Παιχνίδι – Το ξεφάντωμα του εφικτού…

20:49 11/12/2013 - Πηγή: Aixmi

Ώρα αιχμής, ημέρα Δευτέρα, έξω 5 βαθμοί με το ζόρι, ίσως και λιγότεροι. Οι δρόμοι στο κέντρο της πόλης νιώθεις ότι θα σκάσουν από την κίνηση, τα αυτοκίνητα κολλημένα σε έναν περίεργο χωροχρόνο και η ταχύτητα με την οποία διανύω τη διαδρομή-τυφλοσούρτη σπίτι δουλειά, προσομοιάζει την ταχύτητα δράσης στο «Μετέωρο Βήμα του Πελαργού» του Αγγελόπουλου.

Ζοχαδιασμένος λόγω κίνησης και κωλυσιεργίας, ξάφνου ήχοι παιδικών φωνών, γέλιων και επιφωνημάτων ενθουσιασμού κατέκλυσαν το ακουστικό μου πεδίο. Το

ενοχλητικό μποτιλιάρισμα με είχε σταματήσει μπροστά από το προαύλιο ενός σχολείου της πόλης. Τα παιδάκια του εν λόγω σχολείου απολάμβαναν κάθε δευτερόλεπτο του διαλείμματος, παίζοντας ένα σωρό όμορφα παιχνίδια.

Κυνηγητό, μπάσκετ, μπάλα, χαμόγελα ευτυχίας. Όλα τούτα συνέθεταν ένα όμορφο, γλυκύτατο σκηνικό που με έκανε για λίγο να ξεχάσω την αφόρητη κίνηση και να καταλήξω αυθόρμητα μετά από έναν καταρράκτη συνειρμικών σκέψεων και εικόνων σε ένα αδιαμφισβήτητο συμπέρασμα: το παιχνίδι είναι στη ζωή μας ο ακρογωνιαίος λίθος της ψυχοσωματικής ισορροπίας παιδιών και μεγάλων. Δεν είναι υπερβολή να υποστηρίξει κανείς ότι παίζουμε άρα υπάρχουμε.

Και τι είναι το παιχνίδι; Θα επιχειρήσω μια προσέγγιση με τα μάτια τα δικά μου, απλή, συνοπτική και σε γενικές γραμμές κοινά αποδεκτή.

Εξ ορισμού το παιχνίδι είναι μια εκδήλωση αμιγώς διασκεδαστική και ψυχαγωγική, μιας και ανταποκρίνεται στην ανάγκη των ανθρώπων για αναψυχή και χαλάρωμα, και γιατί όχι, αποτελεί έναν από τους κυριότερους λόγους ύπαρξης του ελεύθερου χρόνου στον μάταιο τούτο κόσμο. Ο σπουδαίος ρόλος που διαδραματίζει δε στη σωματική, διανοητική, συναισθηματική, κοινωνική ανάπτυξη και ευεξία μικρών και μεγάλων, γνωστότατος και τόσο «ευκόλως εννοούμενος», που καλό είναι να παραλείπεται..

Τον πλέον επιτυχημένο και μίνιμαλ ορισμό για το παιχνίδι τον διάβασα τις προάλλες. Το “copyright”ανήκει σε έναν εβραίο φιλόσοφο (Martin Buber), ο οποίος στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, με ελάχιστες λέξεις συνέθεσε ένα “less is more” ευφυολόγημα, αποδίδοντας όλο το μεγαλείο της μαγικής αυτής δραστηριότητας. «Το παιχνίδι» είπε λακωνικά «είναι το ξεφάντωμα του εφικτού…», άποψη τόσο σπουδαία, που θεωρώ πως θα προσυπέγραφε πρόθυμα και με χαμόγελο όλο νόημα, ο καθείς από εμάς.

Γενική έννοια το παιχνίδι. Απέραντη. Από το βρεφικό κούκου-τζα μέχρι τη διαχρονική μονόπολη, από τα αεικίνητα «μήλα» ως το «ψαγμένο» και ιντριγκαδόρικο σκάκι, από το άκρως φοιτητικό τάβλι μέχρι την επίσημη αγαπημένη των καφενείων πρέφα, από την κρεμάλα μέχρι τη ρουλέτα, και από το virtual ποδοσφαιράκι (αυτό που θα συνοδεύεται για πάντα από μια ρεμπέτικη ρετσινιά, λόγω του γνωστού άσματος των Locomondo…), μέχρι το virtual reality ποδόσφαιρο του Μέσι και των λοιπών ζογκλέρ της Μπαρτσελόνα, ΟΛΑ παιχνίδια είναι. Διαφορετικά αλλά με κοινούς παρονομαστές.

Κοινό χαρακτηριστικό των απανταχού παιχνιδιών, είναι ο τελικός στόχος, η επικράτηση, η νίκη και κυρίως η ανεκτίμητη χαρά της συμμετοχής. Όπως κι αν το δει κανείς, είτε ευθέως, είτε δια της τεθλασμένης η μοναδικότητα του παιχνιδιού, ως μέσο ψυχαγωγίας, κοινωνικοποίησης και άρτιας ανάπτυξης, ως ξεκούραση, ως ένα εποικοδομητικό και υγιές γέμισμα του χρόνου τις ελεύθερες ώρες, σαν ξεγνοιασιά και αναψυχή, σα χαλάρωμα ευχάριστο, επιμορφωτικό, συναρπαστικό, είναι αδιαπραγμάτευτη και εν πολλοίς ψυχοσωματικά επωφελής.

Τί κι αν κόλλησα στην κίνηση εκείνη τη μέρα; Τί κι αν έφτασα στον προορισμό μου με μισάωρη καθυστέρηση; Ας είναι. Η ταξιδιάρικη, παιχνιδιάρικη, ίσως και κομμάτι νοσταλγική εξερεύνηση με το νου, με αποζημίωσε και με το παραπάνω.

Μα τους χίλιους παιδότοπους, οι άνθρωποι δε σταματάνε να παίζουν επειδή γερνάνε. Γερνάνε επειδή σταματάνε να παίζουν…

Follow on twitter: @AlexisPolitis