Οι ΑΛΛΟΙ έρωτες

15:27 13/10/2014 - Πηγή: Aixmi

Ο Μανόλης Δημελλάς έγραψε για «το κορίτσι πουεξαφανίστηκε», το μπεστ σέλερ της Τζίλιαν Φλιν που μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη από τον ταλαντούχο σκηνοθέτη Ντέϊβιντ Φίντσερ.

Ο Μανόλης έγραψε μια πολύ καλή κριτική για την ταινία, που πραγματεύεται τη σχέση των ανθρώπων μέσα σε ένα αμερικάνικο γάμο.

Διάβασα το κείμενό του με ενδιαφέρον και τα δάχτυλά μου έσπευσαν να πατήσουν τα πλήκτρα του υπολογιστή, γιατί η ψυχή μου κρατούσε βούρδουλα και πρόσταζε: «Γράψε εδώ και τώρα το ΑΛΛΟ, το δικό μας, αυτό που δεν γίνεται μπεστ σέλερ, που ίσως σε κάποιους φανεί συντηρητικό αλλά είναι αληθινό και

υπέροχο».

Η Τζίλιαν Φλιν έγραψε το μπεστ σέλερ (και ο Φίντσερ το έκανε ταινία) για ένα μεγάλο έρωτα ανάμεσα σε έναν άντρα και μια γυναίκα στην πέραν του Ατλαντικού «σύμμαχό» μας χώρα. Ο έρωτας οδήγησε το ζευγάρι σε γάμο και ο γάμος κατέληξε σε μια καθημερινή κόλαση, αφού «οι πρώην λατρεμένοι εραστές μεταμορφώνονται σε άσπονδους εχθρούς» όπως γράφει ο Μανόλης Δημελλάς.

Εγώ ξέρω ΑΛΛΟΥΣ ανθρώπους στον τόπο μας, ΑΛΛΟΥΣ έρωτες και ΑΛΛΕΣ σχέσεις.
Όχι τις χιλιάδες συμβατικές σχέσεις που απ´έξω δείχνουν ότι όλα πάνε καλά κι από μέσα βράζουν τα προβλήματα και τα αδιέξοδα.

Ξέρω σχέσεις πολύχρονες δεμένες με ατσάλι και χέρια που κρατιούνται ακόμα και στον ύπνο σαν να πηγαίνουν αυτοί που κοιμούνται περίπατο μέσα στα όνειρά τους.

Ξέρω αντρόγυνα που έχουν σκεπαστεί με το πάπλωμα, έχουν αγκαλιαστεί και έχουν κλάψει σαν μικρά παιδιά την ώρα που έξω από τη «φωλιά» τους λυσσομανούσαν οι αστραπές και οι βροντές από τα «χτυπήματα» της ζωής.

Ξέρω αντρόγυνα «σφαγμένα» από τις αρρώστιες που γιατροπόρευαν ο ένας τον άλλο, που άλλαζαν ο ένας τις γάζες του άλλου, που φιλούσαν ο ένας τη χειρουργική τομή του άλλου «για να γειάνουν».

Έχω δει αντρόγυνα σφιχταγκαλιασμένα στους νοσηλευτικούς θαλάμους των χημειοθεραπειών. Αγκαλιασμένους τόσο περίεργα, που δεν μπορούσες να ξεχωρίσεις ποιος ήταν ο ασθενής που έπαιρνε το φάρμακο και ποιος ήταν ο συνοδός!
Το μυστικό τους το έβγαζε στη φόρα μόνον ο τοξικός προδότης, τότε που έπεφταν τα μαλλιά του αρρώστου και τη θέση τους έπαιρναν τα κεφαλομάντιλα και οι περούκες.

Ξέρω αντρόγυνα που, πάλι σφιχταγκαλιασμένα, ξεσπιτώνονται από τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού ή από τον αθλιότητα του συγγενικού και του κοινωνικού περίγυρου. Αντρόγυνα που δεν έχουν δουλειά, δεν έχουν ψωμί να φάνε και, όμως, αγαπιούνται παθιασμένα!

Ξέρω αντρόγυνα περασμένης ηλικίας που φιλιούνται στα παγκάκια σαν δεκαεξάρηδες!
Τα περισσότερα από αυτά τα αντρόγυνα -όσο κι αν σας φανεί περίεργο- πεθαίνουν μαζί! Ναι, μαζί!
Αρθρογράφος της «aixmi.gr» το γνωρίζει αυτό καλύτερα από εμένα. Δεν μπορώ να αναφέρω το όνομά του διότι δεν ξέρω αν μου το επιτρέπει. Οι γονείς του που υπεραγαπιούνταν πέθαναν και οι δύο μέσα σε 24 ώρες!!

Δυστυχώς, η αγάπη τους, ο αγώνας τους να αναστήσουν και να μορφώσουν τα παιδιά τους και ο δραματικός θάνατός τους δεν θεωρούνται καλό εμπόρευμα, δεν «πουλάνε» δηλαδή, ούτε για τους εκδοτικούς οίκους, ούτε για τον κινηματογράφο, ούτε για την τηλεόραση…

Εγώ αυτές τις ανθρώπινες σχέσεις επιθυμώ να μοιραστώ μαζί σας, σε πείσμα της κοινωνικής μιζέριας, της κακομοιριάς, της κακοήθειας, της υποκρισίας και του κακού μας του καιρού και του μαύρου.