Προτιμώ μια «περιπλανώμενη» ζωή, από τη «μνημονιακή»…

02:01 22/10/2012 - Πηγή: Aixmi

Μια από τις κορυφαίες Ελληνίδες ερμηνεύτριες, άξια εκφραστής της παράδοσης και της εναλλακτικής -για την εποχή εκείνη ειδικά- φωνής, ήταν αδιαμφισβήτητα η Σωτηρία Μπέλλου. Γυναίκα ασυμβίβαστη, επαναστάτρια, «βουτηγμένη» στα πάθη και τη διαφορετικότητα, η Μπέλλου έζησε τη ζωή της ρισκάροντας την υγεία της, την περιουσία της, την εικόνα της, το «είναι» της.

Γεννημένη το ’21 στην επαρχία, παντρεύτηκε με το ζόρι, οδηγήθηκε στη φυλακή γιατί δεν ανέχτηκε την κακοποίηση από τον μέθυσο σύζυγό της, εξορίστηκε από την οικογένειά της και κατέληξε στη ναζιστική Αθήνα

του ’40, όπου πάλεψε για την επιβίωση αλλά και δραστηριοποιήθηκε στην αντίσταση. Φυλακίστηκε, εκ νέου, κατηγορούμενη ότι πρόσκειται στην κομμουνιστική πλευρά, ενώ λίγο πριν το ’50 συναντά τον Βασίλη Τσιτσάνη ο οποίος ανέδειξε το «άστρο» της. Από τότε έως και το ’80 διαγράφει μια ιδιαίτερα σημαντική καλλιτεχνική πορεία, για να καταλήξει εν μέσω αλκοολισμού, κατάθλιψης και, τελικά, αφωνίας, μετά από εγχείρηση που υπέστη. Σίγησε για πάντα το ’97.

Οι παραπάνω κακουχίες, ατυχίες και οι επιμέρους μελανές στιγμές που ακούει κανείς σε αφηγήσεις για τη ζωή της μεγάλης αυτής ερμηνεύτριας, αφενός συνοδεύονταν -στην πλειονότητά τους- από μεγάλες στιγμές που συνθέτουν έναν -πολυτάραχο μεν- ενδιαφέροντα βίο, αφετέρου επελέγησαν -έστω κάποιες- από την ίδια, που άφησε τα πάθη της (αλκοόλ, τσιγάρο, τζόγος) να τη «ζώσουν». Πρόκειται για μια «περιπλανώμενη» ζωή, σε δύσκολες εποχές, «μαύρες» κατά πολλούς, σε σχέση με τις σημερινές…

Όμως:

- Πόσο, αλήθεια, χειρότερες ήταν οι δεκαετίες εκείνες από τις σημερινές;
- Πόσο περισσότερο ενδιαφέρον έχει η ζωή όταν δεν μπορείς ο ίδιος να την ορίσεις, αλλά «σπεύδουν» άλλοι, επιτήδειοι, να τη  »στηρίξουν» σε σαθρά θεμέλια, δήθεν εχέγγυα για μια «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» που ουδέποτε καν πλησίασε;
- Πόσες «Σωτηρίες» έχει, τελικά, η πορεία που έχει προδιαγραφεί -απ’ ό,τι φαίνεται- για την Ελλάδα, πριν από τους Έλληνες για τους Έλληνες; Μήπως είναι περισσότερες, απλά αρκούμαστε να δεχόμαστε την εξής μια (προσφυγή σε διεθνούς κύρους τοκογλύφους) ως τη μόνη λύση;

Η τότε Σωτηρία είχε τη δυνατότητα, τουλάχιστον, να επιλέξει. Το τι διάλεξε, είναι μια άλλη ιστορία. Τουλάχιστον, όμως, συμμετείχε στη διαδικασία.
Ίσως κλισέ, ωστόσο μόνιμα επίκαιρο: Η διαδρομή έχει σημασία, όχι ο προορισμός.

- Δεν στάθηκε θεατής
- Δεν άφησε τη μοίρα της να «σουλατσέρνει» μόνη, μα κυρίως,
- Δεν φοβήθηκε να ρισκάρει

Με αυτό το άρθρο δεν έρχομαι να «καλέσω» σε κανενός είδους «επανάσταση», όπως ενδεχομένως σπεύσουν να μου αποδώσουν μερικοί φίλοι αναγνώστες.

Έρχομαι, απλώς, μια «Συννεφιασμένη Κυριακή», να αναρωτηθώ, προβληματιστώ και μοιραστώ σκέψεις περί του αν πραγματικά είναι ή όχι στα χέρια της δικής μας γενιάς το αύριό της…

Εικάζω ότι είναι προτιμότερο από το να «μη λέμε κουβέντα»…

Τουλάχιστον, σίγουρα πιο τίμιο…

[*Για τους ενδιαφερόμενους, η ζωή της Σωτηρίας Μπέλλου παρουσιάζεται μοναδικά στο θέατρο "Κάππα" στην Αθήνα, μέ