Όταν κάποιοι αστυνομικοί πουλάνε «ψευτοτσαμπουκά»…

13:30 24/3/2014 - Πηγή: Aixmi

Όπως – φαντάζομαι – όλοι οι νοήμονες και πολιτισμένοι άνθρωποι δεν πιστεύουμε πως όλοι οι πολιτικοί είναι άχρηστοι, όλοι οι δημοσιογράφοι λαμόγια, όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι τεμπέληδες, όλοι οι δικηγόροι απατεώνες, όλοι οι γιατροί «φακελάκηδες», όλοι οι ιερείς σκοταδιστές, όλοι οι ταξιτζήδες άξεστοι ή όλοι οι αστυνομικοί επίορκοι. Όλοι γνωρίζουμε άξιους πολιτικούς, έντιμους δημοσιογράφους, φιλότιμους δημοσίους υπαλλήλους, ευγενικούς ταξιτζήδες και εξαιρετικούς αστυνομικούς. Με αφορμή ένα πολύ πρόσφατο περιστατικό, στο οποίο ήμουν αυτόπτης μάρτυρας, ας μείνουμε στο σημερινό κείμενο στους αστυνομικούς.

Όπως

– φαντάζομαι – όλοι οι νοήμονες και πολιτισμένοι άνθρωποι πιστεύουμε στην αναγκαιότητα της ύπαρξης μίας δημοκρατικής, μοντέρνας, εκπαιδευμένης, μορφωμένης και υγιούς αστυνομίας που κάνει καλά τη δουλειά της. Διαφυλάττει το ιερό αγαθό της ασφάλειας των πολιτών, προλαμβάνει και όχι καταστέλλει (και συχνά με βίαιο τρόπο) και συμπεριφέρεται ως πυλώνας της δημοκρατίας.

Γνωρίζω θαυμάσιους αξιωματικούς και άνδρες της ελληνικής αστυνομίας και αν και λένε ότι «ο μπάτσος δεν πιάνεται φίλος» εγώ έχω την τύχη να είμαι φίλος με δύο απ αυτούς. Ο ένας παιδικός και ο άλλος μέσα από τα χρόνια του ρεπορτάζ.

Και, φυσικά, δεν υπάρχουν μόνο αυτοί οι δύο φίλοι μου. Στο Σώμα της αστυνομίας υπηρετούν καταπληκτικοί επαγγελματίες με υψηλό αίσθημα καθήκοντος και άρτια καταρτισμένοι, οι οποίοι προσπαθούν να κάνουν καλά τη δουλειά τους.

Δεν θα τα βάλω, λοιπόν, συνολικά με τον θεσμό της αστυνομίας και δεν θα αμαυρώσω όλο το Σώμα επειδή στην πορεία της ζωής μου – όπως, φαντάζομαι, σχεδόν όλοι – έχω πέσει είτε θύμα αστυνομικής απρέπειας και προσβολής, ευτυχώς όχι βίας γιατί ποτέ δεν προκάλεσα, είτε ήμουν μάρτυρας ή αποδέκτης πληροφορίας απαράδεκτης βίας σε Έλληνες ή αλλοδαπούς.

Δυστυχώς τα Μέσα Ενημέρωσης προβάλουν μόνο το κακό πρόσωπο της αστυνομίας γιατί αυτό «πουλάει» και αγνοούν ή δεν ενδιαφέρονται γιά το καλό. Όμως υπάρχουν και τα δύο πρόσωπα. Θα μπορούσα να αναφέρω δεκάδες περιστατικά αξιοθαύμαστης αστυνομικής συμπεριφοράς και πραγματικής κοινωνικής ευαισθησίας, αλλά ήδη από τον όχλο του διαδικτύου θα έχω χαρακτηριστεί φασίστας και διάφορες τέτοιες μπαρούφες. Οπότε ας μείνω στο περιστατικό που θέλω να σας περιγράψω. Όχι ότι θα γίνει τίποτα που το δημοσιοποιώ ή αν το κατήγγειλα επισήμως «θα έβγαζα άκρη», αλλά το κάνω μήπως και αυτά τα αμούστακα παιδιά – αστυφύλακες που τύχει να διαβάσουν αυτό το κείμενο ή άλλοι συναδελφοί τους με αυτή την άθλια νοοτροπία «το πάρουν αλλιώς» στην καριέρα τους και στο τέλος της αισθάνονται υπερήφανοι που υπηρέτησαν την κοινωνία.

Κατά σύμπτωση πριν από το επίμαχο περιστατικό, που συνέβη γύρω στις 2 και μισή τη νύχτα του Σαββάτου, λίγες ώρες νωρίτερα το μεσημέρι είχα συναντηθεί με τον γενικό διευθυντή της Διεθνούς Αμνηστίας Ηλία Αναγνωστόπουλο με τον οποίο είχαμε μιά συνεργασία εν όψει της επίσημης έκθεσης της οργάνωσης σε λίγες ημέρες γιά την αστυνομική βία και μιάς συνάντησης που θα έχει με τον υπουργό Προστασίας του πολίτη. Με την ιδιότητά μου ως εμπνευστή και πρωτοστάτη της εκστρατείας κατά της βίας, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού στο επίσημο ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα των Μέσων Ενημέρωσης συζήτησα με τον Ηλία τρόπους προβολής τόσο της δράσης μας όσο και της προβολής των απόψεων της Διεθνούς Αμνηστίας.

Παρεμπιπτόντως οι άνθρωποι του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας και προσωπικά ο Ηλίας Αναγνωστόπουλος κάνουν καταπληκτική, αλλά αθόρυβη δουλειά στη μάχη κατά της βίας και του ρατσισμού. Γιά όσους δεν γνωρίζουν η Διεθνής Αμνηστία είναι ένα παγκόσμιο κίνημα, που αποτελείται από 3.000.000 υποστηρικτές, μέλη και ακτιβιστές σε περίπου 150 χώρες οι οποίοι αγωνίζονται γιά να δώσουν τέλος σε βαρύτατες καταπατήσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κι έχει την ανάγκη όλων μας.

Το βράδυ, λοιπόν, γιορτάζαμε τα γενέθλια μιάς αγαπημένης φίλης σε κυριολεκτικά οικογενειακή ατμόσφαιρα 7- 8 άνθρωποι, άνδρες και γυναίκες, σε μία ευπρεπή μουσική σκηνή κάπου στα νότια προάστια. Στο μαγαζί υπήρχαν κι άλλοι, καμιά εικοσαριά, θαμώνες όλοι μέσης ηλικίας, που όλοι μαζί διασκεδάζαμε με τα όμορφα ελληνικά τραγούδια ενός υπέροχου μουσικού συγκροτήματος. Γιά εμένα ήταν θαύμα που δεν κοιμήθηκα στην καρέκλα μετά τις 2, αλλά η ατμόσφαιρα ήταν τόσο φιλική με την παρέα που τους έκανα το χατίρι να μείνω έως τις δυόμισι.

Και την ώρα που πληρώναμε γιά να φύγουμε, ανοίγει η πόρτα και εισβάλουν, όχι μπαίνουν προσέξτε, εισβάλουν τέσσερις αστυφύλακες, οι δύο απ αυτούς κρατώντας διακριτικά τη θήκη του όπλου τους! Φωνάζοντας με τρομοκρατικό ύφος και άγριο βλέμμα «δεν φεύγει κανείς, όλοι στις θέσεις σας» παγώσαμε. «Δώστε όλοι τις ταυτότητές σας και όποιος δεν έχει θα έρθει μαζί μας γιά εξακρίβωση».

Επειδή είχα πιεί μόνο ένα ποτήρι μπύρα γιατί θα οδηγούσα και ήμουν πλήρως νηφάλιος σηκώθηκα πρώτος απ όλους και παρέδωσα στον «αρχηγό» την ταυτοτητά μου, ενώ με ήρεμο ύφος τον ρώτησα τι συμβαίνει». Η απάντηση σε αυστηρό ύφος ήταν «καθίστε κάτω» – κατάλαβα ότι «εδώ μπλέξαμε άσχημα με καουμπόυδες». Πέντε – έξι θαμώνες ακόμη, σοβαροί και οικογενειάρχες άνθρωποι έδωσαν τις ταυτοτητές τους και οι τέσσερις αστυφύλακες βγήκαν έξω, πηγαίνοντας στα περιπολικά να ελέγξουν στα κεντρικά απ ό,τι είδα τα στοιχεία των ταυτοτήτων. Οι υπόλοιποι, ανάμεσά τους και η παρέα μου, φοβισμένοι κοιτούσαν ο ένας τον άλλον.

Σε λίγα λεπτά ο «αρχηγός» αφού σημείωσε κάτι σε ένα βιβλίο συμβάντων – δεν ξέρω τι ακριβώς – και μίλησε με τον ιδιοκτήτη, επέστρεψε τις ταυτότητες και η «έφοδος» τελείωσε χωρίς να συλληφθεί κανείς ή να γίνει κάποια μηνυτήρια αναφορά αν επρόκειτο γιά οποιαδήποτε παράβαση του μαγαζιού. Σκέφτηκα ότι μπορεί να ψάχνουν κάποιον κακοποιό, ή να έχουν κάποια πληροφορία γιά ναρκωτικά, αλλά και πάλι δεν έψαξαν καν στα ενδότερα του μαγαζιού ή έκαναν σωματικό έλεγχο. Ακόμη κι αν ήταν ένας δειγματοληπτικός έλεγχος ρουτίνας γιά τα στατιστικά στοιχεία του Αρχηγείου, έγινε με βάναυσο τρόπο.

Το συμπέρασμα είναι προσωπικό γιά τον καθένα γι αυτό το αστυνομικό «σόου» ψυχολογικής βίας, ακόμη και ψυχικής κακοποίησης αν θέλετε, γιά κάποιον ο οποίος βιώνει μέσα στη νύκτα αυτή την εισβολή. Η γενική συμπεριφορά της «τσάμπα μαγκιάς» και του «ψευτοτσαμπουκά» και ο πέπλος μυστηρίου που κάλυψε την «επιχείρηση» πιστεύω ότι δεν συνάδουν με το δημοκρατικό πρόσωπο της αστυνομίας που θέλουμε. Και μόνο το γεγονός ότι παρά την αρχική «διαταγή» γιά την παράδοση όλων των ταυτοτήτων, τελικά έλεγξαν μόνο πέντε χωρίς να ζητήσουν τις άλλες ή να γίνει οποιαδήποτε άλλη έρευνα, δεν θα ήταν ακραίο να υποθέσει κανείς ότι επρόκειτο γιά μία κακόγουστη πλάκα. Η ένας υπερβάλλων ζήλος που αμαυρώνει την αστυνομία.

Πάντως στη ζωή μου δεν μου έχει ξανασυμβεί ή δεν έχω ξανακούσει γιά παρόμοιο περιστατικό, αστυνομικοί να εισβάλουν σε μουσική σκηνή και κρατώντας με νόημα τη θήκη των όπλων να ζητάνε τις ταυτότητες όλων των θαμώνων. Παρακαλώ αν κάποιος γνωρίζει ότι κάτι τέτοιο έχει ξανασυμβεί ή είναι νόμιμο ας το σχολιάσει.

Προσωπικά συγχωρώ αυτά τα παιδιά που με λαχτάρησαν. Γι αυτό και το πρωί που ξύπνησα πέταξα το χαρτάκι με τις πινακίδες των περιπολικών, ήταν το μόνο στοιχείο που συγκράτησα και ίσως – αν ήθελα – να έψαχνα από ποιό τμήμα ήταν και ποιοί ήταν, με βάση τι καταγγελία ενήργησαν, αν ήταν νόμιμη αυτή η ενεργειά τους και ποιός έδωσε εντολή, ώστε αν όλα αυτά ήταν εκτός αστυνομικού «πρωτοκόλλου» να ελεγθούν πειθαρχικά. Μακάρι να μην μου ξανασυμβεί ή συμβεί στον οποιονδήποτε.