Καταλαμβάνοντας νεκρούς θεσμούς…

11:00 10/11/2014 - Πηγή: Aixmi

Όσοι ζούμε ακόμη στη χώρα αυτή, δυσκολευόμαστε να ξεχωρίσουμε το νέο (την είδηση), από το παλιό (την απουσία είδησης).

Γιατί είναι, μήπως, είδηση ότι κάθε χρόνο μέσα στο Νοέμβριο και τον Δεκέμβριο σε εκατοντάδες σχολεία της χώρας γίνονται καταλήψεις;

Είναι είδηση ότι η ηγεσία της Δικαιοσύνης υπενθυμίζει επιλεκτικά την ισχύουσα νομοθεσία για τη νομική αντιμετώπιση των μαθητικών καταλήψεων;

Είναι είδηση ότι πολιτικοί παράγοντες που, σήμερα καταδικάζουν τις καταλήψεις, χθες οι ίδιοι τις χαιρέτιζαν ως μορφές

δίκαιου αγώνα των μαθητών ενάντια στην αναλγησία και την ανικανότητα της (τότε) κυβέρνησης του πολιτικού αντιπάλου που τώρα έγινε πολιτικός εταίρος αν όχι «έρωτας»;

Είναι είδηση ότι η Αριστερά όλων των αποχρώσεων ενοχλείται μόνο από καταλήψεις με δεξιό ή ακροδεξιό πρόσημο και ότι κατά τα άλλα οι υπόλοιπες καταλήψεις δεν μπορούν και δεν πρέπει να ποινικοποιούνται, διότι είναι μορφές αγώνα του λαού, αφήνοντας να εννοηθεί ότι οι καταλήψεις θα γίνουν παράνομες και αντιλαϊκές εκδηλώσεις μόνο μετά την επανάσταση;

Είναι είδηση ότι όταν λέμε καταλήψεις εννοούμε κατά κανόνα την απόφαση μιας μικρής ομάδας μαθητών να εμποδίσουν τη λειτουργία του σχολείου στο όνομα της δυναμικής προώθησης μαθητικών αιτημάτων;

Είναι είδηση ότι συχνά τα αιτήματα για την κατάληψη διαμορφώνονται αφού έχει ξεκινήσει η κατάληψη;

Είναι είδηση ότι η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών δεν τολμούν να πουν στους μαθητές τους ότι η κατάληψη ως ενέργεια κινείται εκτός των ορίων της νόμιμης προβολής αιτημάτων ή της διαμαρτυρίας, αφού όχι μόνον οι μαθητές, αλλά και πολλοί εκπαιδευτικοί θεωρούν το «δεκαπενταμελές» μαθητικό συμβούλιο τεκμήριο δημοκρατικής λειτουργίας των μαθητικών κοινοτήτων;

Είναι είδηση ότι σπάνια θα βρεθούν εκπαιδευτικοί να υπερασπιστούν το δημόσιο σχολείο, όταν κάποιοι μαθητές τους αναγγείλουν την κατάληψη; Πόσοι από τους εκπαιδευτικούς μιας σχολικής μονάδας που βρίσκεται σε κατάληψη δεν συμμορφώνονται αμέσως με την οδηγία των μαθητών τους να μην παρεμποδίσουν την κατάληψη;

Είναι είδηση ότι οι περισσότεροι μαθητές δεν γνωρίζουν ότι οι αποφάσεις της πλειοψηφίας (σε περίπτωση που όντως είναι πλειοψηφία) δεν δημιουργούν δίκαιο και ότι αυτές οφείλουν να κινούνται εντός των πλαισίων της ισχύουσας νομοθεσίας, όταν στη χώρα δεν επικρατεί δικτατορία;

Είναι είδηση ότι αυτοί που γκρινιάζουν σήμερα για τις μαθητικές καταλήψεις, δημιούργησαν οι ίδιοι (ως πολιτικοί φορείς) στη δεκαετία του ’70 το πλαίσιο που νομιμοποιεί στα μάτια των μαθητών τις καταλήψεις ως δημοκρατικές αποφάσεις, θεσπίζοντας τις μαθητικές κοινότητες και τα μαθητικά συμβούλια που κατά βάση λειτουργούν χωρίς την εποπτεία του σχολείου;

Είναι είδηση ότι η Εκπαίδευση βρίσκεται εδώ και χρόνια σε τέτοια κατάσταση (όχι μόνον εξ αιτίας της κρίσης χρέους) που εύλογα ο μαθητής αναρωτιέται γιατί να παρακολουθεί υποχρεωτικά το σχολείο, όταν η μελλοντική του πορεία θα κριθεί από την ποιότητα του φροντιστηρίου που, παράλληλα, παρακολουθεί;

Είναι είδηση ότι, ειδικά στο Λύκειο, ο κοπετός για τα κενά και για τις χαμένες ώρες ακούγεται στ’ αφτιά των μαθητών αστείος, αφού όσο πιο πολλά κενά υπάρχουν, τόσο πιο αποδοτική γίνεται η αξιοποίηση του χώρου της πραγματικής μάθησης για τις εξετάσεις, καθώς αυτό που τελικά φαίνεται να ενδιαφέρει περισσότερο μαθητές, γονείς, υπουργείο Παιδείας και φροντιστές είναι να λειτουργεί ομαλά το φροντιστήριο, το οποίο ουδέποτε καταλαμβάνεται, παρέχοντας εξωσχολική μάθηση για τις εξετάσεις;

Είναι είδηση ότι η λεγόμενη «τράπεζα θεμάτων» υπήρξε ένα οδυνηρό πείραμα για μια γενιά μαθητών Λυκείου και ότι ο τρόπος αυτός ελέγχου της μάθησης όχι μόνο δεν ελέγχει τη μάθηση που συντελείται στο σχολείο, αλλά υπογραμμίζει πιο έντονα, σαν να μην ήταν ήδη υπογραμμισμένη, την αναγωγή των εξετάσεων ως του πυρήνα του σχολείου;

Είναι, μήπως, είδηση ότι το υπουργείο Παιδείας, εδώ και καιρό, έχει μεταλλαχθεί σε έναν διαχειριστικό φορέα της εκπαιδευτικής ρουτίνας, χωρίς να έχει, αλλά και χωρίς να ενδιαφέρεται να αποκτήσει, όραμα για την Παιδεία της χώρας;

Είναι, μήπως, είδηση ότι η παιδαγωγική γνώση έχει πάψει πλέον να αρδεύει τη σκέψη των επιτελικών φορέων της Εκπαίδευσης, οι οποίοι αρέσκονται στο να μεταφέρουν στο ελληνικό σχολείο μπαγιάτικες «καινοτομίες» από την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες προκειμένου να το μεταρρυθμίσουν;

Τι είναι, λοιπόν, εκπαιδευτική είδηση;

Ούτε καν το γεγονός ότι ένας από τους λόγους της σημερινής μαθητικής διαμαρτυρίας είναι ότι θεσπίστηκε και εφαρμόζεται βεβιασμένα, και γι αυτό βίαια, η «τράπεζα θεμάτων» για τις εσωτερικές και τις εισαγωγικές εξετάσεις, εκτρέποντας ακόμη περισσότερο τη μάθηση από την ουσία στη διαδικασία ελέγχου της μάθησης που συμβαίνει έξω από το σχολείο.

Ούτε και το γεγονός ότι ο θρήνος για τις καταλήψεις, ενδεχομένως, συνδέεται με τη ζημία που ορισμένοι υπολογίζουν ότι μπορεί να συμβεί στο κόμμα τους ενόψει προεκλογικής περιόδου με ανοιχτά μέτωπα στην Παιδεία.

Η ελληνική Εκπαίδευση είναι ήδη ένας άταφος νεκρός που κρατάμε στο ντουλάπι, γιατί δεν μπορούμε να αντέξουμε τη θανή του.
Περιμένουμε, με βάση τη θεωρία των πιθανοτήτων, να πάει κάποιος κάποτε στο υπουργείο Παιδείας που δεν ενδιαφέρεται να μείνει στην ιστορία ως πιστοποιημένος «μεταρρυθμιστής», αλλά ως άνθρωπος που διαθέτει κοινό νου για να διαχειριστεί τον πιο προβληματικό, ίσως, δημόσιο οργανισμό της χώρας, έναν οργανισμό που υποφέρει από τις επιπτώσεις των απανωτών «μπλιτς-μεταρρυθμίσεων» των υπουργών Παιδείας.

Μέχρι τότε θα ζούμε υπουργούς που προσπαθούν να σβήσουν τις φωτιές των καταλήψεων, κρατώντας με το ένα χέρι τη μάνικα και με το άλλο τον δαυλό.

Και να κινδυνεύουν, μαζί με τους μαθητές, περισσότερο από τον Σίσυφο, γιατί ο τελευταίος ίδρωνε και κουραζόταν μεν, αλλά δεν κινδύνευε και να καεί…