Ο Παπακαλιάτης χώρεσε την Ελλάδα της κρίσης στον… κόσμο του!

17:26 5/1/2016 - Πηγή: Aixmi

Η νέα ταινία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη σπάει ταμεία. Την πρώτη φορά που πήγα να τη δω ήταν στην πρεμιέρα και τη δεύτερη φορά στις γιορτές, στην Καβάλα. Κατά τη διάρκειά της, άκουγες ανθρώπους να κλαίνε, ενώ έβλεπες δακρυσμένα κατακόκκινα μάτια κολλημένα στην οθόνη. Κάποιοι προσπαθώντας να συγκρατήσουν τα δάκρυά τους, έσφιγγαν, σε κάποιες δυνατές στιγμές της ταινίας, τις γροθιές τους. Όταν τελείωσε η προβολή, αυτό που παρατήρησα, ήταν πως

όλοι είχαν να πουν ένα μεγάλο μπράβο στο δημιουργό που τους χάρισε ένα ρεαλιστικό θέαμα χωρίς ίχνος υπερβολής.

Ένας άλλος κόσμος ή ο κόσμος που ζούμε και δε θέλουμε να δούμε κατάματα; Ο τίτλος της νέας ταινίας του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, θέλει να σου πει πολλά, να στα φωνάξει. Να σε κάνει να προβληματιστείς και να φανταστείς το περιεχόμενο της ταινίας. Μέσα σε δύο ώρες, βλέπεις στην οθόνη, την πραγματικότητα που ζούμε. Αναλόγως τα βιώματα και την ηλικία που έχεις, ταυτίζεσαι με κάποιον από τους πρωταγωνιστές, των οποίων οι ερμηνείες, είναι εξαιρετικές. Σε αυτό το σημείο, ομολογώ ότι ο αείμνηστος Μηνάς Χατζησάββας, η Μαρία Καβογιάννη, αλλά και ο Σύρος μετανάστης ερμηνεύουν ξεχωριστά ο καθένας το ρόλο τους μοναδικά που κάποιες στιγμές μπερδεύεσαι και νομίζεις ότι είναι ένας γνώριμος, σε σένα, άνθρωπος.

Τα θέματα που διαπραγματεύεται η ταινία είναι πολύ σοβαρά και τις αντιδράσεις των πρωταγωνιστών τις έχουμε δει στην καθημερινότητά μας, στο φιλικό, συγγενικό ή επαγγελματικό περιβάλλον. Το μεταναστευτικό και η αντιμετώπισή του, ο έρωτας σε κάθε ηλικία, η κρίση και οι συνιστώσες της, η πλασματική ευτυχία της ελληνικής οικογένειας, τα οικονομικά αδιέξοδα, είναι θέματα με τα οποία έρχεσαι αντιμέτωπος καθημερινά και κάποιες φορές πελαγώνεις και δεν ξέρεις πώς να τα χειριστείς.

Οι τρεις ιστορίες συνδέονται τέλεια μεταξύ τους, χωρίς το παραμικρό κενό. Υπάρχουν στιγμές που βλέπεις τον ίδιο σου τον εαυτό, πρωταγωνιστή. Η πραγματικότητα είναι πάντα σκληρή και είναι δύσκολο να μεταφερθεί στον κινηματογράφο με τρόπο που να είναι παράλληλα και εμπορικός. Ο Παπακαλιάτης το κατάφερε και του αξίζουν πολλά συγχαρητήρια γι’ αυτό. Η τελευταία του ταινία ‘’Αν’’, προβλήθηκε το 2012 με μεγάλη επιτυχία και θέμα τον έρωτα. Τρία χρόνια μετά, έκανε δυναμική επιστροφή, κρατώντας τον έρωτα ζωντανό ως σανίδα σωτηρίας. Για τον έρωτα, εξάλλου, έχουν γίνει πόλεμοι.

Την ώρα που παρακολουθείς την ταινία σκέφτεσαι, ταυτόχρονα, και τη ζωή σου. Βλέπεις κάποια πράγματα ότι είναι γνώριμα σε σένα ή τα έχεις ξανασυναντήσει. Προβληματίζεσαι, κάνεις διάφορες σκέψεις, ενώ το βλέμμα σου είναι κολλημένο στην οθόνη.

«Ποιος φταίει και φτάσαμε εδώ»;

«Η Ελλάδα πώς κατάντησε έτσι μέσα σε λίγα χρόνια»;

Ερωτήματα που δεν απαντώνται αμέσως. Μπορεί να φταις κι εσύ που ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, καθόσουν στον καναπέ αμέριμνος, καθώς τίποτα δεν άγγιζε εσένα και την οικογένειά σου, μέχρι που το πρόβλημα σου χτύπησε την πόρτα. Το να ρίχνεις ευθύνες είναι το μόνο εύκολο. Η ευθύνη πρώτα από όλα είναι δική μας γι’ αυτά που κάνουμε αλλά και γι’ αυτά που δεν κάνουμε.

«Η Ελλάδα του σήμερα, η Ελλάδα της κρίσης, πώς μπορεί να χωρέσει μέσα σε δύο ώρες;», θα αναρωτηθεί κάποιος. Χωράει και με το παραπάνω κι ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης, στην πιο ώριμη φάση του, το αποδεικνύει εισπράττοντας δικαιωματικά την αγάπη του κόσμου. Το σίγουρο είναι ότι θα πάω τρίτη φορά να δω την ταινία.