Κάτι να σαλεύει…

00:31 1/4/2013 - Πηγή: Aixmi

Κοιτώ την επικαιρότητα με λοξές ματιές, σε μικρές δόσεις. Δόσεις πάλι, αλλά αυτή τη φορά δόσεις αντιφάσεων. Άνθρωποι που γράφουν ποιήματα , απαγγέλουν Ελύτη και στον επόμενο τόνο πέφτουν με τα χίλια του θυμού τους πάνω στην αντίθετη γνώμη, χωρίς να κάνουν τον παραμικρό τόνο ούτε καν να την ακούσουν. Θέλοντας να κατασπαράξουν και αυτή και αυτόν που την είχε.

Όμως, όπως πάντα, αυτοί που βιώνουν μια τραγωδία , δεν είναι ούτε αυτοί που βροντοφωνάζουν περί εθνικής τραγωδίας, ούτε περί dna της φυλής , ούτε αυτοί που κάθε τρείς λέξεις πετάνε τη

λέξη πατρίδα. Άνθρωποι, δηλαδή, που δεν φοβούνται να κοιταχτούν στον καθρέφτη, βιώνουν τις τραγωδίες.

Κάποτε είχαμε το νέφος που όλο πύκνωνε και μας έπνιγε. Τώρα πυκνώνουν τα προβλήματα της κρίσης, τα ποσοστά της ανεργίας , τα σημάδια της διαταραχής, οι αριθμοί των αυτοκτονιών, των αναπάντεχων ανατροπών. Μια διαρκώς υπό αίρεση καθημερινότητα.

Το νέφος το παλεύαμε με τα μονά ζυγά. Πώς παλεύεται η ζωή όταν αλλάζει ταχύτατα και αρχίζει να νιώθει ο άνθρωπος πως δεν τον περιλαμβάνει ; Ποιές είναι οι διαφυγές μας σήμερα; Ο θυμός, η κατάπτωση, η σύγχυση, τα παράληρήματα. Δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι ούτε τη δυνατότητα , ούτε την ψυχραιμία , ούτε τη γνώση και τη σοφία να διαχειρίζονται κρίσεις σαν αυτές που ζούμε.

Παλεύει μια κοινωνία πολιτών να ανακουφίσει ό,τι μπορεί, με ό,τι έχει . Ομάδες εθελοντισμού , δράσεις αλληλεγγύης. Παστίλιες για τον πόνο του άλλου. Να μαλακώσει ένας πόνος απρόβλεπτος και άνισος που κτυπά στο μυαλό και στην ψυχή.

Μοιράζεται ο πόνος αν ξέρεις και μπορείς να εμπιστευθείς. Ίσως, τελικά, αυτό το μοίρασμα είναι που σαλεύει και βοηθά ένα κάτι άλλο να συνεχίσει. Αφού όλα πρέπει να συνεχίσουν και τίποτα δεν μπορεί να διακόψει αυτή τη ροή.

Αυτά σκεφτόμουν και περπατούσα αφήνοντας πίσω μου πέντε «αγοράζω χρυσό», σε αδερφική διαδοχή, με τα αντιφαστιστικά συνθήματα στις λαμαρίνες , τις φθαρμένες ταμπέλες με τα κόκκινα κεφαλαία «εκποίηση» και «κλείσαμε».

Μια εντελώς πρωτόγνωρη πραγματικότητα που διαδέχεται την ακριβώς προηγούμενη πραγματικότητα. Η δική μας κληρονομιά, η δική μας βιωμένη πραγματικότητα. Προχώραγα , οι ταμπέλες και τα συνθήματα υποχωρούσαν και άλλα διαδέχονταν τα προηγούμενα, μην μπορώντας να διακρίνω , αν τουλάχιστον λιγόστευαν. Σε μια μελαγχολική εναλλαγή.

Δεν λιγόστευε, όμως, η ευχή να συνεχίσει να σαλεύει , αυτό που σαλεύει. Αν είναι η πόλη που σαλεύει, ή τα συναισθήματά μας που σαλεύουν. Εμείς σαλεύουμε. Και η ευχή να μη συνηθίσουμε αυτή την πικρή εναλλαγή. Να τη νιώθουμε πρόσκαιρη, παροδική, ξεπεράσιμη. Μήπως και αφήσουμε αυτή την Άνοιξη να μας πει κάτι για τη ζωή.

Τέχνη του δρόμου