Ο Σύριζα στην πρώτη αριστερή εβδομάδα: 3 γκολ, 1 αυτογκόλ

00:16 2/2/2015 - Πηγή: Aixmi

Την επαύριο των εκλογών οι…Κασσάνδρες διαψεύστηκαν. Ο ήλιος ανέτειλε, οι τράπεζες και τα εμπορικά άνοιξαν, τα ΑΤΜ είχαν λεφτά, τα σούπερ μάρκετ δεν παρουσίασαν ιδιαίτερη ζήτηση σε χαρτί υγείας. Σε σχέση με το σποτ του ΣΥΡΙΖΑ μόνο τα παιδιά δεν πήγαν σχολείο, αλλά αυτό ήταν δικαιολογημένο, καθώς τα σχολειά είθισται να είναι εκλογικά κέντρα.
Η αλλαγή στη διακυβέρνηση της χώρας έγινε ομαλά

(αν εξαιρέσει κανείς το ατυχές περιστατικό της απουσίας του πρωθυπουργού κατά την τελετή παράδοσης – παραλαβής).

Το πρώτο θετικό δείγμα είναι πως ο Αλέξης Τσίπρας αποδείχθηκε επαρκώς προετοιμασμένος. Χρειάστηκαν 24 ώρες για να συμφωνηθεί η συνεργασία με τους ΑΝ.ΕΛ. και 48 για να σχηματιστεί κυβέρνηση.

Για τη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ακούστηκαν πολλά. Ο Αλέξης Τσίπρας έγινε στόχος κριτικής για την απόφασή του αυτή –μάλιστα μερίδα των Μέσων Ενημέρωσης έκανε λόγο και για δυσαρέσκεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Δεν μου έκανε προσωπικά εντύπωση γιατί στην Ελλάδα έχουμε παράδοση στο να διυλίζουμε τον κώνωπα και να καταπίνουμε την κάμηλο. Τι εννοώ;

Η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ συνεργάστηκαν με το ΛΑΟΣ και τον Καρατζαφέρη, αλλά αυτό ουδένα ενόχλησε. Μάλιστα, η στάση Καρατζαφέρη (ο οποίος τώρα μαθαίνουμε ότι ελέγχεται και για offshore) χαρακτηρίστηκε τότε υπεύθυνη στάση. Ουδένα ενόχλησε, επίσης, η υπουργοποίηση του Γεωργιάδη και του Βορίδη (οι οποίοι θεωρούνται και μεταρρυθμιστές, ενώ ειδικά ο Βορίδης σπρώχνεται και για αρχηγός της ΝΔ), αλλά και ο Θανάσης Πλεύρης.
Επίσης, ο συγχρωτισμός του γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου Τάκη Μπαλτάκου με τη Χρυσή Αυγή ενόχλησε «όσο πατάει η γάτα» και ξεχάστηκε πιο γρήγορα κι από τα Ζάππεια 1, 2 και 3.

Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι καταπίνεται εύκολα η συγκατοίκηση της πρώτης αριστερής κυβέρνησης με ένα κόμμα που είναι εθνικιστικό (αλλά όχι ακροδεξιό, κόντρα σε ό,τι λένε τα Μέσα Ενημέρωσης). Σε κανέναν αριστερό δεν αρέσει. Αλλά, πρακτικά, τι λύση είχε ο νέος πρωθυπουργός; Το ΚΚΕ το είχε ξεκαθαρίσει. Δεν…

Η συνεργασία με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ θα ήταν ανέκδοτο (και δεν θα γέλαγε κανείς). Το Ποτάμι ήταν η απόλυτη εγγύηση πως δεν θα μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόσει την πολιτική του. Δείτε τις αντιδράσεις, μετά τις συναντήσεις με Σουλτς και Ντάισελμπλουμ ή τα tweets των στελεχών του κόμματος για να καταλάβετε τι θα είχε να αντιμετωπίσει.

Εκτός, κι αν για κάποιους θα ήταν προτιμότερη και πιο υπεύθυνη στάση η εκ νέου προσφυγή στις κάλπες για να πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοδυναμία. Τι είπατε; Όχι; Καλά κατάλαβα…

Ως εκ τούτου η συγκατοίκηση ήταν μονόδρομος.

Το δεύτερο θετικό στοιχείο αποτέλεσε η επιλογή των προσώπων του υπουργικού συμβουλίου. Και αυτό έδειξε πως είχε γίνει μελέτη. Ο Αλέξης Τσίπρας, με δυσανάλογη της εμπειρίας του ευφυΐα, ισορρόπησε ανάμεσα στην υποχρέωση «και τούτο ποιείν» (να ικανοποιήσει τις εσωκομματικές τάσεις, όρα Λαφαζάνης στο υπερυπουργείο Παραγωγικής Ανασυγκρότησης), «κακείνο μη αφιέναι» (ανοίγματα προς τα αριστερά -για να ισορροπήσει και το άνοιγμα προς τους ΑΝΕΛ) με τις εξαιρετικές επιλογές Πανούση, Σπίρτζη, Μπαλτά και Ξυδάκη.

Το τρίτο θετικό στοιχείο ήταν, ασφαλώς, πως η νέα κυβέρνηση δεν απέστη από τις διακηρυγμένες, προεκλογικές θέσεις της. Για πρώτη φορά, όσον εγώ θυμάμαι, μία κυβέρνηση μένει πιστή στους όρους του συμβολαίου που υπέγραψε με τους πολίτες.
Προσοχή! Δεν εξετάζω στην παρούσα φάση αν οι όροι αυτού του συμβολαίου είναι ευνοϊκοί ή δυσμενείς. Λέω ότι τηρούνται απαρεγκλίτως. Αυτό, αναμφίβολα, πρέπει να προσμετρηθεί στα θετικά.

Αν υπάρχει, κατά τη γνώμη μου, μία μεγάλη σκιά σε αυτή την πρώτη εβδομάδα αριστερής διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ αυτό έχει να κάνει με την επιμονή του Αλέξη Τσίπρα στην επιλογή ενός κεντροδεξιού υποψήφιου για την προεδρία της Δημοκρατίας. Αδυνατώ να κατανοήσω τις ανάγκες που επιβάλλουν σήμερα αυτή την ισορροπία, η οποία κατά το παρελθόν επιβλήθηκε στις κυβερνήσεις Σημίτη, Καραμανλή, Γ. Παπανδρέου, επειδή δεν ήταν εφικτή η συγκρότηση της απαιτούμενης πλειοψηφίας.

Σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας έχει την δυνατότητα να επιλέξει και να εκλέξει ένα πρόσωπο που να συμβολίσει τη νέα Ελλάδα, την οποία ο ίδιος θέλει να δημιουργήσει. Είναι δυνατόν αυτό το πρόσωπο (το οποίο σχεδόν παρακαλάει ο νέος πρωθυπουργός) να είναι ο Κώστας Καραμανλής, ο πολιτικός που βύθισε την Ελλάδα στο χάος την περίοδο 2004-2009; Η διακυβέρνηση του οποίου βαρύνεται με τα σκάνδαλα του Βατοπεδίου, των «κουμπάρων», των δομημένων ομολόγων;
Του «βουβού πολιτικού» που δεν έχει αρθρώσει πέντε χρόνια τώρα μια κουβέντα και πληρώνεται από τον ελληνικό λαό ως βουλευτής, για να παρίσταται και να χαιρετίζει στα ορεινά της Βουλής; Τι είδους πολιτικό ξέπλυμα θέλει να επιχειρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Ή μήπως αποτελεί επιλογή ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, ο πιο ευνοημένος από τις μοίρες πολιτικός, που ανεβαίνει πέντε πέντε τα σκαλιά της επιτυχίας, χωρίς να έχει αφήσει ποτέ πίσω του ούτε ένα ουσιαστικό έργο σε 20 χρόνια πολιτικής καριέρας;
Ας μου πει ένας τί αποτελεί την πολιτική παρακαταθήκη του Δημήτρη Αβραμόπουλου; Για τι θα τον θυμάται η ελληνική πολιτική ιστορία;
Μήπως για την γενναιόδωρη διαχείριση των οικονομικών της Υγείας, όσο ήταν υπουργός στον ευαίσθητο αυτό τομέα; Στα 4.8 δισ παρέλαβε το μπάτζετ των φαρμάκων, στα 6,6 το άφησε. Οι δαπάνες των νοσοκομείων πήγαν από το 6,1 στα 8,5 δισ. (Δεν τα λέω εγώ, ο ΟΟΣΑ τα λέει).
Ή για τα εξοπλιστικά και τις παραγγελίες των είκοσι ελικοπτέρων ΝΗ90, από τα οποία παρελήφθησαν με πολύχρονη καθυστέρηση τα εννέα;

Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας της πρώτης αριστερής κυβέρνησης δεν μπορεί να είναι προϊόν πολιτικού συμβιβασμού, ούτε να εντάσσεται στο πλαίσιο της μικροπολιτικής («να διαλέξω κάποιον που θα δημιουργήσει εσωκομματικά ζητήματα στον αντίπαλό μου»). Δεν μπορεί να είναι πρόσωπα του «χτες», τα οποία, μάλιστα, βαρύνονται με πλημμελή εκτέλεση καθηκόντων –για να το πούμε κομψά. Πρέπει να είναι πρόσωπο κοινής αποδοχής, πάνω στο οποίο να ακουμπά όλη η Ελλάδα.

Ας αναζητήσει ένα τέτοιο ο Αλέξης Τσίπρας. Κι έχει πολλά ο τόπος μας.