Η πλάνη της γενιάς μου

03:46 20/8/2012 - Πηγή: Aixmi

Γεννήθηκα, όπως σχεδόν οι περισσότεροι συνομήλικοί μου, σε μια κοινωνία με χαμηλό σχετικά βιοτικό επίπεδο, που ακόμη προσπαθούσε να επουλώσει τα βαθειά τραύματα της κατοχής, του εμφυλίου, της μετανάστευσης. Ήταν μια εποχή όπου η αίσθηση της κατάστασης πολιορκίας ήταν πανταχού παρούσα.

Το θυμάμαι σαν όνειρο, αλλά οι φόβοι των ενήλικων της εποχής που ήμουν παιδί, ήταν βαθείς και – όπως συνειδητοποίησα αργότερα μεγαλώνοντας- όχι αδικαιολόγητοι.
Και είχαν κάθε λόγο να είναι έτσι.
Οι μεγαλύτεροι είχαν ζήσει την πείνα, ίσως την βίαιη απώλεια κάποιων οικείων τους, τον πολιτικό διχασμό

που οδηγούσε στη φυλακή ή την εξορία και τις κοινωνικές και οικονομικές διαιρέσεις που τους στοίβαζαν στα τρένα για την ξενιτειά.
Οι σχετικά νεώτεροι ήξεραν ότι η όποια πορεία προσπαθούσαν να χαράξουν στην ζωή τους επρόκειτο να περάσει υποχρεωτικά από την κρισάρα ενός δαιδαλώδους πελατειακού συστήματος, το οποίο απαιτούσε συγκεκριμένα πιστοποιητικά φρονημάτων. Κι αυτό ίσχυε και για το επίσημο πολιτικό καθεστώς και για την εκκλησία αλλά ακόμη και για την, εκτός νόμου τότε, Αριστερά.

Αυτά στη πορεία άλλαξαν καθώς η κατάσταση εξομαλύνθηκε, το βιοτικό επίπεδο ανέβηκε, με αποτέλεσμα να αμβλυνθούν δραστικά και τα κοινωνικά χάσματα. Ακόμη και τα πιστοποιητικά των πολιτικών φρονημάτων, τα οποία είχαν ξαναβαφτιστεί ως συμμετοχή στις κλαδικές και άλλες οργανώσεις των κομμάτων, έπαψαν να αποτελούν συνειδησιακά ταμπού, αφού το προαπαιτούμενο δεν ήταν πλέον το να ανήκεις σε συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Απλά αρκούσε το να δηλώνεις έστω ότι ανήκεις κάπου.

Η εποχή της ευμάρειας, η οποία κράτησε τρεις ολόκληρες δεκαετίες -μια γενιά- φάνηκε να σβήνει από τη συλλογική μνήμη το φόβο, να κατευνάζει τα πάθη και να εξημερώνει τα ένστικτα.
Αυτή είναι η γενιά στην οποία μεγάλωσα.

Μια γενιά που δεν χρησιμοποίησε το ένστικτό της για να επιβιώσει αλλά για να ευημερήσει. Μια γενιά που δεν ένιωσε ποτέ στην εφιαλτική σκιά της στέρησης των βασικών αγαθών της τροφής, της στέγης, της ελευθερίας της σκέψης και της έκφρασης και, πάνω απ´ όλα, της ίδιας της ζωής.

Μια γενιά που πίστευε και πιστεύει ακόμη ότι ο πήχης μπαίνει μόνο προς τα πάνω, ενώ και ο αριθμός των προσπαθειών για την υπέρβασή του είναι απεριόριστος.
Αυτή είναι, όμως, και η μεγάλη πλάνη της.

Μέρα με τη μέρα, σαν φαντάσματα που προβάλλουν από την ομίχλη της λήθης, οι φόβοι του ξεχασμένου παρελθόντος επιστρέφουν γιγαντωμένοι και σκοτεινοί, λες και αποζητούν να πάρουν την εκδίκησή τους από τη γενιά που τους χλεύασε.
Επιστρέφουν και κουβαλάνε στη ράχη τους όλα εκείνα τα άγρια ένστικτα που οι προηγούμενες γενιές πίστευαν ότι είχαν ξορκίσει δια παντός, έχοντας μάλιστα καταβάλει βαρύτατα τιμήματα, από την απώλεια της ίδιας τους της ζωής μέχρι τη στέρηση της δικής τους ευημερίας.
Μπροστά σε αυτόν τον εφιάλτη, ο οποίος κάθε μέρα που περνάει μετουσιώνεται σε αδυσώπητη πραγματικότητα, η μεγάλη πρόκληση της γενιάς της ευημερίας είναι να καταφέρει να δώσει τη