Ο Νίγηρας ανήκει στην Αφρική, η Ελλάδα πού;

03:55 30/5/2012 - Πηγή: Aixmi

«Σκέφτομαι πολύ περισσότερο τα παιδιά σε ένα σχολείο στο Νίγηρα, που πηγαίνουν στο μάθημα μόνο για δύο ώρες την ημέρα, αναγκάζονται ακόμα και την καρέκλα του θρανίου να μοιραστούν και διψάνε για μόρφωση. Τα έχω μονίμως στο μυαλό μου. Γιατί πιστεύω ότι χρειάζονται πολύ περισσότερη βοήθεια απ’  ό,τι στην Αθήνα. Και ξέρετε κάτι; Όσον αφορά στην Αθήνα, σκέφτομαι και όλους εκείνους που φοροδιαφεύγουν. Και τους γονείς που δεν πληρώνουν φόρους για να έχουν σχολείο

τα παιδιά τους. Πρέπει συλλογικά να λυθεί το πρόβλημα να πληρώνουν όλοι τους φόρους τους».

Αυτή είναι η δήλωση της κ. Λαγκάρντ που επιχείρησε άκομψα, ομολογουμένως, για τη γαλλική της φινέτσα, αλλά  δικαιολογημένα για το θεσμικό της ρόλο ως προέδρου του ΔΝΤ να παρέμβει  έμμεσα στον ελληνικό δημόσιο διάλογο ενόψει των εκλογών.

Σε μια ανθρώπινη κοινότητα που έχει υποστεί σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα μια βίαιη πτώση, έστω και του επίπλαστου βιοτικού της επιπέδου, η αλήθεια είναι ότι οι υποδείξεις και τα τελεσίγραφα τις περισσότερες φορές λειτουργούν ανάποδα. Πετυχαίνουν το αντίθετο απ’ αυτό που επιδιώκουν.

Όταν οι «έξω» αγριεύουν και μας ζορίζουν ακόμα παραπάνω, ξυπνά το εθνικό μας ένστικτο.

Όλοι οι Έλληνες, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, συνασπίζονται μονιασμένα  εναντίον του εχθρού. Τα κόμματα, με διαφορετική διατύπωση το καθένα, κατά βάση συμφωνούν.  Η εθνική προσβολή ξαφνικά επιφέρει στο τραπέζι της ανύπαρκτης εθνικής συναίνεσης τις απαραίτητες προγραμματικές συγκλίσεις: Η  εθνική μας αξιοπρέπεια πάνω απ’ όλα.

Τότε όλοι συντάσσονται και συνδράμουν για το κοινό καλό και τον εθνικό στόχο. Προσέξτε, όμως, αυτό διαρκεί μόνο κάτι μέρες. Μάλιστα, το γεγονός ότι οι  μόνιμοι εσωτερικοί πολιτικοί εχθροί συνεργάζονται έστω και ακούσια εναντίον των αποικιοκρατικών πολιτικών, τους προκαλεί αμηχανία. Από μέσα τους αναρωτιούνται: «Λες να μας ενώνουν περισσότερα απ’ όσα μας χωρίζουν;», «Μα αυτός είναι δεξιός και εκείνος εκεί είναι αριστερός, τον ξέρω …».

Μόλις λήξει ο συναγερμός και αποκαταστήσουμε την εικόνα που εμείς οι Έλληνες επιθυμούμε για τον τόπο μας , δηλαδή τα παιδιά στην Αθήνα να είναι τουλάχιστον στην πιο κάτω θέση κατάταξης  για ανάγκη υποστήριξης από τα παιδιά του Νίγηρα, ευθύς αμέσως, και αφού έχουμε «επανακτήσει» το διεθνές μας κύρος, επιστρέφουμε στα γνωστά χαρακώματα της άγονης αντιπαράθεσης.

Ευρώ-δραχμή, λιτότητα-ανάπτυξη, διαπραγμάτευση-καταγγελία, προσλήψεις-απολύσεις, ιδιωτικό-δημόσιο, κίνηση-ακινησία, μεταρρύθμιση-αδράνεια, κρατικοποίηση-αποκρατικοποίηση,  εμείς-εσείς,  άσπρο-μαύρο με όρους πάντα οπαδικούς, τύπου Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός.

Είπε η Λαγκάρντ ότι οι Έλληνες φοροδιαφεύγουν. Είναι μια κακή προπαγανδιστική διατύπωση. Όλοι οι Έλληνες δεν φοροδιαφεύγουν.  Όπως και όλοι οι Έλληνες δεν θεωρούν τους «έξω» ως την ρίζα του κακού και τους «μέσα» προδότες. Η απόδοση συγκεκριμένων γνωρισμάτων και χαρακτηριστικών σε λαούς συλλήβδην είναι τουλάχιστον άδικη.

Πώς θα χαρακτηρίζατε εσείς την κυβέρνηση μιας χώρας που ενώ πασχίζει να μειώσει