Μετά το «Χυτήριο», για αρχή, ας αποφασίσουμε αν φοβόμαστε ή όχι…

12:01 14/10/2012 - Πηγή: Aixmi

Τα τελευταία χρόνια έχω παρακολουθήσει δεκάδες παραστάσεις, πρωτίστως γιατί θεωρώ το θέατρο την πιο ενδιαφέρουσα μορφή τέχνης που μπορεί, στις περισσότερες των περιπτώσεων, να πλουτίσει τις ψυχές των ανθρώπων βοηθώντας τις να «ταξιδέψουν».

Στο μαγικό αυτό «ταξίδι» έχω επιλέξει δρώμενα που καταπιάνονται με την αξία της ζωής, της οικογένειας, της φιλίας, του έρωτα, της κάθε λογής διαφορετικότητας, του μίσους. Στον κατάλογό μου περιλαμβάνονται δράματα, κωμωδίες, βιογραφίες, όπερες, χοροθεατρικές παραστάσεις. Έργα ελληνικά,

ευρωπαϊκά, αμερικάνικα, κείμενα πρωτότυπα, διασκευασμένα. Παραστάσεις για τις οποίες έχω μετανιώσει που προτίμησα (ελάχιστες), άλλες που απλά θεωρώ ότι άξιζε τον κόπο να παρακολουθήσω (οι περισσότερες) και κάποιες οι οποίες εκτιμώ πως με βελτίωσαν ουσιαστικά σαν άνθρωπο (αρκετές).

Σε κάθε περίπτωση, κάθε Φθινόπωρο μπαίνω στη διαδικασία διαλογής των θιάσων που θα επισκεφθώ. Σημειώνεται ότι, για κάθε θεατρόφιλο, αυτό αποτελεί μια άτυπη «ιεροτελεστία».

Το Φθινόπωρο του 2012 φαίνεται ότι δεν είναι το ίδιο…

Σε μια από τις πρεμιέρες μιας εκ των πολλών σκηνών στην Αθήνα, την περασμένη Πέμπτη, η είσοδος του τεχνοχώρου «Χυτήριο», στην Ιερά οδό, μετατρέπεται σε «πεδίο μάχης», μεταξύ παραθρησκευτικών & ακροδεξιών λαϊκιστών με θεατές που επέλεξαν ένα αιρετικό έργο που πραγματεύεται τη ζωή 13 νέων, του Χριστού και των Αποστόλων από την εφηβική τους ηλικία, με άξονα τη διαφορετικότητα. Τη μέρα εκείνη στο κέντρο της Αθήνας στήθηκε ένα χυδαίο «πεδίο μάχης» με όπλα του τις ύβρεις, τον σκοταδισμό, τον ρατσισμό, την ανοχή των παρευρισκομένων αστυνομικών Αρχών, μα κυρίως, την πολιτική νομιμοποίηση.

Σαν άλλο «κερασάκι στην τούρτα», το γεγονός αποτέλεσε την αφορμή για μια κατάπτυστη πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσής Αυγής, με την αξιωματική αντιπολίτευση να προσπαθεί να αναλάβει την υπεράσπιση του έργου (σα να πρόκειται για παραταξιακή παράσταση) και το νεοναζιστικό κόμμα να αυτοπροσδιορίζεται -με τη συνδρομή παρόντων θρησκευόμενων- αδέκαστος ρυθμιστής του «εθνικού συμφέροντος».

Επειδή το παραπάνω αποτελεί, ως φαίνεται, την αφετηρία μιας σειράς από συμβάντα που θα ακολουθήσουν, και αφού πλέον κάποιοι θεωρούν από συνήθεια και άλλοι εξ ορισμού ότι έχουν χριστεί κομιστές μιας πολιτιστικής – πολιτισμικής γραμμής που οι ίδιοι μονομερώς χάραξαν, η ελληνική κοινωνία βρίσκεται -για μια ακόμη φορά- μπροστά σε ένα σταυροδρόμι που εν πολλοίς θα κρίνει το μέλλον της.

«Για πόσο καιρό ακόμα θα το ανεχόμαστε αυτό; αποφασίστε για εσάς, εγώ ήδη αποφάσισα για μένα», αναρωτιέται η σκηνοθέτις Ελένη Γκασούκα με ανάρτησή της στο facebook μετά τα συμβάντα έξω από τον τεχνοχώρο στον οποίο και η ίδια ετοιμάζεται να «ανεβάσει» άλλη παράσταση. Σε πρώτη φάση, φευγαλέα, αναρωτιέμαι αν αναφέρεται στη φυγή της ίδιας από τη χώρα. Όμως, ακολουθεί απάντησή της σε δικτυακό της φίλο μετά από σχετική διευκρινιστική του ερώτηση για το τι εννοεί: «Απλά αποφάσισα ότι δε φοβάμαι.. τουλάχιστον αυτό είναι μ