Πίσω απ’ το ταρατατζούμ για το Νόμπελ στην Ευρώπη

21:01 10/12/2012 - Πηγή: Aixmi

Χώρος, Ακαδημία Νόμπελ. Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012. Χιονίζει. Είκοσι ηγέτες από την Ευρώπη ταξίδεψαν μέχρι το Όσλο , φωτογραφήθηκαν με εκείνα τα «χάρτινα» χαμόγελα που φοράνε σε όλες τις συναντήσεις κορυφής, πήραν το βραβείο και επέστρεψαν στις πρωτεύουσές τους για να συνεχίσουν τη δουλειά. Οι φτωχοί Νότιοι τρέχουν να μαζέψουν τα χρωστούμενα κόβοντας μισθούς και συντάξεις, οι πλούσιοι Βόρειοι ανησυχούν μήπως και η κρίση είναι, τελικά, μεταδοτική και οι λαοί συνεχίζουν στο μαγγανοπήγαδο της καθημερινότητας.

Αυτή θα μπορούσε να είναι η λεζάντα της φωτογραφίας

της τελετής απονομής του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Χρειαζόμασταν ένα ακόμη ταρατατζούμ την ώρα που ο κόσμος καίγεται; Και γιατί η ΕΕ να πάρει βραβείο Νόμπελ Ειρήνης ; Επειδή τρέχει και δεν φτάνει για να αντιμετωπίσει την κρίση; Επειδή οι ισχυροί ηγέτες καθυστερούν κάθε φορά και τα μέτρα που παίρνουν δεν είναι ποτέ αρκετά για τις αγορές; Ή μήπως γιατί η Ευρώπη είναι η ήπειρος της ειρήνης αν εξαιρέσουμε τη Γιουγκοσλαβία , το Κοσσυφοπέδιο και κάτι άλλες παρακατιανές γειτονιές…

Η λεζάντα θα μας άγγιζε όλους. Άλλωστε, εμείς είμαστε η γενιά που συνθλίβει η κρίση και δεν έχουμε την πολυτέλεια να κοιτάξουμε πίσω. Όμως, δυο γενιές πίσω η λεζάντα μπορεί να είχε γραφτεί αλλιώς. Δυο γενιές πίσω οι περισσότεροι είχαν ζήσει τη φρίκη του πολέμου. Είχαν βιώσει την απόλυτη φτώχεια. Είχαν απώλειες πολύ πιο σημαντικές από τη δική μας δραματική καθημερινότητα.

Ο Ζαν Μονέ έλεγε συχνά πως «είναι καλύτερα να πολεμάς γύρω από ένα τραπέζι παρά στο πεδίο της μάχης». Το επίτευγμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι πέρα από τη φαντασία της γενιάς που έζησε τον πρώτο και το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Σήμερα θεωρούνται αυτονόητο οι διάφορες να λύνονται με την «τέχνη του συμβιβασμού» , οι Ευρωπαϊοι πολίτες να μην συναντούν σύνορα , οι 17 χώρες να μοιράζονται ένα κοινό νόμισμα. Και, φυσικά, κανένας να μην διανοείται να μιλήσει για θανατική ποινή, γιατί στην Ευρώπη η ανθρώπινη ζωή δεν είναι αξία είναι η βάση πάνω στην οποία γίνονται τα πάντα.

Για όλα αυτά τα αυτονόητα βραβεύτηκε η ΕΕ. Το βραβείο δεν ανήκει στους κύριους με τα γκρίζα κοστούμια αλλά στα εκατομμύρια των πολιτών που ζουν την πρόοδο της πιο πολιτισμένης ηπείρου στον κόσμο , με τα προβλήματά της , τις στρεβλώσεις και τις αδυναμίες της. Ήταν και η Ελλάδα στο Όσλο και ας γονατίζει και ας έχει το ρεκόρ της ανεργίας στην ΕΕ. Ήταν εκεί για να έχει την ευκαιρία να το παλέψει.

Το Νόμπελ δεν είναι ένα ακόμη βραβείο για το σαλόνι του Χέρμαν Βαν Ρομπάι και του Ζοζέ Μπαρόζο. Το Νόμπελ είναι η αφορμή για να κάνει η ηγεσία της Ευρώπης μια στάση για περισυλλογή. Να μετρήσει τι κέρδισαν ως τώρα οι λαοί και πόσες φορές ολιγώρησαν αυτοί που τους κυβερνούν. Το Νόμπελ αξίζει στην Ευρώπη πέρα απο μεμψιμοιρίες και κακές επιδόσεις. Βεβαίως άργησε . Θα έπρεπε, ίσως, να δοθεί στον Αντενάουερ και το Ντε Γκολ και όχι στη Μέρκελ και στον Ολαντ. Όμως, το βραβείο ανήκει στον Ευρωπαίο πολίτη που άλλαξε την Ιστορία, που αποφάσισε να μην πολεμήσει ποτέ