύλου αποκλειστικά στις περιπτώσεις που πληρούνται τα νομικά και πραγματικά κριτήρια. Είναι τραγελαφικό π.χ να μαθαίνει κάποιος την καθομιλουμένη στη Συρία γλώσσα σε επίπεδο αρχαρίου, να χρησιμοποιεί αναπόδεικτα συριακό όνομα και η πολιτεία να τον καταγράφει ως Σύρο πολίτη που χρήζει διεθνούς προστασίας. Ακόμη είναι εξαιρετικά σημαντικό η Ευρωπαϊκή Ένωση να συμβάλλει άμεσα πολύ περισσότερο από ότι μέχρι σήμερα με υλικοτεχνική υποδομή και ίσως με ειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό στην περιφρούρηση των δικών της συνόρων και περαιτέρω να εφαρμοστεί πιο αποτελεσματικά το συμβατικό μας δίκαιο και να διαμοιράζεται σύντομα ο αριθμός των πραγματικών προσφύγων αναλογικά με τον πληθυσμό κάθε συμμετέχουσας ευρωπαϊκής χώρας.

Αναφορικά με τους παρόντες, νομότυπα κατά πρώτον, διαμένοντες αλλοδαπούς θεωρείται αδιανόητη εκ μέρους της πολιτείας η προσπάθεια που ενδεχομένως λαμβάνει χώρα ξανά τον τελευταίο καιρό να μη φανούν οι διαστάσεις του προβλήματος. Έτσι πληροφορούμαστε ότι αναζητούνται οικήματα για τον αλλοδαπό αυτό πληθυσμό ακόμη και μακριά από την όποια υφιστάμενη κοινότητα για να εγκατασταθεί εκεί και να ζήσει κατά το μάλλον ή ήττον απομονωμένος σε μικρές ή μεγαλύτερες ομάδες επ΄ αόριστον χωρίς ‘’να εμφανίζεται’’ και ‘’να απασχολεί’’ ιδιαίτερα την κοινή γνώμη. Οι άνθρωποι όμως αυτοί δεν πρέπει να λογίζονται ως ‘’οι κακοί άλλοι’’ και πάντως δεν είναι ‘’αγέλη’’ που προορίζεται να παραμείνει ως τέτοια. Άλλωστε δεν ζητούν τον οίκτο μας αλλά τη στήριξή μας. Αν και σε κάποιους λίγους δεν αρέσει, αποτελούν και θα συνεχίσουν να αποτελούν τμήμα της κοινωνίας μας. Με τρόπο σαν τον ανωτέρω όμως δεν επιτυγχάνεται η κοινωνική τους ενσωμάτωση, που προϋποθέτει ώσμωση, εκμάθηση της γλώσσας και βασικών στοιχείων του δικού μας modus vivendi. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι σε χώρες της βόρειας Ευρώπης όπου εντατικά εργάζονται στο σημείο αυτό επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων, το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικά ενθαρρυντικό και οι νεοφερμένοι έχουν εγκλιματιστεί και ενσωματωθεί σε μεγάλο βαθμό.

Ας αφήσουμε τις γενικεύσεις, ας αφήσουμε την ακραί ανέξοδη ρητορική και ας λειτουργήσουμε πραγματιστικά για τη διαφύλαξη των συνόρων της πατρίδας μας αλλά και για την εκδήλωση ενός γνήσιου ανθρωπισμού σεβόμενοι τους συνανθρώπους μας στο πλαίσιο του σύγχρονου κράτους δικαίου. Η δύναμή μας είναι το δημιουργικό πνεύμα μας καθώς και η ικανότητα μας να εξισορροπούμε τις αντιθέσεις και να μη χάνουμε το μέτρο. Εν προκειμένω με εγρήγορση μπορούμε χωρίς εθνική αφέλεια αλλά και χωρίς άλλες σκοπιμότητες (π.χ διασπάθισης ευρωπαϊκών κονδυλίων μέσω αδιαφανών διαδικασιών) να ισορροπήσουμε μεταξύ του ενστίκτου της εθνικής – πανευρωπαϊκής αυτοσυντήρησης και του ανθρωπιστικού χρέους μας. Τέλος δεν πρέπει να λησμονούμε το πιο σημαντικό. Δεν είμαστε όλοι το ίδιο, όμως από αυτή τη διαφορετικότητα και πολυπολιτισμικότητα μπορούμε όλοι να κερδίσουμε, χωρίς εμείς τουλάχιστον να απαρνηθούμε και να απολέσουμε την πολιτιστική μας ταυτότητα.

Πολιτιστικά ‘’μιγάς’’ είναι κατά κανόνα ο σύγχρονος άνθρωπος και σε τούτο οφείλεται κατά το πλείστον η πρόοδός του.

The post Η κενότητα της γενίκευσης και η αποκάλυψη οργανωτικής αδυναμίας appeared first on Aixmi.gr - Ειδήσεις από την Ελλάδα και όλο τον κόσμο - Έκτακτη επικαιρότητα.