Η Ζωή να είναι πρόεδρος της Βουλής, όχι στέλεχος του Σύριζα

12:21 16/2/2015 - Πηγή: Aixmi

Ακούγοντας προ ημερών την πρόεδρο της Βουλής να χαρακτηρίζει την ψήφο εμπιστοσύνης του Σώματος προς την νέα κυβέρνηση ως «ιστορική στιγμή», ομολογώ πως ξαφνιάστηκα. Όχι επειδή η λαλίστατη κυρία πρόεδρος επέλεξε να χρωματίσει την παραδοσιακά αποστειρωμένη ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, αλλά επειδή με το φτωχό μου το μυαλό αδυνατώ να διακρίνω την ιστορικότητα της στιγμής.

Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Το γεγονός πως μία ακόμα κυβέρνηση έλαβε

την εμπιστοσύνη του Κοινοβουλίου είναι, όντως, πολύ σημαντικό απο μόνο του. Απο εδώ και στο εξής, τα κοινοβουλευτικά αρχεία θα διασώζουν τα 162 «ναι» που σηματοδότησαν την αρχή του βίου της νέας μας κυβέρνησης. Από αυτή τη σκοπιά, πράγματι η ψηφοφορία ήταν μία στιγμή ύψιστου αρχειακού ενδιαφέροντος. Ιστορικού όμως, όχι.
Οι καθ΄ύλην αρμόδιοι επι του θέματος, οι Ιστορικοί, συμφωνούν πως χρειάζεται να περάσουν περίπου δέκα χρόνια, πριν τοποθετήσουμε ένα γεγονός στη σφαίρα της Ιστορίας.
Σημειολογικά, λοιπόν, η κυρία πρόεδρος βιάστηκε. Πάμε παρακάτω.

Η κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 162, ειδικά για τα σημερινά πολιτικά δεδομένα, είναι όντως μεγάλη. Ιστορική, όμως;
Εάν γυρίσουμε λίγο πίσω, στις 15 Νοεμβρίου του 2011, θα δούμε πως η κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από 255 βουλευτές, ήτοι απο τα 4/5 της Βουλής. Σε περίπτωση που τα 162 «ναι» είναι αρκετά για να κάνουν την κα Κωσταντοπούλου να σπάσει το πρωτόκολλο, μιλώντας για ιστορικές στιγμές, ο τότε πρόεδρος της Βουλής κος Πετσάλνικος θα έπρεπε να αρχίσει να ζητωκραυγάζει και να πουλήσει την κουδούνα αυτής της ιστορικής ψηφοφορίας στο e-bay για εκατομμύρια.

Άρα, λοιπόν, ούτε απο άποψης κοινοβουλευτικής δύναμης δύναται να χαρακτηρίσουμε το αποτέλεσμα ως «ιστορικό».

Τι εννοούσε τότε το πρωτοκλασάτο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ; Και λέω στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί δυστυχώς σαν τέτοιο λειτούργησε η κα Κωσταντοπούλου. Πανηγύρισε με το γνωστό βερμπαλισμό που διακρίνει το κόμμα της, την άνοδο της Αριστεράς στην εξουσία. Σαν «θηλυκός Τσίπρας», ένιωσε την ανάγκη να συνομιλήσει με την ιστορία επιδεικνύοντας αδιαφορία για τη ψήφο των πολιτών.
Είναι εμφανές πως στα μάτια της μετράνε περισσότερο οι ψήφοι της Αριστεράς από τις ψήφους των άλλων κομμάτων.

Δυστυχώς για το κόμμα της, ούτε το Σύνταγμα αλλά ούτε και ο κανονισμός της Βουλής, διαχωρίζει μεταξύ αριστερών και μη Κυβερνήσεων. Αν έχεις την πλειοψηφία τότε κυβερνάς, αν όχι, κάθεσαι στα έδρανα της Αντιπολίτευσης. Αντιστοίχως, αν είσαι πρόεδρος προεδρεύεις, χωρίς να δικαιούσαι να προμοτάρεις κανέναν. Κανέναν.