«Μαύρη, σήκω να κάτσει ο λευκός. Είπες όχι; Έξω απ’ το λεωφορείο»‏

14:59 5/11/2014 - Πηγή: Aixmi

Πριν από εξήντα χρόνια -περίπου τέτοιες μέρες- το ημερολόγιο έδειχνε Νοέμβριο του 1955 και μία 42χρονη φτωχή μαύρη μοδίστρα, η Ρόζα Παρκς, κέρδισε μιά θέση στο πάνθεο των ηρώων της ιστορίας.

Πήγαινε στη δουλειά της στην Αλαμπάμα των Ηνωμένων Πολιτειών, όταν ο οδηγός τη «διέταξε» να παραχωρήσει τη θέση της σε έναν νεαρό λευκό. Εκείνη αρνήθηκε και ο οδηγός την παρέδωσε στους αστυνομικούς που τη συνέλαβαν.

Η

γυναίκα δικάστηκε και καταδικάστηκε με την κατηγορία της… διατάραξης της δημόσιας τάξης. Διευκρινίζω ότι η Ρόζα Παρκς καθόταν στο μέρος του λεωφορείου που προοριζόταν γιά μαύρους, αλλά καθώς το τμήμα θέσεων των λευκών ήταν πλήρες ξεκίνησε το επεισόδιο.

Σε απάντηση στην κατάφωρα άδικη φυλάκιση της Παρκς, ένας άγνωστος τότε πάστορας, ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, οργάνωσε διαμαρτυρίες εναντίον των δημόσιων λεωφορείων, γεγονός που υποχρέωσε τις αρχές να σταματήσουν τη ρατσιστική πρακτική του φυλετικού διαχωρισμού στις θέσεις των επιβατών.

Το 1956 η περίπτωση Παρκς έφτασε στο Aνώτατο Dικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών, που διακήρυξε ότι ο διαχωρισμός στις συγκοινωνίες ήταν αντισυνταγματικός.

Η Ρόζα Παρκς, που από το 1950 είχε ενταχθεί στην εθνική επιτροπή γιά την πρόοδο των μαύρων, είδε να μετατρέπεται σε σύμβολο του κινήματος γιά τα πολιτικά δικαιώματα, γιά το οποίο είχε εργαστεί όλη της τη ζωή.

Πέθανε το 2005. Χωρίς εκείνη, ίσως ο Ομπάμα να μην ήταν σήμερα πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών!

Όσο γιά τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, ήταν ένας απλός άνθρωπος. Αγωνίστηκε με αυταπάρνηση κατά της προκατάληψης, της βίας και του ρατσισμού.

Μέχρι που ήρθε μιά σφαίρα γιa να μας θυμίζει πως το χρώμα του δέρματος έχει πολύ μεγάλη σημασία ακόμη και σήμερα στο λυκόφως του 2014.

Προστέθηκαν βέβαια -ειδικά στην Ελλάδα- κι άλλες μορφές ρατσιστικής βίας με ξυλοδαρμούς, μαχαιρώματα και γροθιές γιά το ποιό κόμμα ψηφίζεις ή ποιά ομάδα υποστηρίζεις ή αν πηγαίνεις να ψωνίσεις την Κυριακή σε ένα εμπορικό κατάστημα!

Ας είναι. Άλλωστε, όπως έλεγε και ο κορυφαίος διανοητής, πορτογάλος νομπελίστας συγγραφέας Ζοζέ Σαραμάγκου «το ταξίδι ποτέ δεν τελειώνει. Μόνο οι ταξιδιώτες. Κι αυτοί, όμως, μπορούν να διαιωνίζονται στη μνήμη, στην ανάμνηση, στην αφήγηση.

Γιατί το τέλος του ταξιδιού είναι η αρχή ενός άλλου. Χρειάζεται να δούμε αυτό που δεν είδαμε. Να δούμε ξανά αυτό που ήδη είδαμε. Να δούμε την άνοιξη να γίνεται καλοκαίρι και το φθινόπωρο χειμώνας.

Χρειάζεται να επιστρέψουμε στα βήματα που κάναμε, γιa να τα επαναλάβουμε και γιά να χαράξουμε νέες διαδρομές στο πλάι τους».

Χρειάζεται, θα πρόσθετα, να μένουμε στη θέση μας και να βλέπουμε αλλιώς τα πράγματα. Όπως η γενναία Ρόζα Παρκς το 1955.