Η κόρη μου: Ένας έρωτας αντοχής‏

00:01 12/8/2014 - Πηγή: Aixmi

Καλοκαίρι του 2009 και γυρίζουμε -η κόρη μου κι εγώ- από τη Βαρκελώνη. Είναι άυπνη και ελαφρώς ζαλισμένη από το ξενύχτι με τις φίλες της, ελάχιστες μόνο ώρες πριν το ταξίδι.

Στο ταξί από το αεροδρόμιο για το σπίτι, φοράει τα ακουστικά της και τραγουδάει. Ο οδηγός μου λέει ότι είναι πολύ χαριτωμένη και με ρωτάει πώς τη λένε.

Εκείνη πετάγεται και πριν προλάβω να μιλήσω λέει «Λίζα. Με λένε Λίζα!».

Γυρίζω πίσω και την κοιτάζω όλο απορία. Δεν τη λένε Λίζα.

Μου ρίχνει ένα χαμόγελο και κάνει μια φούσκα με την τσίχλα της. Συνεχίζει το τραγούδι.

Θα νομίζετε, είμαι σχεδόν βέβαιος γι’ αυτό, ότι σας περιγράφω μια δυνάμει χαζοβιόλα. Κι, όμως, όχι.

Μαζί της κάνω τις πιο σοβαρές συζητήσεις. Και άλλοι απ’ όσο μαθαίνω. Νηφάλια, διαβασμένη, ώριμη. Περισσότερο φίλη μου, λιγότερο κόρη.

Γελάει δυνατά και εύκολα. Δεν κλαίει σχεδόν ποτέ. Σκληραίνουν τα χαρακτηριστικά του προσώπου της αλλά από δάκρυ τίποτα.

Προσπάθησα σκληρά να την αποκωδικοποιήσω. Συνειδητοποίησα ότι δεν χρειάζεται όταν παρατήρησα ότι μέσα στο σπίτι μου έχω το πιο ανοιχτό και δυσανάγνωστο βιβλίο. Επιρρεπής στο λάθος που, όμως, αναγνωρίζει ως τέτοιο.

Με τον πιο φυσικό τρόπο μου ανακοίνωσε τη σχέση της με άνδρα 30 χρόνια μεγαλύτερο («όμως είμαι ευτυχισμένη μπάμπα!»), με τον πιο φυσικό τρόπο –στο Κυριακάτικο πρωινό μάλιστα- ότι δοκίμασε {«ουσίες»} και ήταν χάλια! (Ευχαριστώ Θεέ μου! Υπάρχεις!)

Όταν εγκατέλειψε την πρώτη επιλογή για τις σπουδές της για να γίνει κάτι άλλο, ήμουν μόλις 24 ώρες εν πλω, μετά από 20 μέρες ξέμπαρκος. Αν δεν συστήθηκα είμαι «καπετάνιος στα καράβια». Στα καράβια… Έτσι της αρέσει να το λέει «ο μπαμπάς μου είναι καπετάνιος στα καράβια».

Για τη μικρή μου η άχρηστη πληροφορία «στα καράβια… πού αλλού;», είναι η πιο βασική από τις λεπτομέρειες που καθορίζουν τη σχέση μας. Όπως σας έλεγα, λοιπόν, πίστεψα ότι το κάνει από αντίδραση. Στην πραγματικότητα δεν μπόρεσα να χωνέψω ότι το πιο αγαπημένο απ’ τα παιδιά μου δεν έχει ποτέ αντιδράσει που μόνο λείπω. Είχα θυμώσει πολύ -κι, όμως, ο λόγος δεν ήταν αυτός. Βαρέθηκε! Αυτό ήταν όλο. Βαρέθηκε! Έτσι απλά.

Σήμερα έχουμε καταφέρει το διάλογο με τα μάτια. Αλλάζουμε ποιήματα και τραγούδια. Βιβλία. Πολλά βιβλία. Τα πρωινά ξυπνάει κάθε μέρα και μ’ άλλο τραγούδι που της κόλλησε στον ύπνο της. Τραγούδια που δεν γίνεται να ξέρει. Είναι αταίριαστο στην εποχή της. Κι όμως…

Το μικρό μου φάλτσο σηκώνει τους ώμους σαν να μην τρέχει και τίποτα και ξεκαρδίζεται. «Αυτή» είναι η ζωή μου!

ΥΓ: Αν δεν κλάψει και μ’ αυτό το κείμενο τότε ναι, αυτή είναι η κόρη μου!

*O E.A είναι καπετάνιος στα καράβια…