Οι 100 καλύτεροι παίκτες όλων των εποχών – Νο1 ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα

10:31 17/9/2017 - Πηγή: Aixmi

Ο Πελέ έβαλε περισσότερα γκολ. Ο Λιονέλ Μέσι κατέκτησε περισσότερους τίτλους. Αμφότεροι έζησαν πιο σταθερές ζωές από ό,τι ο υπέρβαρος πρώην εθισμένος στην κοκαΐνη τύπος που είναι στην κορυφή αυτής της λίστας, αυτός που η σχέση του με το ποδόσφαιρο έγινε όλο και πιο τεταμένη όσο η καριέρα του συνεχιζόταν. Οποιος έχει δει τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα με μια μπάλα στα πόδια του, καταλαβαίνει…

Κλωτσώντας μια μπάλα στις φτωχογειτονιές του Villa

Florito, προσέλκυσε αμέσως το ενδιαφέρον του προπονητή της ομάδας πιτσιρικάδων Los Cebollitas, Φρανσίσκο Καρνέγιο. «Πόσων ετών είσαι;», ο Κορνέγιο ρώτησε τον Μαραντόνα. «Οκτώ», ήταν η απάντηση. Ο Κορνέγιο δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ένας 8χρονος ήταν ικανός να κάνει αυτά που είχε δει νωρίτερα και ζήτησε από τον μελλοντικό παγκόσμιο πρωταθλητή να τον οδηγήσει στο σπίτι του για να βεβαιωθεί από την μητέρα του για την ηλικία του.

Υπογράφοντας στους Αρχεντίνος Τζούνιορς, ο Μαραντόνα έκανε το ντεμπούτο του στην 1η κατηγορία της Αργεντινής στις 20 Οκτωβρίου 1976, δέκα μέρες πριν τα 16α γενέθλια του! «Μικρέ», είπε ο προπονητής Χουάν Κάρλος Μόντες στον Ντιέγκο καθώς ετοιμαζόταν να γράψει ιστορία ως ο νεότερος παίκτης του αργεντίνικου ποδοσφαίρου, «κάνε αυτό που ξέρεις. Δοκίμασε να περάσεις και την μπάλα κάτω από τα πόδια τους, αν μπορείς». Ο Μαραντόνα υπάκουσε, περνώντας την μπάλα κάτω από τα πόδια του αμυντικού Χουάν Ντομίνγκο Καμπρέρα μέσα σε λίγα λεπτά. Η… επιβράβευση του, ήταν μια αγκωνιά στο πηγούνι.

Σταδιακά, η φήμη του μεγάλωνε. «Είναι ένας χοντρούλης που παίζει καλά», είπε ο τερματοφύλακας της Μπόκα Τζούνιορς, Ούγκο Γκάτι, πριν το ματς τον Οκτώβριο του 1980. «Θα του βάλω τέσσερα γκολ», απάντησε ο Μαραντόνα. Η Αργεντίνος νίκησε με 5-2 την Μπόκα και ο Ντιέγκο κράτησε τον λόγο του, σκοράροντας με ένα πέναλτι, με ένα τετ α τετ και με δύο υπέροχα φάουλ. Μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος με την Μπόκα Τζούνιορς το 1982, ο Μαραντόνα πήγε στην Μπαρτσελόνα για το ποσό-ρεκόρ των 5 εκατ. λιρών το ’82. Στην Καταλωνία δοκίμασε για πρώτη φορά κοκαΐνη, κόλλησε υπατήτιδα και είδε τον Αντονι Γκοϊκοετσέα να του σπάει τον αστράγαλο τον Σεπτέμβριο του 1983. Ο «Χασάπης του Μπιλμπάο» έχει κάνει… αθάνατο το παπούτσι που χρησιμοποίησε για να σπάσει τον αστράγαλο του Αργεντίνου, φυλάσσοντας το σε ένα γυάλινο κλουβί στο σπίτι του.

Ο Μαραντόνα πήρε την εκδίκηση του στον τελικό του Copa del Rey το 1984, ρίχνοντας μια κεφαλιά σε αντίπαλο, χτυπώντας έναν άλλο με αγκωνιά και ακόμη έναν με το γόνατο στο κεφάλι, βγάζοντας τους όλους νοκ άουτ. Και στη συνέχεια πωλήθηκε, για νέο ποσό-ρεκόρ, στη Νάπολι.

Ηταν σε αυτά τα επτά χρόνια στον ιταλικό νότο, όπου ο Μαραντόνα επιβεβαίωσε τον θρύλο του. Η εκκλησία του Ντιέγκο Μαραντόνα υπάρχει ακόμη. Οι Παρτενοπέι ποτέ δεν είχαν φτάσει κοντά στην κατάκτηση του πρωταθλήματος πριν την άφιξη του Αργεντίνου, αλλά τέτοια ήταν η λαμπρότητα του Ντιέγκο, που η Νάπολι αναδείχθηκε πρωταθλήτρια το 1987 και το 1990. Στην πορεία προς την κατάκτηση του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ το 1989, η προθέρμανση του El Pibe de Oro στον ημιτελικό με την Μπάγερν Μονάχου έχει μετατραπεί σε κάτι θρυλικό για το ποδόσφαιρο.

Καθώς το Life is Life των Opus ακούγεται στο Olympiastadion, τα όσα εκπληκτικά κάνει ο Μαραντόνα, που χορεύει σαν ένας υπερκινητικός 5χρονος σε γάμο, είναι η λαμπρή απόσταξη ενός ανθρώπου και της ποδοσφαιρικής μπάλας του. Τα κορδόνια στα παπούτσια, εν τω μεταξύ, δεν είναι δεμένα σε όλο αυτό. Μετά, υπάρχει η Αργεντινή και το Μουντιάλ του 1986. Ο Χόρχε Βαλντάνο, ο Χόρχε Μπουρουσάγκα και ο Οσκαρ Ρουγκέρι ήταν καλοί παίκτες, αλλά -όπως και στη Νάπολι- είναι αδύνατο να σκεφτεί κάποιος την Albiceleste να κατακτάει το Μουντιάλ χωρίς τον αρχηγό της και τα μαγικά του: Πέντε γκολ, πέντε ασίστ, μια γενική λαμπρότητα.

Στους δρόμους του Μπουένος Άιρες, ο Ντιέγκο έμαθε με τον σκληρό τρόπο, το μακιαβελικό… ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Ηξερε ότι «το χέρι του Θεού» δεν έπρεπε να μετρήσει -φώναξε προς τους συμπαίκτες του «ελάτε και αγκαλιάστε με γιατί αλλιώς θα το ακυρώσει»- αλλά το να αποκλείσει την Αγγλία σε εκείνον τον προημιτελικό ήταν πιο σημαντικό. Αυτό που ακολούθησε, ήταν απλά αδιανόητο, αφού ντρίμπλαρε τέσσερις Αγγλους -Πίτερ Μπίρντσλεϊ, Πίτερ Ριντ, Τέρι Μπούτσερ (δύο φορές) και Τέρι Φένγουικ- για να πετύχει το καλύτερο γκολ όλων των εποχών, έχοντας περάσει και τον Πίτερ Σίλτον.

«Ενιωσα σαν να χειροκροτώ. Ποτέ δεν είχα νιώσει έτσι προηγουμένως», είπε ο Γκάρι Λίνεκερ, ο οποίος έπαιζε εκείνη την ημέρα: «Ηταν αδύνατο να πετύχεις ένα τόσο όμορφο γκολ. Είναι ο σπουδαιότερος ποδοσφαιριστής όλων των εποχών, με μεγάλη διαφορά. Είναι ένα πραγματικό φαινόμενο». Σε πραγματικό anti-hero στυλ, οι αντιπαραθέσεις απλά συνέβαλαν στο να μεγαλώσει ο θρύλος. Το 1991, πήγε να παίξει ένα φιλικό που διοργάνωσε ο Πάμπλο Εσκομπάρ εντός των τειχών της περίφημης φυλακής του βαρώνου των ναρκωτικών. «Αργότερα εκείνη την ημέρα, είχαμε ένα πάρτι με τις ωραιότερες γυναίκες που έχω δει στη ζωή μου. Και ήταν μέσα σε μια φυλακή» είπε σχετικά ο Ντιέγκο.

Ο Μαραντόνα άρχισε να… σβήνει στη Σεβίλλη, στη Νιούελς Ολντ Μπόις και στην Μπόκα Τζούνιορς, με την καριέρα του ουσιαστικά να τελειώνει όταν απέτυχε σε ένα αντι-ντόπινγκ κοντρόλ για εφεδρίνη στο Μουντιάλ 1994. Ακόμη και τότε, υποστήριξε ότι η FIFA είχε συμφωνήσει να του επιτρέψει να κάνει χρήση αυτού του φαρμάκου για να χάσει κιλά, προκειμένου να αγωνιστεί στο Παγκόσμιο Κύπελλο.

Ο κόσμος δεν φοράει t-shirts του Τσε Γκεβάρα επειδή η επανάσταση της Κούβας οδήγησε στο να είναι ο κομουνισμός η κυρίαρχη πολιτική φιλοσοφία στη δεκαετία του ’50. Ο κόσμος γορτάζει έναν άνθρωπο, ο οποίος ως φοιτητής της ιατρικής τρόμαξε τόσο από την εκμετάλλευση της Ν. Αμερικής, ώστε να αποφασίσει να ανατρέψει τις κυβερνήσεις με οποιοδήποτε μέσο ήταν απαραίτητο. Ο Τσε Γκεβάρα έζησε και πέθανε με τα πιστεύω του, διχάζοντας την κοινή γνώμη στο πέρασμα του χρόνου. Γεννημένος 32 χρόνια αργότερα και 310 χλμ. πιο νότια, στις φτωχογειτονιές του Μπουένος Άιρες, ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα έκανε το ίδιο αλλά με τα πόδια του. Και, περιστασιακά, με τα χέρια του. Δεν ήταν έκπληξη όταν δώρισε, το 2002, τα δικαιώματα της αυτοβιογραφίας του «στον λαό της Κούβας και τον Φιντέλ (Κάστρο)».

«Ακόμη κι αν έπαιζα για ένα εκατομμύριο χρόνια, ποτέ δεν θα πλησίαζα τον Μαραντόνα», είπε κάποτε ο Λιονέλ Μέσι. «Είναι ο σπουδαιότερος που υπήρξε ποτέ».

Στο Νο2 ο Λιονέλ Μέσι. Στην ηλικία των 30 ετών, έχει σπάσει ρεκόρ όλων των εποχών σηκώνοντας μια σειρά από προσωπικά και ομαδικά βραβεία. Κι όμως, μόνο αν παρακολουθείς τον Μέσι μπορείς να εκτιμήσεις μια one-off ιδιοφυία.

Πηγή: gazzetta.gr