Παπανδρέου – Καραμανλής ούτε έξω απ’ τη Βουλή δεν θα περνούσαν αν λέγονταν αλλιώς

02:11 10/9/2012 - Πηγή: Aixmi

Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ, τόσο ο Κώστας Καραμανλής όσο και ο Γιώργος Παπανδρέου, προσερχόμενοι σε διαδικασίες των κομμάτων τους γνώρισαν την αποθέωση. Αναρωτιέται κανείς, για ποιο λόγο ακριβώς η αφρόκρεμα του στελεχικού δυναμικού της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ χειροκρότησε με ενθουσιασμό αυτούς του δύο πολιτικούς.  Αμφότεροι, αχθοφόροι μεγάλων ονομάτων, χάρη στα οποία εξελέγησαν στα ύπατα κομματικά

και πολιτειακά αξιώματα, διαφορετικά ούτε έξω από τη Βουλή δεν θα περνούσαν, αποδείχθηκαν μοιραίοι και για τα κόμματά τους και για τη χώρα.

Ο Καραμανλής έγινε αρχηγός της Ν.Δ και πρωθυπουργός της Ελλάδας λόγω ονόματος. Πολλοί πολίτες πίστεψαν ότι, όταν υποσχόταν επανίδρυση του κράτους το εννοούσε. Το πώς αντιλαμβανόταν την επανίδρυση η ομάδα των νταραβερτζήδων που τον πλαισίωνε το διαπίστωσε η ελληνική κοινωνία με τραγικό τρόπο. Ο εσμός των κουμπάρων και των κολλητών, το πλήθος των σκανδάλων, η αβελτηρία των ιθυνόντων, η κομματικοποίηση του κράτους, η διάλυση της δημόσιας διοίκησης, οι γενναιόδωρες παροχές στο μεγάλο κεφάλαιο, ήταν τα μεγάλα «επιτεύγματα» της χαμένης πενταετίας 2004-2009. Το σύστημα Καραμανλή άφησε, όμως, το καλύτερο για το τέλος. Δραπέτευσε από την εξουσία και τις ευθύνες όταν διαισθάνθηκε ότι η κρίση ήταν προ των πυλών και θα σμπαράλιαζε τα πάντα. Την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια.

Το βαρύ όνομα ήταν και για τον Γ. Παπανδρέου το διαβατήριο για την εξουσία. Οι απογοητευμένοι οπαδοί του ΠΑΣΟΚ, μετά την ήττα του 2004, τού φώναζαν «Γιώργο άλλαξέ τα όλα». Και πράγματι τα άλλαξε. Προς το χειρότερο. Πορεύθηκε ως αρχηγός του κόμματος λες και ήταν ο ιδιοκτήτης μιας ιστορικής παράταξης και οπλισμένος με τη βεβαιότητα ότι θα μπορούσε  να διαχειριστεί το καταπίστευμα χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα. Διοίκησε το κόμμα με τους «κηπουρούς» του, κάποιους απίθανους τύπους οι οποίοι εμφανίσθηκαν από το πουθενά,  και μ’ αυτούς ως εμπροσθοφυλακή επιχείρησε να κυβερνήσει, ίσως στην πιο δύσκολη περίοδο για τη χώρα μεταπολεμικά. Ο συνδυασμός ντιλεταντισμού, κτηνώδους ανεπάρκειας, απολιθωμένης στενοκεφαλιάς, επιτηδευμένης εκκεντρικότητας και λουστραρισμένου κυνισμού, οδήγησαν το σκάφος στα βράχια.

Και στη Ν.Δ και στο  ΠΑΣΟΚ [αν κρίνουμε από τις εκδηλώσεις θαυμασμού] υπάρχουν στελέχη, ίσως και οπαδοί, που πιστεύουν ότι ο Κ. Καραμανλής και  ο Γ. Παπανδρέου δεν έχουν πει ακόμη την τελευταία λέξη τους, ότι  μπορούν να παίξουν το ρόλο της χρυσής εφεδρείας για τα κόμματά τους και τη χώρα. Νοσταλγία για τις «υπέροχες και δημιουργικές» μέρες που έζησε ο τόπος την περίοδο της παντοδυναμίας τους; Προσδοκία και ελπίδα για έναν ακόμη γύρο στο κοντινό μέλλον προκειμένου να ολοκληρώσουν το  έργο τους, το οποίο υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν στη μέση επειδή ξένα κέντρα συνωμότησαν και δεν τους επέτρεψαν να μεταμορφώσουν την Ελλάδα; Άβυσσος η ψυχή των ανθρώπων.