Ρότζερ Φέντερερ, ο τελευταίος Θεός…

15:02 17/7/2017 - Πηγή: Aixmi

Το εφετινό Γουίμπλεντον αποδείχτηκε ότι είχε τελειώσει στις 25 Ιουνίου, λίγες μέρες, δηλαδή, πριν αρχίσει. Εκείνη την Κυριακή ο Ρότζερ Φέντερερ στο Χάλε της Γερμανίας κέρδισε σε 53 λεπτά τον τοπικό ήρωα Αλεξάντερ Ζβέρεφ αφήνοντας του μόνο 4 γκέιμς σε δυο σετ. Το συγκεκριμένο τουρνουά, που ο Ελβετός έχει κερδίσει εννέα φορές, παίζεται σε γήπεδα με χόρτο.

Η

μόνη απορία που συνόδευε τον Φέντερερ, πριν αρχίσει το τουρνουά του Γουίμπλετον, ήταν αν ένοιωθε καλά: η άνετη νίκη του στη Γερμανία έδειχνε τι θα ακολουθούσε. Το τι είχε προηγηθεί του έδινε τον τίτλο του αδιαφιλονίκητου φαβορί κι αυτή τη φορά. Ο Ελβετός πήγε στο Λονδίνο έχοντας χάσει σε όλη τη σεζόν μόνο δυο ματς – ένα από τον Χάας στη Στουτγάρδη κι ένα από τον Ντόνσκου στο Ντουμπάι. Είχε 24 νίκες σε 26 ματς και πέντε μήνες μετά το θρίαμβο στη Μελβούρνη ήταν κεφάτος και ξεκούραστος. Και ό,τι φαινόταν, τελικά αποδείχτηκε: δεν είχε αντίπαλο.

Το πιο άνισο Γουίμπλνετον

Το παιγνίδι κόντρα στον Τσίλιτς, δεν ήταν τελικός – ήταν ένα είδος πασαρέλας στα ενδότερα της επιβλητικής ιστορίας του Φέντερερ, η πορεία του προς τον θρύλο. Ο μαχητής Κροάτης αντίπαλός του έκλαψε δυο φορές – την πρώτη όταν ένοιωσε ότι πονάει (ενώ ήδη είχε χάσει σβηστά το πρώτο σετ κι έχανε με 0-3 το δεύτερο) και την δεύτερη όταν ο Φέντερερ, στο τέλος ματς, του ευχήθηκε να συνεχίσει να προσπαθεί και ζήτησε από τους θεατές να τον χειροκροτήσουν γιατί «ένας τραυματισμός σε ένα τελικό είναι ό,τι χειρότερο για ένα αθλητή».

Ο Τσίλιτς ένοιωθε τυχερός που ήταν εκεί: στον τελικό υπήρξε κι αυτός χειροκροτητής της μεγάλης ιδιοφυίας, που είχε απέναντί του, κι όχι ακριβώς αντίπαλος. Αντίπαλος είναι αυτός που έχει μια πιθανότητα να κερδίσει – ο Κροάτης δεν είχε καμία. Πριν από αυτόν, χειροκρότησαν την ιστορική αυτή πασαρέλα του Φέντερερ, ο Λάγιοβιτς, ο Ντιμιτρόφ, ο Ράονιτς, ο Μπέρντιχ: σε όλους ο Ελβετός δεν άφησε ούτε σετ – ο τελευταίος που το χε καταφέρει στο γρασίδι του Λονδίνου είναι ο Μποργκ, πριν σαράντα χρόνια!

Κανείς από όσους τον συνάντησαν δεν μπορούσε να του δημιουργήσει φέτος σκοτούρες: παραδομένοι όλοι μπροστά στο δέος που προκαλεί η παρουσία του δεν τόλμησαν ούτε να σκεφτούν πως μπορεί να τον κακοκαρδίσουν. Ποτέ το τουρνουά του Γουίμπλεντον δεν έμοιαζε τόσο άνισο όσο φέτος: αυτό που είδαμε είναι αθλητές με δυνατότητες να χειροκροτούν έναν υπεράνθρωπο στο πέρασμά του. Η μεγαλοπρέπεια της ιστορίας μεταμόρφωσε όσους βρέθηκαν απέναντί του σε κομπάρσους. Ολοι – πρώτος ο Τσίλιτς – διαλύθηκαν από το βάρος της ιστορικής στιγμής.

Τα μεγάλα κατορθώματα

Στο τέλος του τελικού παντού έβλεπες γραμμένα τα μεγάλα κατορθώματα του Φέντερερ. Κανείς δεν έχει κερδίσει το Γουίμπλετον στα 35. Εφτασε τα 19 γκραν σλαμ κι όλα δείχνουν ότι η γνωστή πρόβλεψη του Μάκ Ενρόου, («θα κερδίσει τουλάχιστον είκοσι…»), μολονότι έμοιαζε υπερβολική, θα επιβεβαιωθεί εύκολα. Κυνηγάει τον Κόνορς στην ειδική βαθμολογία των κερδισμένων ATP τουρνουά, άφησε πίσω του τον Σάμπρας σε συνολικές κατακτήσεις του Γουίμπλεντον – έφτασε τις οκτώ και είναι ν απορείς, πως έχει χάσει στο χορτάρι όσα τουρνουά έχασε.

Αυτοί, που στο βασίλειό του κέρδισαν το τουρνουά εν τη παρουσία του, (ο Ναδάλ, ο Τζόκοβιτς και ο Μάρεϊ) αυτή τη φορά έφυγαν από τη μέση, πριν καν φτάσουν απέναντί του. Ηταν τυχεροί καθώς το μόνο που θα κέρδιζαν είναι ο τίτλος του μεγάλου ηττημένου: καλύτερα να χαρείς την ιστορία και να την χειροκροτείς από μακριά. Οσοι άλλωστε τον έχουν στο παρελθόν κερδίσει, μπορούν ευκολότερα από τους υπόλοιπους να εξηγήσουν το μυστικό της θεαματικότερης σεζόν της καριέρας του: ο Φέντερερ, βαδίζοντας προς τα 36, εξακολουθεί να παίζει το τένις που ξέρει – ένα τένις που δεν στηρίζεται στη δύναμη και στην αντοχή, αλλά σε μια απαράμιλλη και απλησίαστη τεχνική, που ο χρόνος δεν μπορεί να φθείρει.

Όσοι τον κέρδισαν, όταν ήταν από αυτόν νεότεροι, τώρα που νέοι δεν είναι πια, έχουν χάσει τα όπλα της νιότης τους: ο χρόνος πάνω τους «γράφει», αφήνει σημάδια, σκοτώνει τις αντοχές τους, λιγοστεύει τη δύναμή τους, τους αφοπλίζει. Αυτός ο χωρίς αισθήματα σκληρός χρόνος παραδίνεται μπροστά στην τεχνική και στην ποιότητα του Φέντερερ: αν ο Ελβετός δίνει ματς που διαρκούν δυο – δυόμισι ώρες (το πολύ…) κανείς δεν μπορεί να σταθεί απέναντί του, γιατί κανείς δεν έχει την ποιότητα του. Ειδικά στο χόρτο, στο οποίο η ταχύτητα του ματς σχεδόν σκοτώνει τη στρατηγική, και που οι μαραθωνοδρόμοι δεν προλαβαίνουν να ζεσταθούν, ο Ελβετός θα είναι ανίκητος, όσο η καρδιά του του λέει «προχώρα». Κανείς δεν μπορεί να μετατρέψει σε επίδειξη τεχνικής κάθε δευτερόλεπτο, όπως πάντα έκανε, κι ακόμα μπορεί να κάνει, μόνο αυτός.

Ολη η καριέρα ένα μόνο ματς

Κάποιος θα πει ότι στα χρόνια που ο Φέντερερ έχανε ακόμα και στις αγαπημένες του επιφάνειες, έφτιαξε αυτόν τον ατσάλινο χαρακτήρα που βλέπουμε τώρα: δεν συμφωνώ, τον είχε πάντα. Η καριέρα για τον Φέντερερ ήταν και είναι ένας και μόνο αγώνας, που θα τελειώσει μόνο όταν αυτός το αποφασίσει. Κάθε χαμένο τουρνουά δεν ήταν παρά ένα απλό χαμένο γκέιμ – στο μυαλό του το παιγνίδι κάποια στιγμή θα γύριζε, γιατί το καλό κερδίζει πάντα. Ολη η καριέρα του Ελβετού είναι ένα μόνο ματς, ένα ματς στο οποίο ο ίδιος είναι απλά υποχρεωμένος από τον εαυτό του να παίξει όσο μπορεί καλύτερα. Οι άλλοι κυνηγούσαν τρόπαια και νίκες, θεωρούσαν ιστορική στιγμή τη στιγμή που θα τον κερδίσουν – κάποιοι ίσως πανηγύρισαν όταν τον έριξαν από το νούμερο 1 της παγκόσμιας κατάταξης, λες και μετρά να είσαι το νούμερο 1 στην βαθμολογία του ATP, όταν νούμερο 1 στις καρδιές όλων είναι κάποιος άλλος.

Ο Φέντερερ αποδείχτηκε ότι δεν είχε ποτέ αυτή την ψύχωση της πρωτιάς – η μόνη αληθινή του ψύχωση ήταν πάντα ο περφεξιονισμός, ο σκληρός ανταγωνισμός με τον ανικανοποίητο εαυτό του, η θέλησή του στο επόμενο δευτερόλεπτο να καταπλήξει ακόμα κι όποιον σταθερά τον χειροκροτεί εδώ και δεκαπέντε χρόνια: πρώτοι οι πιστοί του σήμερα τρίβουν τα μάτια τους. Ο Φέντερερ στο Γουίμπλετον δεν έχει πλέον αντίπαλο: η απλησίαστη τεχνική του ποιότητα νίκησε και τον χρόνο, όπως μόνο οι Θεοί μπορούν. Ρότζερ Forever Φέντερερ, έγραφαν παντού στη Βρετανία όλες τις μέρες του τουρνουά. Forever, δηλαδή για πάντα – να η απόλυτη απόδειξη πως ο ακόμα και ο δυνάστης χρόνος νικήθηκε.

Ο τελευταίος Θεός

Μετά από το μεγαλειώδες εκείνο έπος, που ζήσαμε όλοι οι φίλοι του τένις, όταν η Μελβούρνη έγινε το κέντρο του κόσμου γιατί ο Φέντερερ συνάντησε τον Ναδάλ ξανά σε τελικό τουρνουά του Γκραν Σλαμ, η ιστορία αποφάσισε να χαρίσει δυο πασαρέλες στους πρωταγωνιστές. Ο Ναδάλ στο χώμα του Ρολάν Γκαρός θύμισε ξανά σε όλους γιατί υπήρξε ο κορυφαίος πολεμιστής στα γήπεδα, μέχρι ο πόνος να τον λυγίσει. Ο Φέντερερ κερδίζοντας το Γουίμπλετον στα 35 του θύμισε ξανά σε όλους γιατί στην ιστορία του τέννις, μολονότι ακόμα αγωνίζεται, είναι ένας πιά θρύλος, ο τελευταίος Θεός. Δεν κέρδισε κανένα: απλά όλοι ευλαβικά τον προσκύνησαν.

Πηγή: karpetshow.gr