«Μελαγχολικοί και θλιμμένοι»

02:11 28/6/2012 - Πηγή: Aixmi

Φίλοι, μου λένε πολλές φορές πως τους αρέσει να κοιτούν μόνο μπροστά και ποτέ πίσω. Να προχωρούν μονάχα. Πως νιώθουν ενοχλητική παραφωνία κάθε αναστοχαστική σκέψη και πως καμιά χρησιμότητα δεν της βρίσκουν, αφού τα περασμένα δεν αλλάζουν και τα μελλούμενα περιμένουν μπροστά.

Μου παραμένει πάντα η απορία πως ακριβώς, περιμένουν ν’ αλλάξουν την σελίδα με όρους όμως ελπίδας. Γιατί η ελπίδα δεν είναι μαγικό, ταχυδακτυλουργικό τρικ να ξεπηδήσει από το μαύρο καπέλο. Φόβος είναι, μονολογώ, και αμέσως έρχονται στο μυαλό μου τα λόγια του τραγουδιού «παλικαρού , παλικαρού στην απαλάμη του Θεού».

Από

την άλλη , έχω κουραστεί να ακούω την άποψη ότι η σημερινή κρίση και όχι μονάχα η οικονομική αλλά και η πολιτική , η κοινωνική, η ηθική, αν την αξιοποιήσουμε λέει σωστά , θα μπορούσαμε να μας κάνει πιο ώριμους και να βελτιωθούμε σαν κοινωνία. Και αναρωτιέμαι πάλι, για το Θεό, θα ηθικοποιήσουμε ακόμα και μια κρίση που αφήνει πίσω της εκατόμβη νεκρών;

Άλλο, όμως, αυτό και άλλο αυτή η κρίση , για την οποία φυσικά και δεν είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι και συνένοχοι , με τη βαρβαρότητα με την οποία ενέσκηψε , να μας υποχρεώσει σε μια αδυσώπητη πρόσωπο με πρόσωπο συνάντηση με την απώλεια . Ας μην χανόμαστε προσπαθώντας να ψυχολογοποιήσουμε τις αγορές και να βουλιάζουμε μονίμως μέσα στις ενοχές και στην αίσθηση της τιμωρίας του «όπως έστρωσες θα κοιμηθείς» . Οι αγορές είναι φύσει και θέσει ανάλγητες και τις ενδιαφέρει μονάχα η μεγιστοποίηση της απόδοσης.

Αν δημιουργώ σημαίνει εγκαταλείπω πρότερες βεβαιότητες και ασφάλειες και δοκιμάζω κάτι που δεν μου είναι γνωστό, τότε μια τέτοια πρόκληση και πρόσκληση δημιουργίας καλούμαστε τώρα να αποδεχθούμε και να δοκιμάσουμε.

Αν δεν καταθέσουμε τα όπλα, αν δεν φυσικοποιήσουμε αυτή την αφύσικη και επιβεβλημένη από αλλότριες δυνάμεις κατάσταση, ε, τότε όλα είναι δυνατά και όλα τα ενδεχόμενα ανοιχτά. Ο καθένας έχει τη δυνατότητα να μετουσιώσει την οδύνη του σε δύναμη δημιουργίας. Όπως ερωτευμένος που μετατρέπει τον πόνο του ζωντανού χωρισμού σε τέχνη και τον απαλύνει.

Η μελαγχολία μας δεν είναι για να την αποφεύγουμε . Η μελαγχολία είναι δρόμος εμβάθυνσης. Άλλωστε, εμείς οι άνθρωποι γεννιόμαστε θλιμμένοι. Θλιμμένοι γιατί με το πρώτο χτυποκάρδι μας, ήδη γνωρίζουμε πως είμαστε φτιαγμένοι από φθαρτά υλικά . Έχουμε, όμως, μια ζωή μπροστά μας με αυτό να συμφιλιωθούμε και μαζί με τη γνώση του να βρούμε τρόπο να ευτυχήσουμε.

Δεν είμαστε άοπλοι σε αυτό τον αγώνα . Η αυτογνωσία, η ταπεινότητα, η σύμπνοια προς τον εαυτό μας και προς τους άλλους, η βαθύτητα της σκέψης μας και του συναισθήματος μας, η επιείκεια και η αλληλεγγύη μας απέναντι στο αδύνατο, είναι τα όπλα μας.

Μελαγχολικοί και θλιμμένοι αλλά με το βλέμμα στραμμένο στην κατεύθυνση της προοπτικής , έτοιμοι να παλέψουμε για να φέρουμε και να εγκαταστήσουμε για τα καλά την έκπληξη. Ταξιδευτές σε αχαρτογράφητα μεν νερά, αλλά με την ελπίδα , λάμπα στο πυροφάνι να φωτίζει τη διαδρομή. Γιατί η ζωή χωρίς φόβους και αδυναμίες, τελικά, είναι μάλλ