Ἐν Mεγάλῃ Ἑλληνικῄ Ἀποικία, 200 π.Χ.

12:33 19/10/2013 - Πηγή: Aixmi

Και να ο Αλεξανδρινός στους δρόμους της Αθήνας, σε τρόλεϊ και λεωφορεία, σε σταθμούς και στάσεις, να δημιουργεί και πάλι «ένταση» και «αμφισβήτηση» και συζητήσεις πολλές.

Απεχθάνομαι τα «τσιτάτα», ειδικά όταν προέρχονται για τις ανάγκες της στιγμής, από βίαιο τεμαχισμό. Μου θυμίζουν εκείνες τις μακρόστενες, κακοτυπωμένες αφισσέτες, που πρόλαβε η γενιά μου στις σχολικές αίθουσες. «ἢ τὰν ἢ ἐπὶ τᾶς» και δίπλα «Ζήτω ο στρατός». Και παραδίπλα

«θέλει αρετή η Ελευθερία». Το «τόλμη» αποσιωπάτο για να μη δημιουργήσει κακές σκέψεις και συνειρμούς.

Παρόλα αυτά μου άρεσε όταν «είδα» τον Καβάφη στους δρόμους της Αθήνας.

Και τον σκέφτομαι να στέκεται στη γωνία Ακαδημίας και Β. Σοφίας και να χαμογελά με εκείνο το θλιμμένα ειρωνικό βλέμμα, κοιτώντας το κατακόκκινο τρόλεϊ με το «ψιλοκομμένο» ατυχές «ἐπικίνδυνον πρᾶγμα ἡ βία». Και φαντάζομαι τι σκέφτεται εκεί στη γωνία Ακαδημίας και Β. Σοφίας. «Σας την έφερα. Για μια ακόμα φορά, σας την έφερα… όλοι τώρα θα μάθουν από σας αυτό που εσείς καλά κρύβετε». Και φαντάζομαι τι αναγγέλλει:

Ὅτι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ εὐχήν στήν Ἀποικία

δέν μέν’ ἡ ἐλαχίστη ἀμφιβολία,

καί μ’ όλο πού ὁπωσοῦν τραβοῦμ’ ἐμπρός,

ἴσως, καθώς νομίζουν οὐκ ὀλίγοι, να ἔφθασε ὁ καιρός

νά φέρουμε Πολιτικό Ἀναμορφωτή.

Ὅμως τό πρόσκομμα κ’ ἡ δυσκολία

εἶναι πού κάμνουνε μιά ἱστορία

μεγάλη κάθε πρᾶγμα οἱ Ἀναμορφωταί

αὐτοί. (Εὐτύχημα θα ἦταν ἄν ποτέ

δέν τούς χρειάζονταν κανείς.) Γιά κάθε τί,

γιά τό παραμικρό ρωτοῦνε κ’ ἐξετάζουν,

κ’ εὐθύς στόν νοῦ τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,

μέ τήν ἀπαίτησι νά ἐκτελεσθοῦν ἄνευ ἀναβολής.

Ἕχουνε καί μιά κλίσι στές θυσίες.

Παραιτηθεῖτε ἀπό τήν κτήσιν σας ἐκείνη∙

ἡ κατοχή σας εἶν’ ἐπισφαλής:

ἡ τέτοιες κτήσεις ἀκριβῶς βλάπτουν τές Ἀποικίες.

Παραιτηθεῖτε ἀπό τήν πρόσοδον αὐτή,

κι ἀπό τήν ἄλληνα τήν συναφῆ,

κι ἀπό τήν τρίτη τούτην: ὡς συνέπεια φυσική∙

εἶναι μέν οὐσιώδεις, ἀλλά τί νά γίνει;

σας δημιουργοῦν μιά ἐπιβλαβή εὐθύνη.

Κι ὅσο στόν ἔλεγχό τους προχωροῦνε,

βρίσκουν καί βρίσκουν περιττά, καί νά παυθοῦν ζητοῦνε∙

πράγματα πού ὅμως δύσκολα τά καταργεῖ κανείς.

Κι ὅταν, μέ τό καλό, τελειώσουνε τήν ἐργασία,

κι ὁρίσαντες και περικόψαντες τό πᾶν λεπτομερῶς,

ἀπέλθουν, παίρνοντας καί τήν δικαία μισθοδοσία,

νά δοῦμε τί ἀπομένει πιά, μετά

τόση δεινότητα χειρουργική. –

Ἴσως δέν ἔφθασεν ἀκόμη ὁ καιρός.

Να μή βιαζόμεθα∙ εἶν’ ἐπικίνδυνον πρᾶγμα ἡ βία.

Τά πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.

Ἔχει ἄτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, ἡ Ἀποικία.

Ὅμως υπάρχει τί τό ἀνθρώπινον χωρίς ἀτέλεια;

Καί τέλος πάντων, νά, τραβούμ’ ἐμπρός.

«Ἐν Mεγάλῃ Ἑλληνικῄ Ἀποικία, 200 π.Χ.

Κωνσταντίνος Καβάφης 1928»