Πρώην πρόεδρος ΕΚ: Καταστροφικός ο τρόπος που η ΕΕ χειρίστηκε την κρίση του χρέους

18:44 4/2/2017 - Πηγή: Aixmi

Καταστροφικό χαρακτηρίζει τον τρόπο που η Ευρωπαϊκή Ένωση διαχειρίστηκε την κρίση του χρέους η Νικόλ Φοντέν, πρώην πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και διατελέσασα υπουργός Βιομηχανίας της Γαλλίας, η οποία, σε συνέντευξη που παραχώρησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, λέει πως αμαυρώθηκε η εικόνα της Ευρώπης.

Για την Νικόλ Φοντέν, το Brexit κάθε άλλο πάρα έκπληξη ήταν και παρά το γεγονός ότι ίσως αρχικά να υπήρχε κίνδυνος για «ντόμινο»,

ο κίνδυνος αυτός εξαλείφθηκε, και πλέον, μπορούμε να μιλάμε για μια ευκαιρία «να ξανασκεφτούμε την Ευρώπη».

Η πρώην πρόεδρος της Ευρωβουλής θεωρεί πως ο γαλλο-γερμανικός άξονας αποτελεί «ιστορική αναγκαιότητα» και υπογραμμίζει πως οι προκλήσεις, με τις οποίες βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπη η Ευρωπαϊκή Ένωση, χρειάζονται κοινό μέτωπο, καθώς όσο ισχυρή και να είναι μια χώρα, δεν μπορεί να τις αντιμετωπίσει μόνη της.

Αποφεύγει να κάνει προγνωστικά για τον νικητή των γαλλικών εκλογών, εκφράζοντας απλώς την ελπίδα να είναι μια προσωπικότητα με ισχυρές ευρωπαϊκές πεποιθήσεις, ενώ θεωρεί πως ο Φρανσουά Ολάντ «πλήρωσε» το διχασμό που προκάλεσαν οι ενέργειες του στο εσωτερικό με μια αρνητική εικόνα, με την οποία ολοκληρώνει τη θητεία του.

Η Νικόλ Φοντέν βρέθηκε προ ημερών στη Θεσσαλονίκη, εγκαινιάζοντας το νέο κύκλο διαλέξεων του Γαλλικού Ινστιτούτου, και με την ευκαιρία αυτή μίλησε στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων:

Για το Brexit:
«Θα σας έλεγα αρχικά ότι δεν μου προκάλεσε μεγάλη έκπληξη το Brexit, επειδή οι Βρετανοί μπήκαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 1973 αποκλειστικά για να επωφεληθούν από τα πλεονεκτήματα αυτής της μεγάλης κοινής αγοράς. Είχαν την εντιμότητα να το πουν. Όλοι το ήξεραν. Καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της διαδρομής της οικοδόμησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κάθε φορά που μπορούσαν, προέβαλαν αντιρρήσεις και εμπόδιζαν κάθε βήμα προόδου προς την ευρωπαϊκή ενσωμάτωση. Απέρριπταν τους ευρωπαϊκούς θεσμούς και τα βρετανικά ΜΜΕ ασκούσαν δριμεία κριτική κυρίως σε ό,τι αφορά στον πρόεδρο της Κομισιόν. Όταν ο Ζακ Ντελόρ κατείχε αυτή τη θέση, ήταν πραγματικά πολύ βίαιη (η κριτική) αυτό το διάστημα. Είχαν γελοιοποιήσει θα έλεγα αυτή την προσπάθεια εναρμόνισης (με το ευρωπαϊκό κεκτημένο) για να δείξουν πόσο ηλίθιο ήταν, πόσο ανώφελο ήταν… Απέρριπταν πάντα την εποπτεία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Και τελικά έθεσαν εαυτούς εκτός απ’ αυτήν τη δομή. Ήταν επικίνδυνη και απρόβλεπτη η απόφαση του κ. Κάμερον (για το δημοψήφισμα). Αυτό που είναι πασιφανές, είναι ότι τελικά το μετάνιωσαν, γιατί λίγες μέρες μετά το Brexit υπήρχε μια αίτηση που συγκέντρωσε 3-4 εκατ. υπογραφών από ανθρώπους που ζητούσαν να επαναληφθεί το δημοψήφισμα […] Σίγουρα υπήρχε ένα ρίσκο για «ντόμινο», αλλά αυτός ο κίνδυνος εξαλείφθηκε γιατί είδαμε ότι τελικά οι δυσκολίες ήταν πολύ πιο έντονες για τους Βρετανούς παρά για το σύνολο της ΕΕ. Και αντιθέτως, αυτό θα μπορούσε να είναι μια ευκαιρία ανασύνταξης για την Ευρώπη. Να ξανασκεφτούμε την Ευρώπη».

…για τη στάση της Ευρώπης απέναντι στο θέμα της οικονομικής κρίσης:
«Θα ήταν άδικο να πούμε ότι οι ευρωπαϊκοί θεσμοί δεν εργάστηκαν άμεσα προκειμένου να εφαρμόσουν μηχανισμούς ρύθμισης. Το 2008 αντιληφθήκαμε ότι πρέπει να υπάρχουν κανόνες και ένας συντονισμός και κυρίως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εργάστηκε προς την κατεύθυνση της εφαρμογής ενός μηχανισμού σταθερότητας. Θέσαμε σε εφαρμογή «εργαλεία», που τελικά ήταν αποτελεσματικά.

Και τώρα σε ό,τι αφορά στον τρόπο που διαχειρίστηκε η ΕΕ την κρίση του χρέους και ειδικότερα στην Ελλάδα, θα έλεγα πως ήταν καταστροφικός. Επέβαλαν μέτρα δραστικά και προσπάθησαν να τα εφαρμόσουν οι αξιωματούχοι της περιβόητης «τρόικα», που απαρτιζόταν από αξιωματούχους, τυλιγμένους σε μια… λογιστική βεβαιότητα.

Δεν μπορούσε όλο αυτό παρά να καταστρέψει την ευρωπαϊκή ιδέα σε αυτόν τον περήφανο και πολύ ευρωπαϊκό λαό, που είναι η Ελλάδα. Και το μετανιώσαμε πάρα πολύ… στη Γαλλία -νομίζω ότι μπορώ να το πω στο όνομα των συμπατριωτών μου- το βιώσαμε πολύ άσχημα και αμαυρώθηκε η εικόνα της Ευρώπης».

…για τον γαλλο-γερμανικό άξονα και την ιστορική του αναγκαιότητα:
«Θα μπορούσα να πω ότι αυτό το γαλλο-γερμανικό «ζευγάρι» ήταν πάντα μια σχεδόν ιστορική αναγκαιότητα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είχαμε τους πολέμους. Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα στηρίχθηκε πάνω στη συμφιλίωση ανάμεσα στους Γάλλους και τους Γερμανούς. Αυτός είναι ο λόγος για το οποίο αυτό το γαλλογερμανικό μέτωπο εμφανιζόταν πάντα ως απαραίτητο για να προωθήσει την ΕΕ, αλλά αυτό δεν κύλησε πάντα ήρεμα. Το 1963 είχαμε τη Συνθήκη των Ηλυσίων και η εφαρμογή της δεν ήταν εύκολη…

Ο στρατηγός Ντε Γκωλ είχε πολλά προβλήματα με τη Γερμανία, ήταν πολύ έντονες στιγμές κυρίως στη θητεία του «ζεύγους» Χελμουτ Σμιτ – Ντ’ Εστέν που έδωσαν μεγάλη ώθηση στην ΕΕ. Όλα αυτά ήταν πάρα πολύ θετικά και στη συνέχεια ακολούθησε το ζεύγος Μιτεράν – Κολ με αυτή την εξαιρετική εικόνα στο Βερντέν, όπου χέρι με χέρι γιόρταζαν τη συμφιλίωση. Αλλά πρέπει να θυμηθούμε και ότι η Γαλλία, μέσω του Μιτεράν, ήταν πολύ επιφυλακτική σε ό,τι αφορά στην επανένωση της Γερμανίας μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, όταν όλος ο κόσμος χαιρέτιζε το γεγονός ως ευτύχημα. Κι εκεί οι επιφυλάξεις του ήρθησαν, όταν ο Μιτεράν ζήτησε από τον Κολ να «ενωθούν» μέσω ενός ενιαίου νομίσματος. Για τους Γερμανούς, η απώλεια του μάρκου ήταν μια μεγάλη θυσία. Ίσως να μην εκλαμβάνουμε το μέγεθος αυτής της θυσίας γιατί γι’ αυτούς αποτελούσε σύμβολο (το μάρκο) της ανορθωμένης οικονομίας τους.

Σήμερα, ξέρουμε ότι η Γαλλία και η Γερμανία φέρουν την ευθύνη του μέλλοντος της Ευρώπης αλλά όχι μόνο […] Μπορώ να σας πω ότι οι φίλοι μας οι Γερμανοί κατηγορούν τους Γάλλους περίπου όσο και στους Έλληνες για την …αλλεργία τους στη μεταρρύθμιση. Το αντιλαμβάνονται κατ’ αυτόν τον τρόπο. Δεν καταλαβαίνουν πώς είναι δυνατόν να μην καλύπτεται το περιβόητο μέτρο του 3%. Μπορώ να πω, προσέχοντας τι λέω, ότι έχουν ένα αίσθημα μεγάλης οικονομικής ισχύος. Και αυτό δεν θεωρώ ότι είναι κάτι καλό για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Γιατι δεν πιστεύω ότι ένα κράτος μόνο του όσο ισχυρό κι αν είναι μπορεί να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις. Η εκλογή του κ. Τραμπ μας δείχνει ότι οι τεράστιες προκλήσεις που έχουν προκύψει δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν παρά μόνο μαζί, σε ενότητα. Δηλαδή, κάθε ευρωπαϊκή χώρα με τη δική της ταυτότητα και ταυτόχρονα συνεισφέροντας στην κοινή ευρωπαϊκή ταυτότητα».

…για τις γαλλικές εκλογές:
«Δεν έχω την πρόθεση να κάνω την παραμικρή πρόβλεψη, ιδιαίτερα υπό αυτή τη ρευστή κατάσταση. Νομίζω πως κανείς δεν μπορεί και σε καμιά περίπτωση ούτε οι δημοσκόποι δεν μπορούν να κάνουν προγνωστικά. Θα ήθελα μόνο να πω μόνο, ότι εύχομαι να είναι (ο νικητής) μια προσωπικότητα με ισχυρές ευρωπαϊκές πεποιθήσεις που θα είναι απόλυτα πεπεισμένος ότι η Ευρώπη είναι μια αναγκαιότητα και ότι δεν είναι μόνο μια αναγκαιότητα, είναι ένα ιδεώδες και ένα συλλογικό εγχείρημα».

…για τη θητεία του Φρανσουά Ολάντ:
«Θα έλεγα ότι ήταν αρκετά αντικρουόμενη… Η εξωτερική του πολιτική ήταν αρκετά καλή. Η παρέμβασή του στην περίπτωση του Μάλι ήταν επαρκής, έντιμη, θαρραλέα, και να μην ξεχνάμε ότι ήταν μόνος, δεν βοηθήθηκε καθόλου. Ήταν πολύ σημαντική η δράση του ενάντια στην τρομοκρατία. Η συμπεριφορά του τη στιγμή των επιθέσεων. Σε ό,τι αφορά στα εσωτερικά υπήρξαν υποσχέσεις που δεν τηρήθηκαν και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να διχαστεί η κοινή γνώμη. Αυτός ακριβώς ο διχασμός της κοινής γνώμης ήταν που οδήγησε στο να θεωρηθεί αρνητική η παρουσία του».