Μήπως, τελικά, πρέπει να γίνουμε «κάφροι»;

13:10 18/8/2014 - Πηγή: Aixmi

Σε παλιότερο άρθρο του, ο Αργύρης Κωστάκης είχε θέσει ένα ρητορικό – υποτίθεται – ερώτημα: Ποιος «κάφρος» δεν θα σταματούσε το αυτοκίνητό του για να πάρει μια ανήμπορη γυναίκα που θα βρισκόταν στο δρόμο του; Ένα πρόσφατο περιστατικό, που ετέθη σήμερα υπόψη μου, μου έδωσε να καταλάβω πως το ερώτημα του Αργύρη κάθε άλλο παρά ρητορικό ήταν, τελικά…

Μια γυναίκα οδηγούσε μέρα-μεσημέρι κάπου κοντά στα Κανάρια, στην Ηλιούπολη. Ήταν μόνη στο αυτοκίνητο. Ξάφνου, πετάγεται μπρος της μια άγνωστη κρατώντας δύο σακούλες σούπερ μάρκετ. Το παρουσιαστικό της ήταν άθλιο, ήταν χλωμή και έδειχνε ταλαιπωρημένη

κι αδύναμη. Από το ανοιχτό τζάμι του αυτοκινήτου, ακούστηκε να λέει, με σβησμένη φωνή:

– Σας παρακαλώ, κυρία, μπορείτε να με πετάξετε ως το σπίτι μου; Αντιμετωπίζω πρόβλημα υγείας και φοβάμαι πως θα πέσω στο δρόμο, θα λιποθυμήσω!

Πρόθυμη η οδηγός (που ίσως είχε διαβάσει και το άρθρο του Αργύρη) την έμπασε στο αυτοκίνητο. Και η άγνωστη γυναίκα την οδήγησε προς τα «Αστυνομικά», κάπου ψηλά σε μια ερημική περιοχή όπου, υποτίθεται, βρισκόταν το «σπίτι της». Κι εκεί περίμενε ο συνεργός της, που ακινητοποίησε και λήστεψε με την ησυχία του την φιλεύσπλαχνη οδηγό. Της πήραν ακόμα και τα κλειδιά του αυτοκινήτου, για να μη μπορέσει να τους καταδιώξει καθώς θα απομακρύνονταν πεζή και θα χάνονταν στα στενά της Άνω Ηλιούπολης…

Ανέφερα το (πέρα ως πέρα αληθινό) περιστατικό όχι με σκοπό να προβάλω κάποια ηθικιστική φιλοσοφική άποψη, αλλά απλά και μόνο για να ενημερώσω το κοινό για τους κινδύνους που διατρέχει όταν καλοπροαίρετα προσφέρει βοήθεια σε αγνώστους. Μου είναι εύκολο να αντιληφθώ πώς σκέφτηκε η άτυχη οδηγός πριν ανοίξει καλόκαρδα και αφελώς την πόρτα του αυτοκινήτου της: «Μόνο ένας κάφρος θα άφηνε αβοήθητη αυτή τη γυναίκα στη μέση του δρόμου. Κι εγώ δεν είμαι κάφρος!»

Δυστυχώς, στους πονηρούς καιρούς μας οι αληθινοί κάφροι προβάλλουν συχνά ως αδύναμα θύματα της μοίρας. Και φεύγοντας παίρνουν μαζί τους όχι τόσο το πορτοφόλι, το κινητό ή τις κάθε λογής κάρτες μας, αλλά το ίδιο το αίσθημα της αυταξίας και της αξιοπρέπειάς μας!