Ο Τσίπρας, με τις εκλογές, ολοκληρώνει τη μεταμόρφωσή του

13:13 22/8/2015 - Πηγή: Aixmi

Πραγματικά απορώ με την…απορία της αντιπολίτευσης -μέσα και έξω από τον Σύριζα- για το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας παραιτήθηκε και οδηγεί τη χώρα σε πρόωρες εκλογές.
Δηλαδή, τι άλλο ακριβώς θα μπορούσε να κάνει από τη στιγμή που είχε χάσει όχι απλώς τη δεδηλωμένη των 151 βουλευτών, αλλά και τη συμβολική ανοχή των 120 βουλευτών, που συγκροτούσαν την κοινοβουλευτική πλειοψηφία των δυο συγκυβερνώντων κομμάτων;

Η

κίνησή του δεν ήταν μόνο αναγκαία, ήταν και υποχρεωτική. Η κυβέρνηση επιβίωνε χάρη στις ψήφους των κομμάτων της αντιπολίτευσης, τα οποία την προηγούμενη πενταετία ο ίδιος κατήγγειλε για «μερκελισμό» και «ραγιαδισμό». Στην πραγματικότητα, από τους 149 βουλευτές, που είχε εκλέξει ο Σύριζα στις 25 Ιανουαρίου, μαζί του είχαν απομείνει οι 142.

Πώς ήταν δυνατόν, λοιπόν, να συνέχιζε να κυβερνά; Με το ένα τρίτο των βουλευτών του να καταψηφίζουν το μνημόνιο που υπέγραψε και υποκριτικά να ισχυρίζονται ότι στηρίζουν την κυβέρνηση; Ή με τη ΝΔ, το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ, να υπερψηφίζουν όλα τα επώδυνα μέτρα και, ταυτόχρονα, να τον καταγγέλλουν ότι «φόρτωσε» τη χώρα με ένα μνημόνιο 85 δισ ευρώ, το οποίο μπορούσε να αποφευχθεί;

Πιστεύω ότι ο Αλέξης Τσίπρας ούτε άλλη επιλογή είχε, ούτε άλλο χρόνο στη διάθεσή του διέθετε. Με το μνημόνιο έκανε κουρελόχαρτο το προεκλογικό πρόγραμμα του Σύριζα και πέταξε στο καλάθι των αχρήστων τις υποσχέσεις, τις οποίες έδινε επί 5 χρόνια. Σε λίγες εβδομάδες δε, ο κόσμος θα αρχίσει να γεύεται τα επίχειρα της συμφωνίας, για τα μέτρα της οποίας μέχρι τώρα απλώς ακούει.

Μπορούσε να αντέξει το κόστος της εφαρμογής όλων αυτών των επώδυνων μέτρων; Προφανώς όχι.
Διέθετε την πλειοψηφία να ψηφίσει τους εφαρμοστικούς νόμους που επιβάλλει το μνημόνιο; Επίσης όχι.

Οι απόψεις να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης ή να κάνει σαν να μη συμβαίνει τίποτα, ξεκινώντας τα θερινά τμήματα της Βουλής, ή να επιχειρήσει να εξαντλήσει την τετραετία, ήταν επιεικώς ανόητες. Κάθε μέρα που πέρναγε μειωνόταν το δικό του προσωπικό κεφάλαιο και δεν θα αργούσε η στιγμή που η πρωτοβουλία των κινήσεων θα χανόταν απ” τα χέρια του.

Γνωρίζοντας ότι απέτυχε πλήρως η πολιτική του για άλλο δρόμο -πέραν των μνημονίων- μέσα στο ευρώ και έχοντας συνείδηση ότι «απώλεσε την παρθενία του» με την υπογραφή ενός καραμπινάτου μνημονίου, προχώρησε στη ρεαλιστική λύση των άμεσων εκλογών, ώστε να διασώσει ό,τι προλαβαίνει.

Ένα σημαντικό κομμάτι του κόσμου συνεχίζει να τον στηρίζει, αναγνωρίζοντάς του ότι εξάντλησε όλα τα περιθώρια στη διαπραγμάτευση, αλλά και γνωρίζοντας πια ότι και εκείνος «προσκύνησε» όπως οι προηγούμενοι. Συνεπώς, από εδώ και πέρα, θα άρχιζε να του χρεώνει τα συγκεκριμένα μνημονιακά μέτρα…

Προς το παρόν ο ίδιος έχει το tempo. Μέσα στο τόξο των μνημονιακών δυνάμεων θεωρείται ο ικανότερος να διαπραγματευτεί σκληρά -και εκείνος που, ίσως, μπορεί να κερδίσει κάτι περισσότερο. Το γεγονός δε ότι «απαλάσσεται» από τους «ακραίους» καθησυχάζει και τα υπολείμματα της μεσαίας τάξης, που θέλουν την αδιατάρακτη παραμονή της χώρας στο ευρώ.

Τι έχει απομείνει, πλέον, ως άλλη πλευρά; Το νέο κόμμα του Παναγιώτη Λαφαζάνη, με τη συνδρομή του Μανόλη Γλέζου και της Ζωής Κωνσταντοπούλου, που είναι ξεκάθαρο πως προτείνει την έξοδο από το ευρώ.
Και, φυσικά, το ΚΚΕ, αλλά και η Χρυσή Αυγή.

Εν κατακλείδι, ο Αλέξης Τσίπρας έκανε το αυτονόητο, έχοντας ως στρατηγικό στόχο να μετατρέψει τον Σύριζα σε ένα ευρωπαϊκό Κεντροαριστερό κόμμα, που θα διατηρεί κάποια από τα ριζοσπαστικά στοιχεία του παρελθόντος. Στο νου του φαίνεται να κυριαρχεί η σκέψη «όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου έλεγε ότι διώχνει τις αμερικανικές βάσεις, ενώ υπέγραφε συμφωνία για την παραμονή τους, έτσι κι κι εγώ μπορώ να ισχυρίζομαι ότι τερματίζω τα μνημόνια, ενώ υπογράφω το νέο»…