…Μα, για όνομα του Αγίου Πατρικίου!

01:56 2/6/2012 - Πηγή: Aixmi

Είχα την τύχη να γνωρίσω ανθρώπους από την Ιρλανδία, από ένα νησί με τις ιδιαιτερότητες του, τις αιματοβαμμένες σελίδες της ιστορίας του, εκεί όπου η μπαλάντα του ανέμου χορεύει το κριθάρι. Περήφανοι τύποι. Θεωρούν για κάποιο λόγο, ενδεχομένως για την ελευθεριότητα του πνεύματος, ότι μοιάζουν με τους Έλληνες. Δεν έχουν άδικο. Μόνο που εκείνοι εξακολουθούν να δημιουργούν την ιστορία τους, ενώ εμείς μάλλον την έχουμε εκχωρήσει σε ξένους κονδυλοφόρους.

Τι εννοώ;

Οι βίοι μας τα τελευταία χρόνια είναι παράλληλοι. Μνημόνιο

εμείς, Μνημόνιο εκείνοι. ΔΝΤ εμείς, ΔΝΤ εκείνοι. Ο τότε πρωθυπουργός Cowen και ο υπουργός Οικονομικών Lenihan, που απεβίωσε το καλοκαίρι του 2011 από καρκίνο του παγκρέατος, υπέγραψαν το δικό τους Μνημόνιο. Όχι μόνοι τους. Μαζί με τους συμμάχους τους στην κυβέρνηση, αλλά και με την μείζονα αντιπολίτευση. Αμέσως μετά πήγαν σε εκλογές. Το κόμμα του Cowen, το Fianna Fail κατέρρευσε, και οι  αντιπολιτευόμενοι του Fine Gail με τον Enda kenny πήρε κεφάλι.

Οι περίεργοι Ιρλανδοί καταψήφισαν την κυβέρνηση Cowen, όχι γιατί τους έβαλε στο Μνημόνιο, αλλά γιατί τους είπε ψέματα ότι δεν υπήρχε λόγος να μπουν. Πλήρωσαν την πολιτική τους ανακολουθία. Αυτά οι Ιρλανδοί δεν…τα σηκώνουν. Ο Κenny έγινε Taoiscach, πρωθυπουργός στα Ιρλανδικά. Τηρεί το Μνημόνιο κατά γράμμα…για τέτοια εθνική μειοδοσία μιλάμε και εμφανίζεται ως αγύριστο κεφάλι, εκεί που θεωρεί ότι υπάρχει bottom line.

Στην πρώτη Σύνοδο Κορυφής που πήγε του…την έπεσε ο Σαρκοζί, να αυξήσει τη φορολογία κεφαλαίου και τον εκβίασε ότι, εάν δεν το κάνει, δεν θα του χαλαρώσει τα επιτόκια του Μνημονίου. Ο Kenny και τη φορολογία δεν αύξησε και τα επιτόκια του Μνημονίου διαπραγματεύτηκε.  Σήμερα είναι, πλέον, ξανά στο μεγάλο τραπέζι, ισότιμος συνομιλητής. Η χώρα από το πρώτο τρίμηνο εφαρμογής του επάρατου Μνημονίου άρχισε να εμφανίζει οριακά θετικό πρόσημο ανάπτυξης της οικονομίας της. Το Δουβλίνο παίρνει τις δόσεις του κανονικά, οι πολίτες στο νησί περνούν δύσκολα, αλλά συνειδητοποίησαν ότι η εθνική κυριαρχία περνάει μέσα από την οικονομική ισχύ και επιπλέον εξακολουθούν να φλερτάρουν με τις Βρυξέλλες, μια ανέραστη πολιτικά, κατά πολλούς, πόλη. Μάλιστα, είπαν ένα μεγαλοπρεπές ΝΑΙ στο νέο σύμφωνο δημοσιονομικής πειθαρχίας, της κυρίας  Μέρκελ.

Μα έχουν παραφρονήσει τελείως οι Ιρλανδοί;

Πού είναι η ιστορική τους μαχητικότητα, πού πήγε η αγωνιστική τους συνέπεια που έφτανε μέχρι τα μύχια της ψυχής τους;

Γιατί δεν ανατρέπουν το μνημόνιο, γιατί δεν το καταγγέλλουν, έστω πολιτικά όχι με νόμο, γιατί δεν αποσείουν από την πλάτη τους τον γερμανικό ζυγό;

Πού είναι οι Ιρλανδοί φοιτητές που κατήγγειλαν στη Βικτωριανή εποχή το κατεστημένο, εκδίδοντας τις πρώτες εφημερίδες τοίχου, σπαταλώντας τις λίρες των  αστών πατεράδων τους, σε μπύρες και ουίσκι;

Μα για όνομα του Αγίου Πατρικίου, πού κρύφτηκαν; Περίεργο.

Ένας ολόκληρος λαός…απουσιάζει από  την ιστορία του, ή μήπως γράφει τώρα τις νέες της σελίδες; Όσοι παρακολουθούμε επισταμένως τον Ιρλανδικό Τύπο, ξ