Η ζωγραφιά του Σωκράτη μου χάιδεψε την ψυχή!

19:01 24/4/2016 - Πηγή: Aixmi

Πώς το έχει πει ο μέγιστος Οδυσσέας Ελύτης; «Η ποίηση είναι ο μόνος χώρος που δεν χωράνε αριθμοί». Με όλο τον σεβασμό και το δέος στην απαράμιλλη σκέψη του, θα το παραφράσω ελαφρώς «ο κόσμος των παιδιών είναι το μόνο μέρος που δεν χωράει πονηριά και κακία».

Μόνο τα παιδιά βιώνουν την πραγματική ολβιότητα. Την πλήρη ευτυχία με όλη τη σημασία της λέξης. Μιά αθώα παιδική ματιά, ένα χαμόγελο με ένα δοντάκι που λείπει, ένα δάκρυ, ένα χάδι, μιά αγκαλίτσα, μιά απορία, ένα οποιοδήποτε «κάτι» που δημιουργεί ένα παιδί, είναι το ανεκτίμητο εισιτήριο γιά τη χώρα της χαράς. Έστω και γιά λίγα

λεπτά. Τα δικά μου λίγα λεπτά, μου τα χάρισε απλόχερα ο μικρός Σωκράτης. Ο γιός του συναδέλφου μου Νίκου, που κάθε Σάββατο πρωί παίζουμε ποδόσφαιρο στο πρωτάθλημα Μέσων Ενημέρωσης και ξεχνάμε γιά λίγη ώρα τα βασανά μας.

Ο Σωκράτης ήρθε καμαρωτός με τους μαρκαδόρους και το μπλόκ του, δύο «υπερόπλα» που μπροστά τους ωχριούν και τα πιό προηγμένα πολυβόλα. Όσο εμείς «κλωτσάγαμε» τη μπάλα, ο Σωκράτης μαζί με τη λίγο μεγαλύτερη αδελφούλα του ζωγράφιζαν στον πάγκο. Όταν τελείωσε το ματς, αντίκρισα στην αυτοσχέδια γκαλερί του πάγκου μιά ολόκληρη έκθεση ζωγραφικής. Πανδαισία χρωμάτων και εικόνων, που είχαν ξεπηδήσει σαν «λάβα» αθωότητας από το «ηφαίστειο» των ματιών του Σωκράτη, ο οποίος στα τέσσερα χρόνια του βλέπει όσα δεν μπορούμε να δούμε εμείς οι «μεγάλοι».

Τι μαγικές θάλασσες με άγνωστα ψάρια, τι ουρανούς «κεντημένους» με αστέρια, τι ήλιους που «μιλούσαν», τι ζωάκια που υπήρχαν μόνο στον άγνωστο ζωολογικό «κήπο» της επινόησης του πιτσιρίκου, τι νεράιδες που χόρευαν δίπλα σε καταρράκτες λουλουδιών, που λες και μοσχοβολούσαν πάνω στο χαρτί.

Όμως, εγώ του ζήτησα το πιό απλό. Το πιο «φτηνό». Το πιό κοντινό μου. Γιατί όλα τα άλλα ήταν αποκλειστικά δικά του. Δεν τόλμησα καν να τα αγγίξω. Μόνο τα κρυφοκοίταξα. Ήθελα τον ποδοσφαιριστή. Το ήξερα ότι δεν ήμουν εγώ, αλλά ο υπερήρωας στα μάτια του. Ο μπαμπάς του. Τόλμησα και νίκησα με την ευγένειά μου. Μου την έδωσε! Και τρελάθηκα από τη χαρά μου.

Η ζωγραφιά του Σωκράτη πήρε περίοπτη θέση στον τοίχο με τις ζωγραφιές δεκάδων παιδιών που έχω στο δωματιό μου. Είμαι βαθιά υπερήφανος γιά τη συλλογή μου. Δεν θα την άλλαζα με όλα τα πλούτη του κόσμου. Σκοτίστηκα που δεν με πιστεύετε. Ο ποδοσφαιριστής – μπαμπάς του Σωκράτη και όλες οι άλλες τρυφερές ζωγραφιές είναι κομμάτι της καρδιάς μου. Είναι μιά αυτοσχέδια «λατέρνα» στο μυαλό μου. Που όταν γυρίζω τη «μανιβέλα» της ακούω φωνούλες, να μου λένε «προχώρα», «μην πέσεις», «ξανασήκω», «αγάπα», «ήλπιζε», «να αντέξεις», «δημιούργησε», «πρόσεξε«…