Ναι, μας πονάνε περισσότερο οι νεκροί στο Παρίσι από την Αφρική

12:18 19/11/2015 - Πηγή: Aixmi

Μια απλή Παρασκευή βράδυ πάνω από 120 άνθρωποι είχαν πάει σε μια συναυλία, σε ένα καφέ, σε ένα εστιατόριο, σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου, ή απλά περπατούσαν στο δρόμο στο κέντρο του Παρισιού. Εκείνο το βράδυ βρέθηκαν νεκροί από σφαίρες ή διαμελισμένοι από μια βόμβα, όταν κάποιος που δεν ήξεραν αποφάσισε να τελειώσει τις ζωές τους στο όνομα ενός Θεού, που μπορεί να ήταν και δικός τους.

Την προηγούμενη μέρα, σε μια άλλη πρωτεύουσα, σε μια άλλη χώρα, σε μια άλλη ήπειρο, δύο αντίστοιχοι ‘κάποιοι’ πήραν τις ζωές πάνω από 41 ακόμα ανθρώπων. Αυτή τη φορά δεν ήταν λευκοί Ευρωπαίοι,

αλλά τα 41 άτομα που χάθηκαν την Πέμπτη το βράδυ στο Λίβανο.

Μερικούς μήνες πριν στην Κένυα μερικοί άλλοι ‘κάποιοι’ με όπλα σκότωσαν εν ψυχρώ πάνω από 147 άτομα, κυρίως φοιτητές.

Αυτό το κείμενο θα μπορούσε να συνεχιστεί πολύ περισσότερο, και ακόμα και εάν σταματήσει στον Απρίλιο του 2015 ήδη λείπουν αιματηρές τρομοκρατικές επιθέσεις από τον κόσμο.

Εξτρεμιστές, αυτοαποκαλούμενοι επαναστάτες και οπαδοί του θανατηφόρου θρησκευτικού φανατισμού, που όμως ήδη αψηφούν τις αξίες και τα ιδεώδη της θρησκείας τους, έχουν σκοτώσει χιλιάδες ανθρώπους από όλο τον κόσμο και σε σειρά χωρών με τους χειρότερους τρόπους.

Όλα αυτά χωρίς να αναφερθούμε καν στους χιλιάδες θανάτους που προκλήθηκαν από σειρά πολέμων που δεν είχαν καμία αιτία ή αφορμή πέρα από τα οικονομικά και γεωγραφικά οφέλη των ΗΠΑ και των συμμάχων της. Πολέμους που ίσως ακόμα και να ευθύνονται για το μένος των τζιχαντιστών προς τη Δύση, αλλά και για το γεγονός ότι έχουν όπλα.

Γιατί, λοιπόν, μας πονάει τόσο το Παρίσι; Τι είναι αυτό που κάνει χιλιάδες, αν όχι εκατομμύρια, χρήστες του διαδικτύου να θέλουν να ‘βαφτούν’ ψηφιακά με τα χρώματα της γαλλικής σημαίας και να εκφράσουν τη συμπαράσταση τους στους κατοίκους του Παρισιού; Γιατί δεν έκαναν το ίδιο, τουλάχιστον οι περισσότεροι, για το Λίβανο, τη Συρία, τη Κένυα και όλες τις άλλες χώρες-θύματα της τρομοκρατίας των τζιχαντιστών;

Είναι όμορφο να μιλάμε για έναν ανοιχτό κόσμο όπου είμαστε όλοι συμπολίτες και σύμμαχοι, όπου οι ελευθερίες όλων προστατεύονται πλήρως και όπου ο καθένας έχει φωνή, όποιος και να είναι, όπου και να βρίσκεται. Όλα αυτά, όμως, βασίζονται σε έναν ιδανικό κόσμο, όπου το χρήμα και η δύναμη της χώρας στην οποία ζει ένας άνθρωπος δεν έχουν επιρροή στη ζωή του.

Δυστυχώς όμως είναι σαφές πως το να γίνει μια επίθεση στο Μπεϊρούτ δεν έχει την ίδια σημασία για ένα άνθρωπο που ζει στην Ελλάδα, στην Βρετανία ή στις ΗΠΑ, όσο μια επίθεση στο Παρίσι. Οι Δυτικοί πληθυσμοί πλήρως εκμεταλλευόμενοι το χρήμα και τη δύναμη που έχουν, χτίστηκαν σε ένα δικό τους κόσμο, στον οποίο μόνο μερικές χιλιάδες από τους ‘άτυχους’ της ανθρωπότητας έχουν την ευκαιρία να μπουν.

Κατά πάσα πιθανότητα, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που πέθαναν την Παρασκευή το βράδυ δεν ήξερε κανέναν που να είχε πεθάνει σε τρομοκρατική ή πολεμική πράξη. Για ένα Σύρο σήμερα, αυτό είναι πολύ πιο πιθανό, αν όχι σίγουρο.

Χωρίς αυτό να σημαίνει πως οι ζωές έχουν διαφορετική αξία ανάλογη με τα θύματα πολέμου που κάποιος γνωρίζει, οι πιθανότητες να χαθεί μια ζωή έχουν σχέση με τη γεωγραφία, την οικονομική κατάσταση και την θέση του ανθρώπου που την έχει.

Είναι πιο τρομακτικό να μαθαίνει κανείς ότι πέθανε κάποιος συνομήλικος του, από φυσικά αίτια, από το να μαθαίνει για κάποιον μεγαλύτερο. Το ίδιο τρομακτικό είναι να μαθαίνει κανείς για θανάτους σε τρομοκρατική επίθεση, όταν ζει σε παρόμοιες συνθήκες με τα θύματα.

Εγωιστικό, λάθος, ζωώδες, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αυτό το συναίσθημα με πολλές τέτοιες λέξεις, αλλά οι άνθρωποι είναι όντως ζώα. Παρότι είναι σίγουρα ικανοί να κάνουν πράγματα για να βοηθήσουν κάποιον άλλον χωρίς κανέναν εγωισμό, ο τρόμος υπάρχει στα ζώα για λόγους επιβίωσης και η λογική δεν τον ενεργοποιεί πάντα.