ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΤΥΡΑΝΝΟΣ

04:21 11/9/2012 - Πηγή: Aixmi

Του Σοφοκλή. Μετάφραση: Μίνως Βολανάκης. Σκηνοθεσία: Τσέζαρις Γκραουζίνις. Σκηνικά-κοστούμια: Κέννυ ΜακΛέλλαν. Μουσική: Δημήτρης Θεοχάρης. Με τους: Αιμίλιο Χειλάκη, Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, Χρήστο Σαπουντζή, Κώστα Κορωναίο.

Ένας Λιθουανός σκηνοθέτης και μερικοί εξαιρετικοί Έλληνες ηθοποιοί άγγιξαν την ουσία του τραγικού λόγου κι έκαναν μια υπέροχη μοντέρνα παράσταση χωρίς να καταφύγουν σε άσκοπες επιδείξεις μοντερνισμού.

Ο Αιμίλιος Χειλάκης, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, ο Χρήστος Σαπουντζής, ο Κώστας

Κορωναίος και οι υπόλοιποι εφτά ηθοποιοί βρήκαν τον καλύτερο τρόπο ερμηνείας του αρχαίου δράματος: τη λιτότητα και την ακρίβεια.

Η καινοτομία αυτής της παράστασης είναι η απουσία γυναικών ηθοποιών και η ερμηνεία όλων των ρόλων από τρεις άντρες: Τον Οιδίποδα παίζει ο Χειλάκης, τον Τειρεσία, την Ιοκάστη και τον Θεράποντα ο Μαρκουλάκης, τον Κρέοντα, τον Άγγελο  και τον Εξάγγελο ο Σαπουντζής. Μην ξεχνάμε βέβαια ότι την εποχή του Σοφοκλή οι ηθοποιοί ήταν τρεις άνδρες και μοιράζονταν όλους τους ρόλους.

Η ιστορία του Οιδίποδα Τύραννου είναι γνωστή: ένας τρομερός λιμός έχει πλήξει τη Θήβα και το μαντείο των Δελφών επιτάσσει την τιμωρία του δολοφόνου του προηγούμενου βασιλιά Λαΐου. Ο Οιδίποδας που διαδέχτηκε τον Λάιο και παντρεύτηκε τη χήρα του Ιοκάστη, καταριέται τον δολοφόνο και αρχίζει την έρευνα. Ο μάντης Τειρεσίας όμως κατηγορεί τον Οιδίποδα ότι αυτός είναι ο δολοφόνος. Ο Οιδίποδας εξαγριώνεται, υποψιάζεται συνομωσία εναντίον του και κατηγορεί τον κουνιάδο του, τον Κρέοντα.

Και εδώ αρχίζει ένα από τα καλύτερα (για την ακρίβεια το πρώτο) αστυνομικό θρίλερ της ιστορίας. Ο Σοφοκλής, έμπειρος ήδη το 429π.Χ. που δίδαξε αυτή την τραγωδία, σχεδιάζει μια αριστουργηματική πλοκή που σε κρατάει κολλημένο στην καρέκλα σου.

Τα επίπεδα του έργου είναι πολλά: το ψυχαναλυτικό (η αγωνία του γιου να απαλλαγεί από την πατρική εξουσία και να συνδεθεί με την μήτρα που τον γέννησε), το θεολογικό (η αναπόφευκτη μοίρα), το πολιτικό(η αρχή της οργάνωσης μιας δημοκρατικής κοινωνίας) και ο Σοφοκλής τα χειρίζεται με έναν απίστευτα σύγχρονο τρόπο εγκαινιάζοντας μια σειρά από θεατρικά, λογοτεχνικά και κινηματογραφικά είδη.

Ο Τσέζαρις Γκραουζίνις, εγκατεστημένος εδώ και καιρό στην Ελλάδα, κατάλαβε από την αρχή ότι ένα τέτοιο έργο δεν έχει ανάγκη από σκηνοθετικά τερτίπια για να λειτουργήσει. Γι αυτό βασίστηκε στο λόγο και στην εκφορά του και δεν χρησιμοποίησε καν σκηνικό. Μία καρέκλα, ένα αναπηρικό καροτσάκι κι ένα χαλί ήταν τα μόνα στοιχεία που ο Κέννυ ΜακΛέλλαν σχεδίασε για την παράσταση, και τα οποία τα φέρνουν οι ίδιοι ηθοποιοί και τα χρησιμοποιούν κατά τη διάρκεια του έργου.

Ούτε μία στιγμή ο Γκραουζίνις δεν πίστεψε (όπως ίσως κάποιοι άλλοι συνάδελφοί του) ότι είναι πιο έξυπνος από τον Σοφοκλή ή ότι το κείμενο αυτό έχει ανάγκη να εκμοντερνιστεί για να γίνει κατανοητό από τον σύγχρονο θεατή.

Γι αυτό ζήτησε από τους ηθοποιούς, να παραμείνουν στην ουσία του κειμένου και να μην πέσουν στην παγίδα της ψυχολογικής ερμηνείας. Και αυτ