«Κούρεψαν» γουλί την Κύπρο. Πήραμε το μήνυμα εμείς και οι άλλοι νότιοι;

10:05 26/3/2013 - Πηγή: Aixmi

Η κυπριακή τραγωδία, συμπυκνωμένη σε μια εβδομάδα, θα μπορούσε να αποτελεί την τέλεια άσκηση προσομοίωσης για την Ελλάδα και το αναγκαίο δίδαγμα προς τους Έλληνες, που πριν από 2,500 χρόνια εφηύραν τον «από μηχανής Θεό», αλλά τώρα ξέρουν πως δεν υπάρχει…

Πόσο απέχει το «υπερήφανο Όχι» από το «Ναι σε όλα»;
Όσο ο θρίαμβος από την καταστροφή.
Στους Κύπριους πήρε εφτά μέρες για να καταλάβουν ότι χωρίς καμία διεθνή συμμαχία, η επανάσταση θα τέλειωνε όπως ο ξεσηκωμός του Σπάρτακου κατά των Ρωμαίων. Και μπορεί, τώρα,

να μη στήνονταν κρεμάλες στην Αππία Οδό, θα στήνονταν όμως στις ουρές οι πολίτες για ένα κομμάτι ψωμί.
Εκεί θα οδηγούσε ταχύτατα η άτακτη χρεοκοπία, που θα άρχιζε σήμερα.

Η κυπριακή ηγεσία έδειξε εξαρχής να μην κατανοεί ποιους είχε απέναντί της. Δεν επρόκειτο μόνο για τη Γερμανία, αλλά για σύμπασα την Ευρώπη -με πρώτη τη Γαλλία. Κανείς δεν ήθελε, πλέον, να παραμείνει ζωντανό το μοντέλο μιας οικονομίας -καζίνο, όπως τη χαρακτήρισε ο υπουργός Οικονομικών του Σοσιαλιστή προέδρου Ολάντ.
Αλλά και οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες «πυροβόλησαν» την Καγκελάριο Μέρκελ, μόνο επειδή δέχθηκε να «κουρευτούν» και οι μικρές καταθέσεις -η πρόταση για «κούρεμα» πάνω από 100 χιλιάδες ευρώ, ώστε να χτυπηθούν τα ρωσικά «μαύρα» κεφάλαια, ήταν του Σοσιαδημοκράτη ηγέτη…
Προσθέστε, ακόμη, ότι ο επικεφαλής των γερμανικών μυστικών υπηρεσιών, Γκέρχαρντ Σίντλερ, ενημέρωσε τους βουλευτές, σε μυστική σύσκεψη, ότι το 40% των ρωσικών χρημάτων είναι «μαύρα».

Άρα; Από ποιον περίμενε βοήθεια η Λευκωσία;
Από τον «Μόσκοβα», όπως έλεγαν οι υπόδουλοι Έλληνες στους αιώνες της Οθωμανικής κατοχής;
Μήπως θυμάστε πόσες φορές ξεσηκώθηκαν οι πρόγονοί μας και πόσες φορές σφαγιάστηκαν από τους Τούρκους, επειδή οι Ρώσοι δεν κούνησαν ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι;

Και περίμεναν τώρα τον «Μόσκοβα» οι αδελφοί Κύπριοι; Μα το 40% των εξαγωγών της Μόσχας κατευθύνονται προς την Ευρώπη. Θα θυσίαζε ο Πούτιν τις εμπορικές του σχέσεις με το Βερολίνο για την Κύπρο;
Εδώ δεν απαντούσε καν στο τηλέφωνο όταν τον καλούσε (επί μήνες) ο «φίλος» του Δημήτρης Χριστόφιας.
Θα βοηθούσε τον «δεξιό» Νίκο Αναστασιάδη, που πήγε και συμφώνησε στο Εurogroup το «κούρεμα» των ρωσικών καταθέσεις, χωρίς να διαβουλευτεί καθόλου μαζί του;

Αστείο και να το σκεφτεί κανείς. Στη Λευκωσία, όμως, το σκέφτηκαν και έστειλαν στη Μόσχα τον υπουργό τους των Οικονομικών. Το τι συνάντησε εκεί θα έχει να το αφηγείται στα εγγόνια του… Λέγεται ότι ένιωθε ευτυχής και μόνο που δεν τον έβαλαν στο ίδιο αεροπλάνο για να τον στείλουν πίσω…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά ο πρόεδρος Αναστασιάδης αναγκάστηκε να συμφωνήσει σε λύση χειρότερη από εκείνη που του προτάθηκε πριν από μια εβδομάδα.
Αναμενόμενο, όπως αναμενόμενη και η αυστηρή κριτική του αντιπολιτευόμενου ΑΚΕΛ, το οποίο «ξέχασε» ότι κυβερνούσε μέχρι πριν από ένα μήνα. Όπως ξέχασε ότι μέσα σε τέσσερα χρόνια ο δικός του πρόεδρος, ο Δημήτρης Χριστόφιας, κατάφερε να διπλασιάσει το χρέος της χώρας και να την οδηγήσει στο χείλος της αβύσσου.
Διαχρονικά, άλλωστε, οι αντιπολιτεύσεις στην Κύπρο είναι όπως και στην Ελλάδα. Στερούνται μνήμης…

Από σήμερα για την Κύπρο ξεκινά μια πολύ δύσκολη περίοδος. Ακριβέστερα: σε λίγο τίποτα δεν θα θυμίζει όσα υπήρχαν μέχρι χθες. Ο λαός θα υποβληθεί σε οδνηρές θυσίες, το οικονομικό μοντέλο πρέπει να αλλάξει εκ βάθρων.

Το πρώτο ερώτημα είναι αν υπήρχε άλλος δρόμος. Η δική μου άποψη είναι πως όχι, εκεί που είχαν φτάσει τα πράγματα.
Από τη στιγμή που μέχρι και η καταχρεωμένη και ταπεινωμένη από τους Γερμανούς, Ισπανία, διεμήνυε ότι «δε γίνεται να έχει η Κύπρος εφτά φορές μεγαλύτερο από το ΑΕΠ της, τραπεζικό τομέα», όλα ήταν τελειωμένα.

Το δεύτερο ερώτημα είναι αν οι εξελίξεις στην Κύπρο θα μπορούσαν να συσχετιστούν με την Ελλάδα.
Πολλοί υποστήριξαν ότι το αρχικό «υπερήφανο όχι» της κυπριακής Βουλής έβαλε τα γυαλιά στην «προσκυνημένη» ελληνική μνημονιακή ηγεσία. Όπως και πολλοί -της άλλης πλευράς- ισχυρίζονται τώρα ότι το τελικό «ναι σε όλα» της Λευκωσίας έδειξε πού οδηγούν οι «τυχοδιωκτικές καραυγές» περί μονομερούς κατάργησης των Μνημονίων.

Πιστεύω ότι είναι μετέωρη και η μια και η άλλη άποψη. Το ελληνικό πρόβλημα είναι πολύ διαφορετικό, όπως και τα μεγέθη των δυο οικονομιών.
Η Ελλάδα, κατά τη γνώμη μου, έχασε το παιχνίδι στην πενταετία Καραμανλή όταν το χρέος από 180 δις έφτασε τα 300, και δεν το έσωσε μεταξύ Οκτωβρίου 2009 και Μαΐου 2010. Όταν η μοιραία κυβέρνηση Παπανδρέου αρνείτο να πάρει οποιοδήποτε μέτρο εξυγίανσης, με συνέπεια να κλείσουν οι αγορές και να οδηγηθεί η χώρα γυμνή στο πρώτο Μνημόνιο.

Αν στο τιμόνι, εκείνους τους έξι μήνες, βρισκόταν άλλη κυβέρνηση και άλλος πρωθυπουργός, και έπιαναν τον ταύρο από τα κέρατα, ίσως οι εξελίξεις να ήταν διαφορετικές. Τότε που οι Γερμανοί και οι Γάλλοι διακρατούσαν 70 δισ ελληνικά ομόλογα και δεν θα μπορούσαν να αντέξουν μια ελληνική χρεοκοπία, ένας τολμηρός και διορατικός ηγέτης ίσως μπορούσε (με τη στήριξη του ΔΝΤ, του Στρος Καν) να απαιτήσει και να επιβάλει «κούρεμα» του χρέους και ένα λιγότερο οδυνηρό πρόγραμμα για την Ελλάδα.
Αντ’ αυτού ήρθε μόνο ένα δάνειο. Γιγαντιαίο μεν, δάνειο δε. Που αύξησε ακόμη περισσότερο το εξωτερικό χρέος, βούλιαξε την οικονομία στην ύφεση και τους πολίτες στη φτώχεια.

Από τη στιγμή που η κυβέρνηση δεν έκανε τίποτα επί έξι μήνες και σύρθηκε να υπογράψει το πρώτο Μνημόνιο, η Ελλάδα είχε δεθεί, πλέον, χειροπόδαρα.
Στον ενάμισυ χρόνο που ακολούθησε, το Βερολίνο είχε φροντίσει να απαλλαγεί από μεγάλο τμήμα των «τοξικών» ελληνικών ομολόγων και, έτσι, μπορούσε ο Σόιμπλε να λέει κάθε δεύτερη εβδομάδα στον Έλληνα ομόλογό του «πιο σωστό είναι να χρεοκοπήσετε, θα σας βοηθήσουμε να τα βγάλετε πέρα μετά»…
Ήταν η εποχή που η Γερμανία ήθελε να μας σπρώξει έξω από το ευρώ.

Μετά τον Μάιο του 2010, λοιπόν δεν υπήρξαν ουσιαστικά περιθώρια διαπραγμάτευσης. Κανείς δεν έδειχνε διάθεση να πληρώνει για τους «διεφθαρμένους» και «τεμπέληδες» Έλληνες, οι οποίοι δεν εννοούσαν να αλλάξουν τίποτα στο μεταοθωμανικό κράτος τους, που δίνει επί χρόνια συντάξεις σε πεθαμένους και μαϊμού αναπήρους, που ανέχεται να μην πληρώνουν καθόλου φόρους ενάμισυ εκατομμύριο άνθρωποι, που κρατάει με το ζόρι στο δημόσιο χιλιάδες «λαμόγια» που έχουν καταδικαστεί, που συνταξιοδοτεί εργαζόμενους από τα 40 τους, που… που…

Μήπως δεν είναι αλήθεια ότι ακόμη και σήμερα, που η χώρα έχει επισήμως φτωχύνει κατά 25% και οι άνεργοι έχουν φτάσει το ενάμισυ εκατομμύριο, η κυβέρνηση εξακολουθεί να κρατάει και τους αποδεδειγμένα επίορκους στο δημόσιο, ώστε να μην πειραχτεί ούτε ένα από τα ρουσφέτια των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ;
Μήπως δεν είναι αλήθεια ότι και η αντιπολίτευση θέλει να μην ανοίξει ρουθούνι στο δημόσιο;

Εκτιμώ πως όσο αδιέξοδη είναι η άποψη περί μονομερούς κατάργησης των Μνημονίων -καθώς τώρα πια δεν μπορούμε να φοβερίσουμε κανέναν- άλλο τόσο απαράδεκτη είναι η εμμονή στο χρεοκοπημένο πελατειακό κράτος της Μεταπολίτευσης και η άρνηση προώθησης ενός μεταρρυθμιστικού σχεδίου.

Δυστυχώς, πέρασε η εποχή που η Αθήνα μπορούσε να υποδυθεί τον Σαμψών και να απειλήσει ότι θα πάρει μαζί της κάτω από τα χαλάσματα όλη την Ευρώπη, αν δεν αποφασιστεί συνολική λύση με ανθρώπινους όρους για το πρόβλημά μας.
Αφού εκείνη η ευκαιρία αληθινής διαπραγμάτευσης χάθηκε, ο δρόμος των μεταρρυθμίσεων είναι ο μόνος ρεαλιστικός σε μια γερμανοκρατούμενη Ευρώπη -αν δεν θέλουμε να χρεοκοπήσουμε.

Το τελικό ερώτημα είναι πόσο θα ζήσει αυτή η Ευρώπη. Πόσο θα ανέχονται λαοί και ηγεσίες να χορεύουν όπως σφυρίζει το Βερολίνο.
Ίσως η κλεψύδρα να έχει ήδη γυρίσει ανάποδα.
Αν η Γερμανία δεν αλλάξει στάση μετά τς εκλογές του Σεπτεμβρίου, ο ξεσηκωμός της Ιταλίας ίσως αποτελέσει την αρχής της διάσπασης ή και της διάλυσης της Ευρωζώνης…

Ήδη με το «κούρεμα» των καταθέσεων πάνω από 100 χιλιάδες ευρώ, στην Κύπρο, έστειλαν το μήνυμα ότι δεν είναι, πλέον, ασφαλείς οι καταθέσεις. Συνεπώς, όλες πρέπει να μεταφερθούν στις γερμανικές τράπεζες… Άντε και στις γαλλικές, τις ολλανδικές ή στις αυστριακές… Αντιληπτό;

Follow on twitter: @XrPanag