Ο Θεός αγαπάει το (ελληνικό) σινεμά

02:47 11/10/2012 - Πηγή: Aixmi

Μεγάλη παραγωγή, ακριβά σκηνικά, εντυπωσιακά κοστούμια, διάσημοι σταρ του παγκόσμιου σινεμά. Η ταινία του Γιάννη Σμαραγδή «Ο Θεός Αγαπάει το Χαβιάρι» προβάλλεται ήδη σε 105 (!) αίθουσες σε όλη την Ελλάδα.

Και τα σχόλια; Είναι αρνητικά; Είναι θετικά;

Προς το παρόν θα τα παρακάμψω τα σχόλια για να πάω κάπου αλλού. Γι αυτό, εξάλλου, καταφεύγουμε στις παρακάμψεις- εμείς οι πληγέντες από το κυκλοφοριακό χάος- για να πάμε πιο γρήγορα στον

προορισμό μας.

Δεν θα γράψω κριτική, λοιπόν. Δεν θα μιλήσω για αρετές και αβλεψίες, δεν θα εξάρω την- αναμφισβήτητα άψογη- ερμηνεία του βασικού πρωταγωνιστή Σεμπάστιαν Κοχ. Θα γράψω μόνο ότι αν αυτή η ταινία «πάει», αν κόψει εισιτήρια, αν γίνει εμπορική επιτυχία, θα βοηθήσει ολόκληρο το ελληνικό σινεμά.

Ουπς! Επικίνδυνο θέμα άγγιξα. Πώς μια, αγγλόφωνη, ακριβή παραγωγή μπορεί να βοηθήσει αυτή την τρομερή νέα γενιά του ελληνικού σινεμά που τα σπάει με το σύστημα, που πέφτει με τα μούτρα πάνω σε σύγχρονα καυτά θέματα, που παθιάζεται με τις κινούμενες εικόνες του αύριο; Τι θέση έχουν οι ακριβές παραγωγές σε μια φτωχή κινηματογραφία;

Όπότε «το καλό του ελληνικού σινεμά είναι οι μικρές ανεξάρτητες ταινίες». Σωστό; Και σωστό και λάθος.

Το καλό του ελληνικού σινεμά είναι το ελληνικό σινεμά. Και οι μεγάλες ακριβές παραγωγές και οι μικρές φλεγόμενες ταινίες και τα συμβατικά δράματα. Και οι πρωτοποριακές φωνές και οι πειραματισμοί και όλα.

Η κινηματογραφική πιάτσα της Ελλάδας είναι πολλή μικρή και λειτουργεί με τον νόμο των συγκοινωνούντων δοχείων: οι ίδιοι τεχνικοί που δούλεψαν στην ταινία του Σμαραγδή και πληρώθηκαν κανονικά, θα δουλέψουν σε μια ανεξάρτητη φτηνή ταινία και θα πάρουν πολύ λιγότερα –ή και καθόλου- χρήματα. Η επιτυχία της «μεγάλης» ταινίας θα τους επιτρέψει να είναι πιο ευέλικτοι στις «μικρότερες».

Ο ίδιος διανομέας (η εταιρεία Feelgood), που διανέμει τώρα το «Χαβιάρι», είχε διανείμει και τρεις από τις σημαντικότερες «καλλιτεχνικές» ταινίες του Νέου Ελληνικού Ρεύματος: τον «Κυνόδοντα» και τις «Άλπεις» του Γιώργου Λάνθιμου και το «Attenberg» της Αθηνάς Τσαγκάρη. Αν η ταινία του Σμαραγδή δεν πάει καλά, τότε σίγουρα θα δυσκολευτεί να ξαναβγάλει στις αίθουσες ανάλογες ανεξάρτητες ταινίες.

Μέσα στο θολό τοπίο της οικονομικής κρίσης -κι ενώ οι Τέχνες βάλλονται από παντού και η ανήσυχη πνευματική διαδικασία ονομάζεται πια «θολοκουλτούρα»- το ελληνικό σινεμά έχει ανάγκη τον εαυτό του. Έχει ανάγκη από μια πολύπλευρη ταυτότητα ειδών, σχολών και διαφορετικών στυλ.

Μια περιχαρακωμένη και- υποτιθέμενα ξεκάθαρη- ταυτότητα που δεν υπερασπίζεται παρά τον περίγυρό της, δεν έχει κανένα αντίκρισμα.

Όταν η ελληνική κινηματογραφική δημιουργία ανθεί, όπως τα τελευταία δυο τρία χρόνια, αλλά η εγχώρια αγορά δεν μπορεί να στηρίξει την παραγωγή, τότε έχουμε πρόβλημα.

Όταν κρατικά χρήματα δεν υπάρχουν, όταν οι ιδιώτες δεν επενδύουν στο σινεμά (και γιατί να το κάνουν άλλωστε;) και όταν οι χορηγοί είναι διστακτικοί απέναντί του, τότε έχουμε πρόβλημα.

Όταν οι δι