Όχι μαύρο στην οθόνη, όχι μαύρο στις ζωές μας

01:23 30/6/2013 - Πηγή: Aixmi

Προσπάθησα να γράψω τόσες φορές για αυτήν, τη μια στιγμή. Αδύνατον να βρω τις λέξεις, τα λόγια… Κρατάω ένα μολύβι και μουτζουρώνω συνέχεια το ένα χαρτί μετά το άλλο.

Δεν ξέρω αν αντέχω, αν έχει νόημα, αν χρειάζεται καν. Για ένα, όμως, είμαι απολύτως βέβαιη. Πως κρατάς στη ζωή τις στιγμές, όταν τις μοιράζεσαι.
Ήμουν στο κοντρόλ των ειδήσεων.

ΤΡΙΤΗ 11 ΙΟΥΝΙΟΥ 2013. 17.55

Τόσες φωνές μπλεγμένες σ’ έναν ήχο. Η αίθουσα του κοντρόλ είναι ένας μικρός χώρος, είκοσι τετραγωνικών, στον οποίο -συνήθως- κατά τη διάρκεια ενός δελτίου ειδήσεων, βρίσκονται το πολύ -πολύ δέκα άτομα.

Το

απόγευμα της 11ης Ιουνίου, ο μικρός αυτός χώρος γέμισε ασφυκτικά. Ήμασταν όλοι εκεί για να δούμε και να ακούσουμε αυτό που μέχρι τότε ήταν φήμη ή ρεπορτάζ… ότι η ΕΡΤ κλείνει. Νόμιζα πως μου κοβόταν η ανάσα από τον συνωστισμό, τον πανικό. Μικρά βήματα λίγο πιο πέρα. Δεν μπορούσα να ακούσω τίποτα, παρά μόνο αυτή τη βοή.

Δεν ήταν φόβος. Ήταν αγωνία. Πρόσωπα μουδιασμένα. Δεν άκουσα καν να φωνάζει το όνομά μου και κατάλαβα ότι μου μιλούσε ώρα, όταν μ’ έπιασε από τον ωμό και με ταρακούνησε.
Συνάδελφος -οπερατέρ με τον οποίο είχαμε καλύψει τον σεισμό της Αθηνάς το 1999. Ρεπορτάζ στα συντρίμμια για τέσσερις μέρες σε απευθείας σύνδεση. Τρεις νύχτες ξάγρυπνοι, να νιώθουμε την απελπισία, όταν ανέσυραν τους νεκρούς μπροστά στα μάτια μας.
«Είναι αλήθεια;» με ρώτησε, «μας κλείνουν;» Δεν απάντησα ποτέ.

Στάθηκα κάπου στην άκρη, όταν ο συνάδελφος παραγωγός ειδήσεων μας ενημέρωσε πως ο κυβερνητικός εκπρόσωπος είχε κάνει τη δήλωση, όμως κανείς δεν ήξερε τι είχε πει μέχρι να προβληθεί στον αέρα.
Ο χρόνος αυτής της στιγμής που οδήγησε στο μαύρο την ΕΡΤ, άρχισε ακριβώς τότε.
Μέσα σε πέντε λεπτά άλλαξε όλη η ζωή μας. Όχι μόνο των εργαζομένων της ΕΡΤ. Όλων όσοι είδαν το «μαύρο» να μπαίνει έτσι ξαφνικά στα σπίτια τους. Στις ζωές μας.

Ο σκηνοθέτης ζητούσε από τη ροή να κόψει το πρόγραμμα και σ’ ελάχιστα δευτερόλεπτα, η δήλωση μεταδιδόταν. Μαθαίναμε ταυτόχρονα με όλους, για τον ξαφνικό θάνατό μας. Ήταν τόση η ταραχή μέσα στο κοντρόλ, που – ομολογώ- πως τα πρώτα λεπτά από το σοκ, μου ήταν αδύνατον να πιστέψω αυτά που άκουγα.
Ο χρόνος, όμως, κυλάει πάντα. Δεν σταματά ποτέ. Ούτε καν για να ορίσει το παράλογο από το λογικό.

Πέντε λεπτά ήταν η διάρκεια της δήλωσης. Πέντε λεπτά που δεν είχαν για μένα ούτε αρχή ούτε τέλος. Όλα ήταν αποπνικτικά. Ξεσπάσματα, προσπάθειες για ισορροπία, λυγμοί.
Ήμουν με τους ανθρώπους που έχω δουλέψει τόσα χρόνια, με πολύ, μα πολύ, κόπο, χωρίς κανένα χρυσό συμβόλαιο, με περικοπές στους μισθούς όλων μας, με αμέτρητα ξενύχτια σ’ όλα τα μεγάλα γεγονότα, με συνέπεια, ευθύνη και αστείρευτο μεράκι. Εμείς ήμασταν εκεί. Όπως πάντα. Στην ΕΡΤ.

Μπροστά μου, η αρχισυντάκτριά μου. Με τις δικές της διορθώσεις στα πρώτα μου σπικάζ, όταν ήρθα στη ΝΕΤ το 1999 από τη Θεσσαλονίκη και την ΕΡΤ3, έσβησε η φράση των φίλων μου «να προσέχεις, στην Αθήνα δε βοηθάνε…»
Ακούραστη στις μαραθώνιες μεταδόσεις για την κάλυψη του πολέμου στο Ιράκ. Τη δική της φωνή άκουγα στο ακουστικό, όταν η ΝΕΤ μετέδιδε σε συνεχή ροή τις φονικές πυρκαγιές στην Ηλεία. Μαζί της μιλούσα πριν βγω στον αέρα στην κάλυψη της σφοδρής κακοκαιρίας το 2002 – όταν η ΕΡΤ βραβεύτηκε για το καλύτερο ρεπορτάζ.
48 ώρες αποκλεισμένη με το συνεργείο, στην εθνική οδό. Η κάμερα δεμένη με ένα σχοινί στη γέφυρα λόγω των ισχυρών ανέμων. Με τους τεχνικούς είχαμε βάλει σακούλες πάνω από τα παπούτσια, καθώς είχαμε βουλιάξει στο χιόνι και μεταδίδαμε ήχο και εικόνα σε συνεχή ροή.

Εμείς οι άνθρωποι της ΕΡΤ, δεν περιμέναμε ποτέ να χτυπήσει το τηλέφωνό μας για να τρέξουμε σ’ ένα έκτακτο γεγονός. Ήμασταν εκεί από την πρώτη στιγμή. Οι ίδιοι ξανά και ξανά. Όσα χρόνια κι αν πέρασαν. Την αγαπάμε την ΕΡΤ. Δουλεύουμε για την ΕΡΤ. Πονάμε την ΕΡΤ.

Το Ραδιομέγαρο δεν ήταν ένας κόσμος αγγελικά πλασμένος. Ο διάβολος κρύβεται όχι μόνο στις λεπτομέρειες, αλλά και στα λάθη. Τραγικά λάθη και προκλήσεις. Στα χέρια ανθρώπων που δεν τίμησαν, με τις επιλογές τους, τη δημόσια Ραδιοτηλεόραση. Το «μαύρο», όμως, μας σκέπασε όλους.

Μόλις έπεσε το σήμα ειδήσεων για την έκτακτη επικαιρότητα, δεν έβρισκα το κουράγιο να βγω από την αίθουσα του κοντρόλ. Αρνιόμουν να δω φίλους και συναδέλφους να μην μπορούμε να συγκρατήσουμε τα δάκρυά μας. Να μοιάζουμε αποσβολωμένοι και χαμένοι. Αρνιέμαι να μας δω ως κάτι που δεν υπήρξαμε ποτέ.

Ναι, η ζωή είναι άδικη. Ναι δεν είμαστε ούτε οι πρώτοι και ούτε οι τελευταίοι.

Όμως όχι, το «μαύρο» δεν αξίζει σε κανέναν μας. Το «μαύρο» δεν αξίζει πρωτίστως στη «Δημοκρατία» μας…