Ο Θοδωρής, ο δικός μου ήρωας!

15:16 3/10/2016 - Πηγή: Aixmi

Τα ριγιούνιον πάρτι ή ριγιούνιον συγκεντρώσεις είναι «δίκοπο μαχαίρι». Η ομορφιά της επανένωσης γιά λίγες ώρες με τους παλιούς συμμαθητές από τα χρόνια της ανέμελης νιότης του σχολείου, έχει και τη σκληρή πλευρά της. Κάθε γλυκιά διαδρομή είναι ταυτοχρόνως κι ένα τραύμα. Αφήνει στην καρδιά μιά οδυνηρή νοσταλγία γιά όλα αυτά που λείπουν. Γιά όλα αυτά που έφυγαν ανεπιστρεπτί.

Μιά μελαγχολία γιά την τόσο μικρή απόσταση που χωρίζει την ευτυχία από τον πόνο.
Πάντως το είπαμε και το κάναμε.

Όταν πρωτοσυναντηθήκαμε μετά από 33 χρόνια από τότε που τελειώσαμε το σχολείο, τον Ιούνιο,

υποσχεθήκαμε να τα ξαναπούμε πριν μπει ο χειμώνας. Έτσι κι έγινε. Η ριγιούνιον – ταβέρνα στους Αμπελόκηπους κλείστηκε από τον «μαέστρο» της «ορχήστρας», την Αφροδίτη. Η παλιοπαρέα, διευρυμένη μάλιστα κατά τέσσερα άτομα σε σχέση με την πρώτη φορά, ήταν στη θέση της!

Η φύση συνωμότησε και η βραδιά δεν θύμιζε με τίποτα ότι πλησίαζε ο χειμώνας (αυτή η φράση μου θύμισε κάτι εκθέσεις που έγραφα στην τρίτη λυκείου και ο φιλόλογος Χαραλαμπάκης μου έβαζε 19 «σπρωχνοντάς» με αθελά του να παριστάνω εδώ και 32 χρόνια τον δημοσιογράφο, νομίζοντας ότι γράφω καλά). Γνωρίζω ότι τα μεγάλα κείμενα στο διαδίκτυο δεν διαβάζονται, αλλά τι να κάνουμε? Όταν η ψυχή ξεχειλίζει από συναισθήματα ας βρω εγώ τη γαλήνη και δεν με νοιάζει πόσοι θα «με διαβάζουν».

Σάββατο 1η Οκτωβρίου και το ρεζερβέ τραπέζι του 24ου λυκείου Πολυγώνου γέμισε από 18 παιδιά που ειλικρινά το πιστεύω δεν θα γεράσουν ποτέ. Αυτή τη φορά δεν θα ξεχάσω κανέναν και ιδού ο κατάλογος των «αθανάτων». Πρώτα οι κυρίες, Αφροδίτη, Αλέκα, Μερσίνα, Ματίνα και τρείς (!) Καίτες. Δύο παρούσες στο φαγοπότι και μία με βιντεοκλήση στο κινητό μέσω Γερμανίας, όπου ζει και εργάζεται. Γιά φανταστείτε το 1983 – την εποχή με τα σταθερά κόκκινα τηλέφωνα με το δίφραγκο στα περίπτερα – να της έλεγε κάποιος ότι το 2016 θα τηλεφωνείς και θα βλέπεις τους συμμαθητές σου από τη Γερμανία στην Ελλάδα.

Θα τον έπαιρνε γιά παλαβό! Τα αγόρια της παρέας (η σειρά στην τύχη) Γαβρίλος, Μιχάλης, Γιάννης, Μανώλης, Δημήτρης, Γιώργος, Άρης, Θανάσης, Θόδωρος και δύο Νίκοι και ακόμη ένας Γιαννάκης (και στα 90 του γιά εμένα θα είναι Γιαννάκης) που του μιλήσαμε στο κινητό γιατί μετακόμισε στην Ηγουμενίτσα.

Τι να γράψω γιά τη χαρά που νιώσαμε γιά άλλο ένα βράδυ? Γιά τις αναμνήσεις που ξεδιπλώσαμε, το γέλιο, τα αστεία που ξαναζωντανέψαμε με τους καθηγητές, τις τρέλες των εκδρομών, τις πολιτικές συζητήσεις, τις αγωνίες μας? Ήταν άλλο ένα ταξίδι πίσω στον χρόνο. Τότε που η ανεμελιά και η δύναμη του έρωτα μας τύφλωνε. Τα όνειρα γιά το αύριο μας «κατάπιναν». Ζούσαμε σε μιά άλλη χώρα. Σε μιά άλλη κοινωνία. Σε έναν άλλον κόσμο.

Ξαφνικά λοιπόν δημιουργείται μία «έκρηξη ηφαιστείου». Στο τραπέζι πλησιάζει και κάθεται ένας άγγελος. Ήταν η κόρη της Ματίνας που έφερε ο συζυγός της. Ένα πανέμορφο κορίτσι, με αυτό το αγέρωχο βλέμμα της νιότης των περίπου 20 χρόνων που δεν σε φοβίζει τίποτα. Ήταν αυτό το πλάσμα που θέλαμε να είμαστε όλοι. Να ξαναγίνουμε όλοι. Οι κυρίες της παρέας. Και οι άντρες, αλλά σε αγόρι φυσικά. Ήταν η πρώτη φορά που «έσπασα» μέσα μου. Όταν συνειδητοποίησα ότι κάποτε ήμουν 20 ετών και νόμιζα ότι θα αλλάξω τον κόσμο.

Νόμιζα ότι θα νικήσω τον χρόνο. Πολλά «νόμιζα» που ελάχιστα έγιναν πράξη. Κι εκείνη τη στιγμή της μελαγχολίας μπαίνει κι άλλος ένας άνθρωπος στην ταβέρνα. Υποβοηθούμενος στο περπάτημα με δύο πατερίτσες. Από κάποιο ατύχημα φαντάστηκα. Κάθισε δίπλα μου. Συστηθήκαμε, γιατί πού να θυμόμαστε τόσα χρόνια μετά και ήταν κι ένα από τα παιδιά που δεν είχε έρθει τον Ιούνιο. Ευτυχώς που από διακριτικότητα δεν έκανα το λάθος να τον ρωτήσω γιά το»ατύχημα».

Λίγα λεπτά αργότερα έμαθα ότι ο Θοδωρής αντιμετώπιζε εδώ και πολλά χρόνια με γενναιότητα, αξιοπρέπεια και ελπίδα μιά κωλοασθένεια από αυτές που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν στη γη. Ήταν η δεύτερη φορά που «έσπασα». Ο Θοδωρής χαμογελούσε συνεχώς, είχε ένα ανεξήγητο φως αισιοδοξίας στα μάτια και τις κινήσεις του. Ένιωθε καλύτερος από εμάς. Γιατί αργότερα όταν επέστρεφα σπίτι, κατάλαβα ότι όντως ήταν καλύτερος από εμάς. Σίγουρα από εμένα.

Απλώς είχε τη μαγκιά να το δείχνει. Δεν φοβόταν. Ενώ εμείς, οι «υγιείς» φοβόμαστε μήπως πάρουμε κανένα κιλό, μεγαλώσει καμιά ρυτίδα, βγάλουμε κι άλλες άσπρες τρίχες ή χάσουμε κι άλλα μαλλιά. Μίλησα μαζί του και λυτρώθηκα. Ένιωσα άνθρωπος. Και όταν τέλειωσε η βραδιά είχα πάρει ένα σπουδαίο μάθημα ζωής. Τον βοήθησα «τόσο όσο» χρειαζόταν να κατέβει τα σκαλιά. Εκείνη τη δύσκολη στιγμή ο Θοδωρής έκανε χιούμορ με τις πατερίτσες. Το απολάμβανε πραγματικά. Δεν ήταν δήθεν.

Ο άνθρωπος αυτός μου έδειξε τι σημαίνει να είσαι δυνατός. Και λίγο πριν μπει στο αυτοκινητό του να οδηγήσει, τόλμησα να του ζητήσω να φωτογραφηθούμε. Είμαι υπερήφανος που στάθηκα δίπλα σε αυτή την επιτομή του κουράγιου. Είμαι ηλίθιος, ναι ηλίθιος που λίγα λεπτά πριν μπει ο Θοδωρής κοιτούσα την κόρη της Ματίνας και νοσταλγούσα τα νιάτα μου. Λες και σήμερα είμαι πεθαμένος. Και είμαι διπλά ηλίθιος γιατί δεν περπατάω με πατερίτσες και το ίδιο πρωί στα 53 μου (σε λίγες ημέρες) έπαιζα ποδόσφαιρο στο επίσημο πρωτάθλημα μέσων ενημέρωσης. Έκανα σουτ, τρίπλες, τάκλιν και έτρεχα στο γήπεδο όπως έφηβος. Και καμιά φορά παραπονιέμαι που «τρώω» και καμιά κλωτσιά και πονάω. Ο Θοδωρής μπορεί να μην παίζει μπάλα, όμως είναι ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος που δυστυχώς δεν είμαι εγώ. Στα χρόνια της δημοσιογραφίας γνώρισα «μεγάλους και τρανούς».

Έχω φωτογραφίες με προέδρους Δημοκρατίας, πρωθυπουργούς, τον πρόεδρο της Ακαδημίας Αθηνών, νομπελίστες, διακεκριμένους επιστήμονες, διεθνείς ποδοσφαιριστές, Ολυμπιονίκες, επιφανείς συγγραφείς και ποιητές, κορυφαίους διανοητές και φιλοσόφους. Μπροστά στον Θοδωρή – και τους ζητώ συγγνώμη – όλοι αυτοί «δεν πιάνουν μία».

Ο απολογισμός αυτού του ριγιούνιον θα ήταν γλίσχρος αν δεν ξανασυναντήσει τον Θοδωρή. Δεν θα είχα συνειδητοποιήσει την ασημαντότητα της ανθρώπινης ύπαρξης. Γιατί το λέω? Ας υποθέσουμε ότι αν είμαστε υγιείς, προσεκτικοί και τυχεροί θα ζήσουμε 80 χρόνια. Δηλαδή 4160 Σαββατοκύριακα. Και αναρωτιέμαι. Πόσα απ αυτά θα απολαύσουμε αληθινά και θα είμαστε ευτυχισμένοι? Είναι σαν να παίζεις μποξ στο ρινγκ με έναν γίγαντα τριών μέτρων που σίγουρα θα χάσεις. Δηλαδή τον θάνατο.

Συνεπώς το ζητούμενο είναι σε κάθε γύρο, ώσπου να φτάσεις στο αναπόφευκτο νοκ άουτ, να έχεις ρίξει μερικές «γροθιές» κι εσύ. Να έχεις χαρεί, να έχεις φερθεί με καλοσύνη, να έχεις απολαύσει την αξιοπρέπεια, να έχεις αγαπήσει, να έχεις νιώσει τη γαλήνη της Πίστης. Να έχεις νικήσει την αδυναμία σου. Κι ο Θοδωρής τα κάνει όλα αυτά.

Θα προσεύχομαι γι αυτόν, όπως γιά όλους τους δικούς μου ανθρώπους. Είχα να τον δω από το 1980 όταν τελειώσαμε το Γυμνάσιο. Και τά ‘φερε έτσι μη τύχη να συναντηθούμε «στο πουθενά» και να μου χαρίσει μιά άλλη «πυξίδα» ζωής. Θοδωρή σε ευχαριστώ. Και να ξέρεις ότι πάντα υπάρχει το καλύτερο. Αλλά και το χειρότερο. Πιστεύω ότι θα συμφωνείς, πως ο συμμαθητής μας ο Μιχάλης που νικήθηκε από τον ύπουλο καρκίνο μόλις στα 40 χρόνια του, θα προτιμούσε να ζει έστω κι αν δυσκολευόταν να περπατήσει όπως εσύ. Ήταν η τρίτη φορά που «έσπασα» εκείνο το βράδυ στο άκουσμα της απώλειας του Μιχάλη. Αυτή τη στιγμή κοιτάω μιά φωτογραφία που γελάμε αγκαλιά.

Στο επόμενο ριγιούνιον, κάντε κουμάντο οι διοργανωτές να είμαστε ακόμη περισσότεροι. Λείπουν «βασικοί» παίκτες της ομάδας. Δεν ξέρω τι θα κάνετε με τα facebook και τα «ψαχτίρια» σας, αλλά θέλω κι άλλα κορίτσια και αγόρια. Να γεμίσουμε μιά ταβέρνα ολόκληρη! Και οπωσδήποτε κι ο Θοδωρής.

Γιά όλους όσοι έτυχε να διαβάσουν αυτές τις σκέψεις ή είχαν την υπομονή, θα τους έλεγα να αναρωτηθούν για κάτι. Δεν είναι δική μου απορία αλλά του ηθοποιού Ζαν Ζιναρντέν γιά τις ανάγκες του σεναρίου της υπέροχης Γαλλικής ερωτικής ταινίας «μιά αγκαλιά στην άκρη του κόσμου«. Αποδέκτης της ερώτησης η Έλσα Ζιλμπερστάιν.

«Γιατί γνωρίζουμε την ταχύτητα του φωτός και όχι την ταχύτητα του σκότους?«…