Οι κάλπες θ’ ανοίγουν και η Κεντροαριστερά θα… χτενίζεται!

03:30 23/11/2013 - Πηγή: Aixmi

Τα κοσμογονικά, για τα μέτρα της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, γεγονότα των τελευταίων τεσσάρων ετών έχουν ανατρέψει άρδην τα πολιτικά δεδομένα της χώρας.

Ο δικομματισμός που αποτελούσε τον ακρογωνιαίο λίθο του πολιτικού οικοδομήματος της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, συσπειρώνοντας γύρω του και τις ευρύτερες «προοδευτικές» ή «συντηρητικές» τάσεις αντίστοιχα, έδωσε τη θέση του στο διπολισμό που εκφράζεται υπό τους μάλλον αδόκιμους όρους των «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών» πολιτικών δυνάμεων.

Οι λόγοι είναι προφανείς,

αφού όχι μόνο οι πάλαι ποτέ κύριοι φορείς του δικομματισμού συγκυβερνούν, αλλά και από ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας θεωρούνται συνυπεύθυνοι για την κατάντια της χώρας.

Στο πολωμένο αυτό τοπίο, οι πολιτικές αναζητήσεις παρά ταύτα συνεχίζονται και ειδικά στο χώρο εκείνο που κάποτε οριζόταν υπό τον όρο «Κεντροαριστερά» (αν και κάπως αυθαίρετα, αφού στους κόλπους της και ανάλογα με την – οικονομική ή την πολιτική – συγκυρία φιλοξένησε από ανανήψαντες χουντικούς μέχρι πρώην σταλινικούς).

Αναζητήσεις στα τυφλά είναι η αλήθεια, αφού το τμήμα εκείνο του εκλογικού σώματος από το οποίο θα μπορούσε να αντλήσει δυνάμεις ένα τέτοιο εγχείρημα, είναι το πλέον απογοητευμένο και ταυτόχρονα κατακερματισμένο, ενώ και σε κοινοβουλευτικό επίπεδο τα δύο κόμματα (ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ) που θα μπορούσαν ενδεχομένως να αποτελέσουν τη «μαγιά» για την όποια επανεκκίνηση, με το ζόρι ξεπερνάνε μαζί το 10%, αν πιστέψει τουλάχιστον κανείς σχεδόν όλες τις τελευταίες δημοσκοπήσεις.

Υπάρχει, όμως, πραγματική προοπτική για την ανασυγκρότηση αυτού του πολιτικού χώρου; Και ακόμη περισσότερο, υπάρχει πραγματικά λόγος και ανάγκη για την ανασυγκρότησή του;

Ας δεχθούμε ότι υπάρχουν και τα δύο. Όπως και να ’χει άλλωστε το πράγμα, ο χώρος αυτός πριν μερικά μόλις χρόνια εκπροσωπούσε πάνω από το 50% του εκλογικού σώματος, τουλάχιστον όπως εκείνο αυτοπροσδιοριζόταν στην κάλπη. Σίγουρα είναι και ακόμη και σήμερα αριθμητικά περισσότεροι από τους τρέχοντες ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ μαζί, ανεξάρτητα αν για λόγους τακτικής ή έντονης δυσαρέσκειας ψηφίζουν Νέα Δημοκρατία, ΣΥΡΙΖΑ ή ακόμη και… Χρυσή Αυγή.

Έχει, όμως, τη δυνατότητα να ξεπεράσει τις πολιτικές σκοπιμότητες και τις δημοσκοπικές ανασφάλειες που οδήγησαν ένα ευρύτερο τμήμα της – τη ΔΗΜΑΡ – εκτός συγκυβέρνησης;

Έχει το άλλο το βασικό κομμάτι της – το ΠΑΣΟΚ – τον τρόπο να αποδείξει τη διαφορετικότητα και την αυθυπαρξία του ακόμη και ως κυβερνητικός εταίρος;

Μπορεί, πάνω απ’ όλα, η Κεντροαριστερά να συνθέσει μια πολιτική πρόταση που θα μπορούσε να «τέμνει» το μνημονιακό – αντιμνημονιακό δίπολο;

Τα ερωτήματα αυτά είναι πιεστικά για όσους επιθυμούν (ή τουλάχιστον έτσι λένε) την ανασυγκρότησή της, ειδικά όταν η συγκυρία είναι τέτοια που η διατήρηση της κυβερνητικής πλειοψηφίας παίζεται σχεδόν καθημερινά και ανάλογα με ποιο πλευρό θα έχει ξυπνήσει η Τρόικα.

Και είναι ερωτήματα που θα πρέπει να απαντηθούν τώρα, από εκείνους που θεωρητικά ενδιαφέρονται.

Γιατί αν πρόκειται να απαντηθούν στην κάλπη, θα είναι πολύ αργά…