Ψέριμος ή έρημος;

23:36 8/9/2015 - Πηγή: Aixmi

Ελλάδα, Σεπτέμβρης 2015, λίγο πριν από τις εκλογές! Σήμερα είχα άδεια και ήμουν σπίτι. Εκεί, λοιπόν, σέρφαρα στο διαδίκτυο και συγχρόνως άκουγα την πρωινή ζώνη εκπομπών -μιας και δεν έχω την πολυτέλεια αυτή άλλες μέρες. Κι ενώ τα κανάλια είχαν καλεσμένους πρόσωπα των προσεχών εκλογών και οι συζητήσεις τους κατέληγαν σε αψιμαχίες για το ποιος είναι σωστός και ποιος όχι, ποιος τήρησε τα όσα υποσχέθηκε και ποιος όχι. Κάπου λοιπόν εκεί, ένα κοινωνικό ρεπορτάζ τράβηξε την προσοχή μου…

Ήταν ένα ρεπορτάζ για την Ψέριμο, νησί των Δωδεκανήσων, όπου το χειμώνα μετρά γύρω στους 30 κατοίκους

και τους πιο πολλούς ηλικιωμένους. Η μοναδική νεολαία του νησιού κάποια αδέρφια, των οποίων η τελευταία εκπαιδευτική βαθμίδα υπήρξε το δημοτικό που έκλεισε πριν 18 χρόνια. Έκτοτε δεν ξανάνοιξε, μόνο κάποια στιγμή τους έστειλαν υπολογιστές όπως εξάλλου υποχρεούνταν να στείλουν σε κάθε σχολείο! Όμως, εδώ στη συγκεκριμένη περίπτωση, τι εφαρμογή θα είχαν εφόσον δεν υπήρχε δάσκαλος; Ούτε προνόησαν για κάποιου τύπου διαδικτυακή επικοινωνία;

Στην κοινωνία του 2015 με νόμο του συντάγματος που θεωρεί και διακηρύσσει υποχρεωτικά τα εννέα χρόνια Εκπαίδευσης είναι κάπως μη λογικό να βλέπουμε παιδιά, ενήλικες πλέον που έχουν στερηθεί το δικαίωμα στη μάθηση. Το σύνταγμα προστατεύει το δικαίωμα για μάθηση, το κατοχυρώνει στα χαρτιά, στην πράξη όμως; Δεν έχει καμία σημασία πόσα παιδιά είναι στο σχολείο. Ένα πρέπει να γνωρίζουμε: ουδείς απαίδευτος δεν νοείται στη σύγχρονη κοινωνία που υποστηρίζουμε ότι ζούμε. Και όμως, όσο και να θέλουμε να το κρύψουμε το ρεπορτάζ μίλησε και είπε αλήθειες.

Ίσως σε κάποιες τόσες ακραίες περιπτώσεις βλέπεις καθαρά την αντιφατικότητα λόγων και έργων. Τα παιδιά που κατοικούν σε απομακρυσμένες περιοχές δεν αποτελούν παιδιά ενός κατώτερου Θεού, είναι παιδιά πανέξυπνα, καλοσυνάτα με δίψα για γνώση και μάθηση. Όταν το σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα τα αποβάλλει από τους κόλπους του γιατί, ίσως, αποτελούν μειονότητα τότε γιατί το διατυμπανίζουμε ότι η Παιδεία αποτελεί δημόσιο και κοινωνικό αγαθό;

Ύστερα, μην παραπονιόμαστε ότι εγκαταλείπουν τα νησιά νέοι άνθρωποι, γιατί βλέπετε τι επικρατεί για όσους μένουν πίσω. Ποιος ευθύνεται γι’ αυτό; Ίσως όλοι μας! Που περνάμε έτσι φευγαλέα τα όσα συμβαίνουν γύρω μας.