Η πτώση της «δικτατορίας» των Burberry’s

15:25 18/7/2012 - Πηγή: Aixmi

Ιούλιος 2007, μέρες εκπτώσεων- καλή ώρα- σε πολυκατάστημα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Δύο κυρίες γύρω στα 35 με 40 με άψογο στυλιστικό outfit, από την επιμελώς ατημέλητη κορυφή στην οποία ξεκουράζεται ένα ζευγάρι επώνυμα τεράστια γυαλιά ηλίου (από αυτά που νομίζεις ότι τα αγοράζουν με το στρέμμα) μέχρι τα βαμμένα –γαλλικό absolument- νύχια διαπληκτίζονται έντονα πάνω από ένα καρό μπικίνι. Το κόστος του εν λόγω μαγιό

αγγίζει τα 180 ευρώ -με την έκπτωση παρακαλώ!- και οι δύο κυρίες μάχονται για το ποια έπιασε -είδε- άγγιξε (;) πρώτη το τελευταίο νούμερο από το κελεπούρι…

Fast forward και επιστροφή στο παρόν. Ιούλιος 2012. Το συγκεκριμένο πολυκατάστημα αποτελεί προ πολλού παρελθόν. Η εικόνα της εγκατάλειψης δε θυμίζει σε τίποτα τις ένδοξες μέρες που έζησε ως «ναός» του shopping. Αποτελεί δε κοινό μυστικό ότι οδηγήθηκε στο κλείσιμο όχι γιατί έπαψαν να ψωνίζουν οι 100, 200, 1000 εύπορες Θεσσαλονικιές, αλλά γιατί έχασαν την αγοραστική τους δύναμη οι χιλιάδες άλλες πελάτισσες μισθωτές των 700 μέχρι 1000 ευρώ, προ κρίσης φυσικά. Καταναλωτές που δε δίσταζαν να θυσιάσουν μεγάλο μέρος του μικρού ή μεσαίου μισθού τους για να αγοράσουν μία και μόνο μπλούζα ή ένα ζευγάρι παπούτσια ή ένα μαγιό, αρκεί να ήταν σινιέ.

Από τα μέσα σχεδόν της δεκαετίας του ’90 μέχρι και το ξέσπασμα της κρίσης το 2009 χιλιάδες μικροαστοί, μεσοαστοί, μικροεπαρχιώτες, μισθωτοί και ημερομίσθιοι έζησαν σαν να τους έχουν ψεκάσει με το μαγικό φίλτρο “μεγαλοζωίτιδα”. Έμαθαν να τρώνε σούσι, ήπιαν πολλά μοχίτος και ανακάλυψαν στο χάρτη κατά που πέφτουν οι Μαλδίβες. Το χειρότερο απ’ όλα ήταν ότι μπέρδεψαν τα απαρέμφατα: το έχειν με το είναι. Πίστεψαν ότι για να είσαι πρέπει να έχεις και μόνο αν έχεις, είσαι. Κι όσα περισσότερα «επώνυμα» στην κατοχή σου, τόσο πιο πολύ είσαι. Στάση ζωής.

Επαναφέρω στη μνήμη μου -σχεδόν με φρίκη- την προσπάθεια ενός φιλικού ζευγαριού που ξεκίνησαν από τα χωριά τους κι έφθασαν να γίνουν υψηλόμισθοι δημόσιοι υπάλληλοι, κάτοικοι μεγάλου αστικού κέντρου (σιγά τα δέντρα!), να προσπαθούν να μάθουν στο δίχρονο γιο τους το όνομα της μπλούζας που του φορούσαν. «Μπε-μπε-ι» συλλάβιζε ο μικρός Κωστάκης. Διαπαιδαγώγηση, όχι αστεία.

Η απόκτηση ενός ζευγαριού επώνυμες γόβες με τους γνωστούς κόκκινους πάτους ή μίας τσάντας που έχει πάθει αναφυλαξία από LV αναδείχθηκε σε όνειρο για πολλές κοπέλλες των 700 ευρώ. Προϊόντα που υμνήθηκαν όσο τίποτα, έγιναν τραγούδια (ποιος να ξεχάσει το αλήστου μνήμης «Gucci φόρεμα»;), πέρασαν ακόμα και στη καθομιλουμένη (η φράση «στα παλιά μου τα παπούτσια» αντικαταστάθηκε εν μέρει από τη φράση «στα παλιά μου Laboutin!»).

Άνθρωποι προσδιόριζαν την ύπαρξή τους από το αν φοράνε ή όχι Dolce&Gabbana σώβρακο. Δεν είχαν τίποτα να αρθρώσουν, παρά μόνο να επιδείξουν. Πολυτελή διαμερίσματα, θηριώδη SUVs, μία κυρία από την αλλοδαπή στις υπηρεσίες τους, εξοχικά, φουσκωτά, φιρμάτα ρούχα και όλο το πακέτο σε χαρτί περιτυλίγματος «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;». Κι ας ήταν μόλις ένας μικρομεσαίος με 42 δάνεια.

Διαφημιστικές καταχ