Μια Ελλάδα που δεν ψάχνει για δικαιολογίες!

15:20 8/4/2012 - Πηγή: Aixmi

Στα μέσα της δεκαετίας του ’70, τα καλοκαίρια  στην Αθήνα μας «έβγαζαν» αναγκαστικά στο Ολυμπιακό Κολυμβητήριο. Κάθε απόγευμα, από τις πέντε έως το βράδυ, το πρωτάθλημα του πόλο συγκέντρωνε όλα τα βλέμματα.

Ήταν οι εποχές της ανίκητης ομάδας του Εθνικού, με τον Ολυμπιακό να τον κοντράρει μάταια κάθε χρόνο. Αλλά και με τον Παναθηναϊκό, την Πάτρα,

το Παλαιό Φάληρο, τη Χίο, το Καλαμάκι, την Κέρκυρα.

Κόσμος στις εξέδρες, που θα ζήλευε και το ποδόσφαιρο.
Και αστέρια πρώτης γραμμής.

Ο Κουβεγιετόπουλος, ο Καρολόγος, ο Κώνστας, ο Ιωσηφίδης.
Και μετά, στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’80, ο Καπράλος, ο Σιταρένιος, ο Σταθάκης, ο Αρώνης, ο Μουδάτσιος. Παράλληλα, η Βουλιαγμένη έκανε τα πρώτα της δειλά βήματα, ενώ στη Γλυφάδα ανέτειλε το άστρο του Γιαννόπουλου, του πρώτου Ελληνα που πήγε απο οποιοδήποτε ομαδικό σπορ σε τέσσερις σερί Ολυμπιακούς Αγώνες.

Το 1983 εμφανίζεται και το  παιδί-θαύμα του αθλήματος, ο Γιώργος Μαυρωτάς στη Βουλιαγμένη, ο οποίος τελειώνοντας την καριέρα του, θα είχε πάρει μέρος σε πέντε Ολυμπιακούς Αγώνες!
Τη συνέχεια την έδωσαν  ο Καϊάφας, ο Πάτρας, ο Τάσος Παπαναστασίου, ο αείμνηστος Νώντας Σαμαρτζίδης, ο Λούδης, ο Βενετόπουλος, ο Καλακόνας.

Η υδατοσφαiριση ήταν πάντα εκεί. Σε κάθε μεγάλη διοργάνωση. Ολυμπιακοί Αγώνες, Παγκόσμια Πρωταθλήματα, ευρωπαϊκοί αγώνες. Χωρίς διακοπή και χωρίς ανάσα κάθε καλοκαίρι. Πραγματικοί αθλητές, που κάλυπταν τις ατελείωτες ώρες προπόνησης μετρώντας πλακάκια. Με υποτυπώδεις εγκαταστάσεις, χωρίς βοήθεια από την Πολιτεία, που έσπευδε όμως να στείλει τηλεγράφημα και να έχει εκπρόσωπο στο αεροδρόμιο ύστερα από κάθε επιτυχία.

Και μετά πάλι τίποτα.

Ο χειμώνας έβρισκε τους αθλητές μόνους και έρημους. Με τα οδοιπορικά «ξεχασμένα» πολλές φορές. Και όμως, θαρρείς πως αυτά τα προβλήματα έβγαζαν μέσα από τους πολίστες κάθε ικμάδα δύναμης και αυταπάρνησης.

Ο δρ Σκοτ Πεν έγραφε στο βιβλίο του «Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος» πως χρειάζεται να έχεις γεννηθεί με πολύ πείσμα για ψάξεις τα σκοτεινά μονοπάτια του εαυτού σου.

Τα παιδιά του πόλο το έχουν αυτό στο αίμα τους. Αθλητές υψηλής στάθμης, θα μπορούσαν οι περισσότεροι να έπαιρναν τον εύκολο δρόμο στα σπορ. Ένα συμβόλαιο σε μικρή ομάδα στο ποδόσφαιρο θα έδινε σε οποιονδήποτε από αυτούς πολύ περισσότερα χρήματα από όσα παίρνει τώρα ο σταρ της ομάδας! Ή, αν είχαν ασχοληθεί με το μπάσκετ στις αρχές της δεκαετίας του ’90, τότε που ο θρίαμβος του ’87 απογείωσε τα κασέ, πολλοί από αυτούς που πάλεψαν με τα κύματα σαν τον Οδυσσέα θα είχαν βρει την Ιθάκη τους πανεύκολα!

Το 2005 στο Καναδά ήρθε και το πολυπόθητο μετάλλιο σε μία μεγάλη διοργάνωση, ένα επίτευγμα που είχε πλέον πάρει σάρκα και οστά χάρη στη τρέλα κάποιων ανθρώπων όπως ο Γιάννης Γιαννουρής στη Βουλιαγμένη (με την υποδειγματική πολιτική στο σπορ), ο Δημήτρης Μαυρωτάς στο Φάληρο, ο αείμνηστος  Μάκης Γελιδής στον Εθνικό, η Χίος, τα Χανιά, ο Ηλυσιακός, ο Πανιώνιος  και φυσικά ο Ολυμπιακός που την τελευταί