Ο κόσμος και οι «υπερασπιστές» του…

02:36 22/1/2013 - Πηγή: Aixmi

Προσπαθώ να αφουγκραστώ τον κόσμο γύρω μου. Να αποκρυπτογραφήσω τις φάτσες των ανθρώπων. Να νοιώσω, να υποθέσω τι ζόρι μπορεί να τραβάει ο καθένας, πώς βιώνει την περιλάλητη κρίση.

Νομίζω, ότι λίγο-λίγο, σιγά-σιγά, ο κόσμος έχει αρχίσει να »συμφιλιώνεται» με αυτό που τον περιστοιχίζει, να το αποδέχεται ως μια αναπόφευκτη πραγματικότητα, και προσπαθεί να βρει τρόπους να τοποθετήσει τον εαυτό του μέσα σ’ αυτό.

Όσοι δεν δοκιμαζόμαστε επίπονα από την οικονομική κρίση, και είμαστε πολλοί, μπορούμε ν’ αρχίσουμε να βγάζουμε σιγά-σιγά τα συμπεράσματα μας. Οι άλλοι, οι άνθρωποι που δοκιμάζουν

τις αντοχές τους, -και είναι κι αυτοί πολλοί, δεν έχουν πολυτέλειες για θεωρίες και συμπεράσματα.

Ζούμε μια δίνη, μια μετάβαση από μια εποχή σε μιαν άλλη. Ευνοεί, ή και δικαιολογεί και η νέα χιλιετία τη μετάβαση αυτή. Θα τη θυμόμαστε την περίοδο αυτή, σαν μια περίοδο συθέμελων αλλαγών, σε όλα τα επίπεδα.

Αυτό που στην αρχή φαινόταν αδιανόητο στον κόσμο να το αποδεχτεί, και αρνιόταν την ύπαρξή του, σιγά-σιγά, παίρνοντας μια βαθειά ανάσα, συνειδητοποιεί, ότι είναι η πραγματικότητά του. Μακριά από ευθύνες και λαϊκά δικαστήρια, [θα έρθουν κι αυτά, όταν φτάσει η ώρα], ο κόσμος αποδέχεται ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο από το να ανακαλύψει πόσο ΓΕΝΝΑΙΟΣ μπορεί να γίνει. Πόση ανθεκτικότητα, πόση ψυχραιμία και πόσο κουράγιο μπορεί να αντλήσει από μέσα του.

Έχω τη βεβαιότητα ότι και πάλι ο κόσμος -ο σκληρά δοκιμαζόμενος εννοώ- θα μας βάλει τα γυαλιά. Θα μας »διδάξει» όλους εμάς τους λαλίστατους θεωρητικολογούντες, τι θα πει σθένος, αντοχή, δύναμη και κουράγιο. Αυτά τα πρόσωπα, που βλέπεις έως και χαμόγελο να καταφέρνουν να κουβαλάνε, μας διδάσκουν πολλά. Κρύβουν πολλή σοφία και εγκαρτέρηση. Μας δείχνουν ότι η πάλη, η εσωτερική, η πραγματική πάλη με τον εαυτό σου, δεν χρειάζεται να είναι ορατή, ούτε να διατυμπανίζεται.

Και αυτοί οι ίδιοι οι άνθρωποι, που περιμένουν από μας, τους υπόλοιπους »πολλούς», μια αχτίδα φωτός, μια κάποια συμπαράσταση, έναν δρόμο, κάποια ελπίδα διεξόδου, παραμένουν άφωνοι παρακολουθώντας μας να τσακωνόμαστε στη Βουλή »επί της διαδικασίας». Να βριζόμαστε, να χυδαιολογούμε, να αλληλοσκοτωνόμαστε στα διάφορα τηλεοπτικά »παράθυρα». Να αλληλοφαγωνόμαστε για το »ποιος συμπάσχει με τον κόσμο περισσότερο»…

Ας αφήσουμε την επίδειξη των εντυπώσεων. Αποδειχτήκαμε εντελώς κατώτεροι των περιστάσεων. Ο κόσμος δεν τα ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ αυτά.
Κι αν δεν έχουμε κάτι άλλο να επιδείξουμε, ας ΣΙΩΠΗΣΟΥΜΕ υποκλινόμενοι μπροστά στο άλαλο δράμα, μπροστά στην εγκαρτέρηση και την ηρωική προσπάθεια που καταβάλλει ο »πολύς αυτός κόσμος»…