Να το ξαναπώ: STOP στις μαθητικές παρελάσεις – Τις άρχισε η χούντα του Μεταξά

14:46 1/11/2014 - Πηγή: Aixmi

Αν είχα τον χρόνο, αλλά κυρίως την ψυχική δύναμη και αντοχή, θα προσπαθούσα να συναντήσω κατ’ ιδίαν -ή έστω να συνομιλήσω στο τηλέφωνο -τους επισκέπτες στην aixmi.gr, οι οποίοι σχολίασαν το πρόσφατο κειμενό μου, στο οποίο τάσσομαι υπέρ της κατάργησης της μαθητικής παρέλασης.

Αφού, όμως, δεν έχω τίποτα από τα τρία θα προσπαθήσω, με λίγες λέξεις, να τους πω αυτά που θα τους έλεγα αν ήταν απέναντί μου. Κι εννοείται ότι δεν απολογούμαι.
Αλλοίμονο, σε ευρωπαϊκή χώρα με Κοινοβουλευτική Δημοκρατία ζω, και ελπίζω ότι ακόμη έχω το αναφαίρετο

δικαίωμα ως πολίτης να εκφράζω ελεύθερα την άποψή μου.

Ομολογώ. όμως, ότι τρόμαξα πραγματικά με ορισμένες λέξεις, ορισμένες εκφράσεις και ορισμένες απόψεις. Συνεπώς, νιώθω την ανάγκη να επανέλθω γιά πρώτη και τελευταία φορά. σε κείμενό μου στην aixmi.gr.

Και όχι γιά να μεταπείσω κανέναν, ούτε γιά να διαφωνήσω. Φυσικά, όπως τρόμαξα εγώ με ορισμένες λεκτικές αντιδράσεις, φαντάζομαι ότι και όσοι αντέδρασαν με αυτό τον ακραίο τρόπο κάτι θα ένιωσαν για να τους «γεννηθεί» αυτή η ανάγκη.

Θέλω να επισημάνω ότι δεν είναι ανάγκη να προσβάλλεις, να απαξιώνεις ή να χαρακτηρίζεις κάποιον «ανιστόρητο αριστερό, βδελυρό Σιρυζαίο ή Τσιπράκι» -και ότι άλλο «στολίστηκα»- επειδή έχω μία άποψη διαφορετική από εσένα.

Δεν είναι έγκλημα η ελευθερία της άποψης. Γι αυτό φωνάζω εδώ και μήνες γιά σύγχρονο κοινωνικό εμφύλιο στην Ελλάδα. Ένα απλό παράδειγμα, για να το καταλάβουν όλοι, είναι ότι δεν σκοτώνεις κάποιον -ας πούμε- επειδή είναι Παναθηναικός κι εσύ Ολυμπιακός (και το αντίστροφο).
Έτσι, λοιπόν, δεν επιτίθεσαι φραστικά σε κάποιον που υποστηρίζει ότι είναι αναχρονιστικός θεσμός η μαθητική παρέλαση κι εσύ δεν συμφωνείς.
Φυσικά και μπορείς να διαφωνείς, αλλά με επιχειρήματα και κόσμιο τρόπο.

Με εφαλτήριο, λοιπόν, την άποψή μου -όχι τώρα στα 51, αλλά ήδη από τα γυμνασιακά μου χρόνια- ότι η μαθητική παρέλαση είναι αναχρονιστικός θεσμός που θα πρέπει κάποια στιγμή να καταργηθεί, επαναλαμβάνω, για την ιστορία και μόνο, ότι θεσπίστηκε το 1936 από τον δικτάτορα Μεταξά.

Προσωπικά, όποτε έκανα παρέλαση ως μαθητής, ένιωθα βιασμό της προσωπικότητας και της ελευθερίας μου. Και πάρα πολλοί άλλοι άνθρωποι, που έχουμε συζητήσει κατά καιρούς το σοβαρό αυτό ζήτημα συμφωνούν μαζί μου .

Ένιωθα άσχημα που έπρεπε να ντυθώ με συγκεκριμένα χρώματα, μπλε πουλόβερ, άσπρο πουκάμισο, μαύρο παντελόνι και μαύρα λουστραρισμένα σκαρπίνια, να μάθω να περπατάω με στρατιωτικό βηματισμό και να κλίνω δεξιά την κεφαλή στους επισήμους της εξέδρας.

Η λέξη – «κλειδί» είναι μία: Μνήμη. Τη μνήμη των πεσόντων στα πεδία της μάχης την τιμάς με μαθητική παρέλαση που οι γονείς και συγγενείς παρακολουθούν με τα κιάλια πίσω από σιδερόφραχτα «τείχη», αστυνομικές κλούβες να στήνουν οδοφράγματα και χιλιάδες αστυνομικούς σε «συναγερμό»;

Τη μνήμη των πεσόντων στα πεδία της μάχης την τιμάς με χαβαλέ την ώρα της παρέλασης;

Ρωτάω, άσχετα αν επικροτώ τη χαλαρή συμπεριφορά των παιδιών -για να το πω διακριτικά.
Ας πούμε ότι η μαθητική παρέλαση είναι φόρος τιμής στους πεσόντες των μαχών.

Γιατί θα πρέπει οι μαθητές να φοράνε «στολή» με συγκεκριμένα ρούχα και χρώματα και όχι ό,τι ρούχα θέλουν, όπως στην καθημερινοτητά τους στο σχολείο;

Γιατί θα πρέπει να περπατάνε στρατιωτικά και όχι με όποιο ρυθμό θέλουν, όπως στην ιδιωτική τους ζωή ή στο σχολείο;
Επειδή είναι παρέλαση;
Και λοιπόν;
Μαθητές είναι, όχι στρατιώτες.

Γιατί θα πρέπει να γίνεται θέμα αν έχει δικαίωμα ή όχι να κρατήσει την ελληνική σημαία ως σημαιοφόρος ένας μαθητής που είναι αριστούχος, αλλά είχε την «ατυχία» να γεννηθεί στην Ελλάδα από αλλοδαπούς γονείς;

Αυτό το παιδί, δηλαδή, δεν τιμάει τους νεκρούς στρατιώτες και πολίτες που χάθηκαν στον πόλεμο; Πρέπει να γίνεται θέμα στα τηλεοπτικά κανάλια και να εξευτελίζεται γιά να νιώσει την ύψιστη τιμή να είναι σημαιοφόρος;
Γεννήθηκε στην Ελλάδα. Σπουδάζει στην Ελλάδα. Είναι αριστούχος σε βαθμούς στην τάξη του. Τέλος. Αυτός θα είναι σημαιοφόρος.
Τι σημασία έχει αν οι γονείς του είναι από την Αλβανία ή τη Σρί Λάνκα;
Τη μνήμη των πεσόντων της χώρας που γεννήθηκε και ζει, τιμά. Όχι τους πεσόντες άλλης χώρας.

Γιά να τελειώνουμε, όμως. Εγώ δεν θα κάνω ποτέ τη μέγιστη αλητεία, που τόλμησαν να κάνουν πριν τρία χρόνια οι μπαχαλάκηδες στη Θεσσαλονίκη.
Αυτή την αθλιότητα που με έκανε να ντρέπομαι που είμαι Έλληνας.

Επειδή θεωρώ αναχρονιστικό το θεσμό της παρέλασης δεν σημαίνει πως θα τον αμαυρώσω ή θα προσπαθήσω να τον «καταργήσω» με βία, την ώρα που περιμένουν στα αμαξίδια οι ανάπηροι γέροντες και οι βετεράνοι του πολέμου, για να εισπράξουν το χειροκρότημα που είναι το κορυφαίο «μετάλιό» τους.

Αλλά θα εκφράζω ελεύθερα την άποψή μου. Τόσο απλά.
Κι αν ήμουν υπουργός Παιδείας, αυτό το επετειακό πρωινό στις 28 Οκτωβρίου, θα τιμούσα τους πεσόντες στα πεδία της μάχης όχι με παρελάσεις. Αλλά με ουσιαστικές εκδηλώσεις μνήμης, επισκέψεις σε ιστορικούς χώρους μάχης, μουσεία, εκθέσεις φωτογραφίας ή Τύπου, προβολή ντοκιμαντέρ της εποχής, ειδικές θεατρικές παραστάσεις, αθλητικούς αγώνες που θα παρακολουθούσαν φυσικά απόγονοι, συγγενείς ή επιζώντες του μετώπου με βραβεύσεις, μουσικές συναυλίες, ενημερωτικές ημερίδες με πανεπιστημιακούς και ιστορικούς ομιλητές.

Οτιδήποτε έχει σχέση με Πολιτισμό και συνάδει με το έπος του «40. Έτσι, τα παιδιά αντί να κάνουν πλάκα μιά ώρα και οι γονείς να πικραίνονται πίσω από τα σιδερένια κάγκελα, θα είχαν την ευκαιρία να μάθουν πραγματικά τι συνέβη τότε, να θυμηθούν, να «ξαναζήσουν», να συμμετάσχουν.

Έτσι, αντί τα παιδιά να χάνουν πολύτιμες ώρες μαθημάτων ή γυμναστικής και αθλητισμού γιά να εξασκούνται επί ημέρες στο… βάδην της παρέλασης υπό τα σφυρίγματα του γυμναστή, θα προετοιμάζονταν γιά όλες αυτές τις εκδηλώσεις.

Θεωρώ αίσχος -και συγνώμη – ολόκληρα παλικάρια και κοπέλες το 2014, που σε λίγους μήνες θα ψηφίζουν γιά κυβέρνηση, να προσπαθεί το κράτος να τους μάθει να βαδίζουν «στρατιωτικά» με ρυθμό παρέλασης σε ένα προαύλιο σχολείου.

Επειδή σκοτώθηκαν, δεν τους γνώρισα ποτέ φυσικά, τρείς θείοι μου αδέλφια του πατέρα μου (που και ο ίδιος κινδύνεψε) στο μέτωπο του φριχτού πολέμου, γι αυτό θέλω μέσα από την ψυχή μου, η μνήμη τους και των άλλων χιλιάδων γενναίων πολεμιστών, να τιμάται όχι με «στρατιωτικές» φιέστες «βιτρίνας» χωρίς κανένα νόημα, αλλά με στιγμές αγάπης γι αυτούς τους ήρωες.

Γιατί οι άνθρωποι αυτοί τότε ήταν η επιτομή του ηρωισμού και δεν τους πρέπει να τους θυμόμαστε με δηλώσεις – φασόν δέκα δευτερολέπτων των πολιτικών στις κάμερες και παρελάσεις που οι γονείς, μάλιστα, δεν μπορούν καν να πλησιάσουν!
Η μνήμη τους. λοιπόν. πρέπει να τιμάται στο διηνεκές, αλλά όχι έτσι. Να προχωρήσουμε. Μπαίνουμε στο 2015. Δεν είμαστε ακόμη στο 1936…