Όχι άλλη εθνικό αυτομαστίγωμα

02:20 27/3/2012 - Πηγή: Aixmi

Την αρχή έκανε η Νανά Μούσχουρη. Στις 12 Δεκεμβρίου 2011 η γερμανική εφημερίδα Die Welt δημοσίευσε συνέντευξη της γνωστής τραγουδίστριας, όπου μεταξύ των άλλων είπε: «Σήμερα κανείς δεν είναι φιλικός προς την Ελλάδα, γεγονός που κατανοώ και δικαιολογώ… Με τους Έλληνες είμαι θυμωμένη και κυρίως με τους πολιτικούς, οι οποίοι είναι υπεύθυνοι για το πρόβλημα…. Ήταν οι σοσιαλιστές αυτοί που έφεραν τη χώρα στην κατάσταση την οποία βρίσκεται σήμερα. Ενθάρρυναν

τους ψηφοφόρους τους να μην εργάζονται πολύ και να έχουν σίγουρες και καλοπληρωμένες δουλειές. Αυτά όλα έγιναν με ευρωπαϊκά χρήματα – τα αυτοκίνητα, τα σπίτια, οι εκλογές. Η Ευρώπη έχει δίκιο που είναι θυμωμένη».

Ο τραγουδοποιός Νίκος Πορτοκάλογλου, μιλώντας στο περιοδικό ΒΗΜagazino, κινήθηκε στο ίδιο μήκος κύματος: «Φοβάμαι ότι εγώ γύρω μου βλέπω μόνο ανικανότητα, τεμπελιά και βλακεία, όχι συνωμοσία… Μερικές φορές σκέφτομαι ότι την κρίση τη χρειαζόμασταν… Δεν μπορώ να πιστέψω ότι δεν θα γίνουν και καλά πράγματα. Αλλά θα έχουμε απώλειες. Αισθάνομαι περίεργα μερικές φορές, γιατί δεν νιώθω τόση οργή για το τώρα».

Η ηθοποιός Βίκυ Σταυροπούλου, σε μία πρόσφατη συνέντευξή της στο ΒΗΜΑ, τοποθετήθηκε αναλόγως: «Δεν φταίνε μόνο οι πολιτικοί. Φταίμε κι εμείς και φταίμε σε μεγάλο βαθμό. Εγώ μεγάλωσα σε μία λαϊκή συνοικία. Όλοι οι γονείς αγωνιούσαν να βολευτεί το παιδί τους στο δημόσιο, σε μία θεσούλα και με μία «ακρούλα» να μπει κάπου να διασφαλίσει τη ζωή του. Έγιναν όλες αυτές οι καινοτομίες με την Ευρώπη, πάρθηκαν τόσα δάνεια. Τα έκαναν όλοι τζιπ και μεζονέτες, χάθηκαν οι επιδοτήσεις και τώρα βγαίνουν στους δρόμους και διαμαρτύρονται. Γιατί να διαμαρτύρονται όσοι έφαγαν με χρυσά κουτάλια και δεν έπρεπε;»

Όλοι έχουν την προσωπική τους άποψη η οποία είναι σεβαστή. Αυτό, βεβαίως, ισχύει και για καλλιτέχνες που έχουν κερδίσει την αγάπη του κοινού. Θεωρώ, όμως, ότι αυτές οι απόψεις, πολυφορεμένες στους κόλπους των εύπορων στρωμάτων, είναι ανησυχητικά απλουστευτικές. Η αδυναμία κατανόησης αυτού που συνέβη τις τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα οδηγεί όχι στον απολύτως αναγκαίο αναστοχασμό, αλλά σε μία στείρα εθνική αυτομαστίγωση.

Η συλλήβδην ενοχοποίηση της κοινωνίας είναι κατ’ αντιδιαστολή συγχωροχάρτι για τους κύριους υπεύθυνους, που είναι η άρχουσα τάξη και το πολιτικό προσωπικό. Υπενθυμίζω ότι είναι το πολιτικό σύστημα που καθορίζει τους κανόνες και έχει την ευθύνη για την εφαρμογή τους. Το γεγονός ότι πολλοί πολίτες υπέκυψαν στον πειρασμό και έγιναν πελάτες των κομμάτων δεν δικαιολογεί τα όσα πρωτοφανή υφίστανται σήμερα, πρωτίστως, τα μικρομεσαία στρώματα.

Αυτό που με εντυπωσιάζει στις απόψεις που προανέφερα είναι η ευκολία με την οποία οι τρεις καλλιτέχνες (και αρκετοί άλλοι ακόμα) διαχωρίζουν τον εαυτό τους από την «πλέμπα», την οποία και στη συνέχεια στοχοποιούν. Άλλοι ευθέως και άλλοι εμμέσως διεκδικούν σχεδόν μονοπώλιο σε αρετές, όπως η εργατικότητα και η τιμιότητα! Η κριτική ασκείται από ανθρώπους που εργάσθηκαν και διακρίθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες, χωρίς –απ’ όσο γ