Ποιος άφησε το κλειδί στην πόρτα τελικά;

01:06 15/11/2012 - Πηγή: Aixmi

Η ανταλλαγή ακραίων απόψεων, εντός και εκτός Κοινοβουλίου, στο πλαίσιο της πολυφωνίας που έφερε ο έστω και αντιδραστικά πολυκομματικός χαρακτήρας της νέας Βουλής, αποτελεί για τον καθένα αφορμή να σκεφτεί και να αξιολογήσει γεγονότα και να αναζητήσει τις αιτίες που διαμόρφωσαν τους σημερινούς πολιτικούς συσχετισμούς, κυρίως στα τέρματα του γηπέδου της Βουλής.

Όταν η μπάλα φτάνει κοντά στο τέρμα, δεν είναι σίγουρο ότι κάποιος έκανε κάτι σωστά, αλλά είναι αναμφισβήτητο

ότι κάποιος έκανε κάτι λάθος! Οι πολιτικές επιλογές στις πρόσφατες εθνικές εκλογές, σαφώς έχουν άμεση σχέση με την αγανάκτηση λόγω της κρίσης, όμως οι κατευθύνσεις στις οποίες στράφηκε η δυσαρέσκεια οδηγούν σε πολύτιμα συμπεράσματα.

Είναι αφελές να πιστεύει κανείς ότι ένα πρωί οι Έλληνες ξύπνησαν φασίστες, ή πολύ περισσότερο, ότι ήταν από πριν φασίστες… Μια σειρά από γεγονότα και προκλήσεις που συσσωρεύτηκαν τα τελευταία χρόνια έδωσαν την αιτία, ενώ η κρίση έδωσε την αφορμή μέσω της αντιδραστικής αναζήτησης εναλλακτικών επιλογών, ακόμα και στα άκρα.

Παραδείγματα πολλά… Όταν η γενοκτονία του άμαχου Ελληνισμού της Σμύρνης το 1922, για την οποία ο τότε Αμερικανός πρόξενος έγραψε «αισθάνθηκα ντροπή που ανήκα στο ανθρώπινο γένος», επιδιώχθηκε «προοδευτικά» να διδάσκεται ως ο συνωστισμός των Ελλήνων που προσπαθούσαν να μπουν στα πλοία στο λιμάνι της Σμύρνης, όταν το έπος των Ελλήνων κατά του Φασισμού και Ναζισμού στα 1940-41 (για το οποίο ο Τσόρτσιλ είχε πει το ιστορικό «οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες») είχε καταγραφεί «προοδευτικά» ως απλή «απομάκρυνση» και όταν η ιστορική έκπτωση συνεχίστηκε με την αναθεώρηση της ηρωικής Εξόδου του Μεσολογγίου ως «κίνηση των πολιορκημένων Ελλήνων για να βγουν από την πόλη», όλα σε ένα σχολικό βιβλίο ιστορίας, είναι παράλογο να αναρωτιέται κανείς για το ποιος προσφέρει έδαφος στα άκρα.

Ας σταθούμε λίγο ακόμα στο προηγούμενο, καθώς οι πρωταγωνιστές του όλου εγχειρήματος, ακόμα και μέσα από τη Βουλή, εξακολουθούν να προτείνουν την ίδια “light” προσέγγιση της ιστορίας με προτάσεις κατάργησης εκδηλώσεων μνήμης, από παρελάσεις μέχρι αναπαραστάσεις ιστορικών γεγονότων, για να ανακοπεί, όπως υποστηρίζουν, η ενθάρρυνση φασιστικών φρονημάτων.  Σωστός ο στόχος, λάθος ο τρόπος.

Η Ιστορία σαφώς και δεν πρέπει να διδάσκεται με εθνικιστικές υπερβολές, αλλά ούτε και με περικοπές και απλοποιήσεις. Πρέπει να καταγράφει τα αληθινά γεγονότα αποδίδοντας στο καθένα τη δέουσα βαρύτητα, χωρίς να καλλιεργεί το μίσος, αλλά ταυτόχρονα χωρίς να αποκρύπτει την αλήθεια λόγω συγγραφικής επιπολαιότητας, ιδεολογικών παρωπίδων ή πολιτικής σκοπιμότητας. Το ζητούμενο είναι ο μαθητής να έχει τη συνολική παιδεία που θα του επιτρέπει να κρίνει αντικειμενικά και να μην εκλαμβάνει ως πόλεμο έναν ποδοσφαιρικό αγώνα Ελλάδας Τουρκίας με τις ανάλογες συμπεριφορές, που ως γνωστόν δε λείπουν και εκεί απέναντι.

Αυτήν την παιδεία δεν την πετυχαίνει κανείς με «κούρεμα» της ιστορικής αλήθειας, αλλά με εμπλουτισμό της… Αντί να αποκρύπτεις από την ιστορική αφήγηση τα λ