Ο αναξιόπιστος κύριος Ζαν Κλοντ Γιούνκερ

11:15 9/11/2014 - Πηγή: Aixmi

Η Ευρώπη στα πρόθυρα νευρικής κρίσης μετά τις αποκαλύψεις, που αφορούν σε 343 επιχειρήσεις, οι οποίες φέρονται να έχουν εξασφαλίσει μυστικές συμφωνίες με το Λουξεμβούργο, για να μειώσουν τις συνολικές φορολογικές τους υποχρεώσεις, διατηρώντας παράλληλα μικρή παρουσία στο Δουκάτο, όπως διαβάσαμε και στην εφημερίδα «Τα Νέα» -που επικαλείται έγγραφα της Διεθνούς Σύμπραξης Ερευνητών Δημοσιογράφων ( ICIJ).

Πιο συγκεκριμένα, η υπόθεση αφορά στο διάστημα 2002-2010 δηλαδή την περίοδο που ο τωρινός πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ ήταν πρωθυπουργός του

Λουξεμβούργου και, παράλληλα, επικεφαλής του Εurogroup.

Ανάμεσα στις επιχειρήσεις που φέρονται να αναζήτησαν φορολογικές συμφωνίες με το Λουξεμβούργο περιλαμβάνονται ονόματα όπως Amazon, Blackstone, Deutshce Bank, JP Morgan Chase, Burberry κ.α.

Η πρακτική που υιοθέτησε το Λουξεμβούργο ονομάζεται “tax ruling” και, παρά το γεγονός ότι θεωρείται νόμιμη, οι επικρίσεις εστιάζονται στην ηθική διάσταση του ζητήματος, από τη διττή ιδιότητα του κυρίου Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ εκείνη την περίοδο.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι έτοιμη να επιβάλλει κυρώσεις στο Δουκάτο εφόσον υπάρξουν δυσμενείς αποφάσεις.
Το βέβαιο είναι ότι μετά τις συγκεκριμένες αποκαλύψεις η πολιτική αξιοπιστία του κύριου Γιουνκέρ έχει κλονιστεί και δεν είναι απίθανο μερικές χώρες να πιέσουν για την παραίτησή του.

Οι αποκαλύψεις καταδεικνύουν την ένδεια αλληλεγγύης στους κόλπους των κρατών μελών της ΕΕ σε μια περίοδο, μάλιστα, πολύ κρίσιμη για το μέλλον της.
Η πλήρης κατάρρευση του μύθου της λεγόμενης ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, που μόνο σαν ανέκδοτο μπορεί να ακούγεται πλέον -και, μάλιστα, κακόγουστο.

Τα ερωτήματα που ανακύπτουν είναι εύλογα.
Ποια η δυναμική της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως υπερεθνικού οργανισμού;
Λειτουργεί; Υφίσταται;
Ή απλώς διανύουμε μια περίοδο αναβίωσης εθνικών συμφερόντων εις βάρος του συλλογικού εγχειρήματος;

Ο κύριος Γιούνκερ είναι έκθετος, κυρίως γιατί την περίοδο που ως πρωθυπουργός φρόντιζε για τη μετατροπή του Λουξεμβούργου σε φορολογικό παράδεισο, αφαιρούσε δισεκατομμύρια ευρώ από προϋπολογισμούς άλλων χωρών της κοινότητας.

Και αυτό συνέβαινε όταν χώρες όπως η Γαλλία, η Ισπανία, η Ιταλία και η Ελλάδα (για παράδειγμα) καλούνταν να περικόψουν κοινωνικές δαπάνες, στην Υγεία και στην Εκπαίδευση, έχοντας ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας χαμένης γενιάς, χωρίς ελπίδες για δουλειά στο μέλλον και χωρίς καμία προοπτική.

Εάν αυτό δεν συνιστά την επιτομή της υποκρισίας και της ανηθικότητας, πώς αλλιώς θα μπορούσε κάποιος να την περιγράψει.

Το βέβαιο είναι ότι την επόμενη φορά που ο κύριος Γιούνκερ θα αναφερθεί στην περίφημη αλληλεγγύη στους κόλπους της ΕΕ το λιγότερο που θα προκαλέσει είναι ζωηρό γέλιο.
Και καλώς ή κακώς, όταν η πολιτική αξιοπιστία εξανεμίζεται, το καλύτερο για έναν πολιτικό είναι να παραιτείται…