Καταλήψεων συνέχεια στα Πανεπιστήμια…

02:46 1/4/2015 - Πηγή: Aixmi

Σε παλαιότερο άρθρο μου «Η βία δεν ταιριάζει στο Πανεπιστήμιο» είχα εκφράσει την άποψη ότι το φαινόμενο της βίας αποτελεί ένα continuum των τελευταίων χρόνων και οι μορφές της, όπως η κατάληψη χώρων εκπαίδευσης, η φθορά δημόσιας περιουσίας, και η εισβολή σε Πανεπιστήμια με επίδειξη αχαρακτήριστης συμπεριφοράς εκ μέρους των φοιτητών προς τους δασκάλους τους, έχουν γίνει πια «συνήθεια», όπως και η «εξοικείωση» του λαού, που παρατηρείται, με παρόμοια φαινόμενα βίας.

Τα φαινόμενα, όμως, της βίας δεν μπορούν να κτυπηθούν ούτε με τη βία ούτε με νόμους και εγκυκλίους. Απαιτούν την ιστορική και

παιδαγωγική κατάρτηση του δασκάλου προκειμένου να προσεγγίσει το νέο, να του μεταδώσει τη γνώση και να τον πείσει με επιχειρήματα για την αλήθεια. Πρέπει, παράλληλα, ο δάσκαλος ο ίδιος να έχει πειστεί για την επικινδυνότητα των φαινομένων, να είναι απαλλαγμένος από κάθε διάθεση κομματικής καθοδήγησης και να έχει αντιληφθεί την ανάγκη αυτής της προσέγγισης με στόχο την τεκμηριωμένη ανάλυση στους φοιτητές των εννοιών της δημοκρατίας και του νόμου, που τόσο έχουν παρερμηνευθεί στην εποχή μας. Και για να επιτύχει η προσέγγιση αυτή, απαραίτητη είναι η ύπαρξη σχέσης εμπιστοσύνης ανάμεσα στις δύο πλευρές. Πρέπει οι νέοι να κατανοήσουν και να πειστούν ότι ο αγώνας για αυθαίρετη επιβολή απόψεων δεν είναι αγώνας δημοκρατικός και… αλίμονο, δεν είναι αγώνας κατά του φασισμού! Γιατί, όποιος αγωνίζεται για την τήρηση του νόμου και την υπεράσπιση της Δημοκρατίας δεν είναι φασίστας. Πρέπει οι νέοι να μάθουν και να συνειδητοποιήσουν ότι η διαστρέβλωση της έννοιας της Δημοκρατίας και η καταπάτηση των νόμων δεν ταιριάζουν και δεν τιμούν τους Έλληνες που επινόησαν και ενέπνευσαν στους άλλους τις έννοιες αυτές. Αρκεί οι νέοι Έλληνες να γνωρίσουν τον εκπληκτικό διάλογο στο έργο του Ηρόδοτου, που φέρνει τον Ξέρξη αντιμέτωπο με τον αρχαίο Βασιλιά της Σπάρτης Δημάρατο. Ο Βασιλιάς αυτός προειδοποιεί τον Ξέρξη ότι οι Έλληνες δεν θα υποκύψουν, γιατί η Ελλάδα αντιτίθεται πάντα στην υποταγή σε έναν δυνάστη. Θα πολεμήσει, όσο μεγάλος και αν είναι ο αριθμός των αντιπάλων της. «Αν οι Έλληνες είναι ελεύθεροι, εντούτοις δεν είναι σε όλα ελεύθεροι. Από πάνω τους στέκει ένας αφέντης, ο νόμος, και αυτόν τον φοβούνται πολύ περισσότερο απ’ όσο φοβούνται εσένα οι δικοί σου» είχε επισημάνει στον Ξέρξη ο Έλληνας Βασιλιάς.

Απαραίτητη, βέβαια, για τη διαδικασία που αναφέρθηκε είναι η άσκηση αυτοκριτικής από την πλευρά των διδασκόντων, και από αυτή δεν εξαιρώ κανέναν, ούτε, βέβαια, και τον εαυτό μου. Η κομματικοποίηση των φοιτητών και η βάσει αυτής εκπροσώπησή τους στα όργανα διοίκησης του Πανεπιστημίου ήταν, όπως αποδεικνύεται, η αρχή του κακού. Επί χρόνια οι διδάσκοντες, αναγνωρίζοντας τη σημασία της συμμετοχής των φοιτητών στα πανεπιστημιακά δρώμενα μετά την επί χρόνια απαξίωσή τους από το δικτατορικό καθεστώς, προσπαθούσαν να ισορροπήσουν ανάμεσα σε ένα δημοκρατικό διάλογο με τους φοιτητές και συχνά αντιμετώπιζαν μια συμπεριφορά παράλογη και απαιτητική. Η ανεκτικότητα ερμηνεύθηκε ως αδυναμία. Δυστυχώς, όμως, υπήρξαν και κάποιες περιπτώσεις διδασκόντων, που από υπέρμετρη φιλοδοξία για θέση εξουσίας, έγιναν άθελά τους αντικείμενο εκμετάλλευσης των φοιτητών. Από τη στιγμή, λοιπόν, που εγκαινιάστηκε στα Πανεπιστήμια αυτή η παράξενη σχέση «αμοιβαιότητας» ο κατήφορος είχε αρχίσει, γιατί στη σχέση αυτή δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι αλλά μόνον ηττημένοι, καθώς αυτόματα καταλύεται η βαθιά γοητευτική και άδολη σχέση δασκάλου-μαθητή και ισοπεδώνονται αδιακρίτως τα πάντα. Ο επιφανειακά νικητής δάσκαλος έχει λησμονήσει την ευθύνη που έχει απέναντι στο νέο, τον παρορμητικό και απαιτητικό από τη φύση του και παράλληλα εξελισσόμενο ως προς την προσωπικότητά του που αναζητεί «πρότυπο». Και τότε, το πρώτο βήμα προς την έλλειψη σεβασμού και εμπιστοσύνης, προς την ύβρι και την αυθαιρεσία με επακόλουθο τη βία έχει γίνει, και τα αποτελέσματα όλων αυτών βιώνουμε στις μέρες μας. Η ανώμαλη σύλληψη κυοφορήθηκε και γεννήθηκε η ανωμαλία.

Και ο δρόμος της θεραπείας, ο δρόμος της ανάκαμψης και της επαναφοράς στη φυσιολογική κατάσταση είναι δυσκολότατος. Όμως, πρέπει να διανυθεί ο δρόμος αυτός με μπροστάρηδες τους διδάσκοντες για να ακολουθήσουν και οι διδασκόμενοι. Είναι το χρέος των αληθινών δασκάλων στους εαυτούς τους πρώτα, και στη συνέχεια στη νέα γενιά και στην ταλαίπωρη πατρίδα.