Ρόδος, Κάρπαθος: Ήταν καλύτερα τότε που ήταν χειρότερα!

17:36 8/1/2017 - Πηγή: Aixmi

Αν κάτι πληγώνει περισσότερο στην κατάργηση του ειδικού οικονομικού καθεστώτος, για την Ρόδο και την Κάρπαθο, αυτό σίγουρα δεν είναι αναξιοπιστία της κυβέρνησης και η αδιαφορία της για την έννοια της νησιωτικότητας, στην εσχατιά του Νοτίου Αιγαίου.

Όσο κυλά ο χρόνος οι θλιβερές διαπιστώσεις για τη σημερινή εξουσία γίνονται πια ρουτίνα, το χειρότερο από όλα είναι η γενικότερη παραίτηση μιας ολόκληρης γενιάς από κάθε κοινό, κάθε συλλογικό αγώνα.Αν μάλιστα τις συγκρίνουμε με τις προσπάθειες, τις αγωνίες και ιδιαίτερα τους αγώνες παλαιότερων εποχών, τότε σίγουρα θα ντραπούμε για το

άνευρο κι άστοχο παρόν μας.

Το ειδικό προνόμιο στα Δωδεκάνησα είναι μια πολύ παλιά ιστορία, που ακόμη αναγνωρίστηκε και στην κατάληψη των νησιών από τους Τούρκους από τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή.

Κομβικά είναι τα επόμενα χρόνια μετά την επανάσταση του 1821, όταν το 1835 αναγνωρίστηκε το αυτοδιοικητικό σύστημα της Δωδεκανήσου με την εγγύηση των τριών μεγάλων δυνάμεων, όμως περιορίστηκε στα 1869, όταν έσβησε το “δεύτερο ‘21”, η επανάσταση στην Κρήτη και τα προνόμια καταργήθηκαν οριστικά από τους Νεότουρκους το 1908.
Ακολούθησαν οι Ιταλοί, 35 χρόνια βάσανα, διωγμοί, και δυσκολίες!

Όπως περιγράφει σε μια ενδιαφέρουσα έρευνα για το φορολογικό καθεστώς Δωδεκανήσου, ο Γραμματέας του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών, ο Χιώτης Δημήτρης Μενιάδης, από τις σημαντικές περιόδους ήταν, τόσο η τετραετία του Ε. Βενιζέλου (1928-1932), όσο και στη συνέχεια η επιβολή της δικτατορίας του Ι. Μεταξά (1936).

Μια χρονιά μετά, το 1937, δημοσιεύεται στο ΦΕΚ ο Αναγκαστικός νόμος 660/1-5-1937 «Περί του Φόρου επί του Κύκλου Εργασιών».Πρόκειται για την ισχύουσα έκτοτε νομοθεσία για την επιβολή έμμεσης φορολογίας, η οποία εφαρμόστηκε μέχρι την 31/12/1986 (ο γνωστός ΦΚΕ).

Έπειτα ήρθε ο πόλεμος, οι κακουχίες και ο αγώνας για την απελευθέρωση με την επίσημη τελετή για την ενσωμάτωσηνα γίνεται στις 7 Μαρτίου 1948 και το 1955 τα Δωδεκάνησα γίνονται νομός με πρωτεύουσα τη Ρόδο.

Πρέπει να ξανασταθούμε στις 29/12/1986, όταν ανακοινώνονται οι συντελεστές ΦΠΑ, στο 2ο άρθρο του νόμου 1676 καθιερώνονται οι μειωμένοι για τα Δωδεκάνησα, κατά 30% ή 15%, με εξαίρεση τα καπνοβιομηχανικά προϊόντα, το ηλεκτρικό ρεύμα, τα πετρελαιοειδή και την παροχή υπηρεσιών.

Τον Μάρτιο του 1990, επί Οικουμενικής Κυβέρνησης Ξενοφώντα Ζολώτα, ψηφίζεται ο Ν 1881/1990, στο όγδοο άρθρο επεκτείνονται τα γεωγραφικά όρια των μειωμένων συντελεστών κατά 30%, εκτός από την περιοχή της Δωδεκανήσου και στο νησί της Σαμοθράκης του Νομού Έβρου, ως και στους νομούς Λέσβου, Χίου και Σάμου (ανατολικό Αιγαίο). Ενώ η εξαίρεση περιορίζεται μόνο για τα καπνοβιομηχανικά προϊόντα.

Οι μειωμένοι συντελεστές δεν ήταν ένα δωράκι, τα Δωδεκάνησα βασανίστηκαν, υπέφεραν και το χειρότερο αιμορραγούσαν.
Οι κάτοικοι δεν μπορούσαν να σταθούν σ’ αυτά, δεν υπήρχε προκοπή, ούτε εξέλιξη, αναγκαστικά τραβούσαν μετανάστες, παράνομοι ή νόμιμοι δεν είχε καμμιά σημασία κι έτσι αντάλασσαν χρόνο από τη ζωή τους, για να κάνουν καλύτερο το μακρινό τους τόπο!