Σημίτης, διεφθαρμένοι υπουργοί και αυτοκριτική

14:41 1/4/2017 - Πηγή: Aixmi

Λένε ότι στο κρυφτό , στην πολιτική και στη ζωή, αυτοί που μετράνε δεν κρύβονται. Σε αντίθεση με τον αντικαταστάτη του στην πρωθυπουργία, ο Κώστας Σημίτης, δεν κρύφτηκε ποτέ. Παρόλα αυτά, η πρώτη του συνέντευξη του μετά από 13 χρόνια δεν ήταν απλά ένα τηλεοπτικό, αλλά ένα σημαντικό πολιτικό γεγονός.

Δεν είναι ότι ο Σημίτης είχε αποχωρήσει ποτέ από το δημόσιο διάλογο. Η αποχώρησή του από την πρωθυπουργία και, στη συνέχεια από την Βουλή,

έγινε με τον τρόπο που πάντα τον χαρακτήριζε: απλό και μετρημένο. Σχεδόν αυτονόητο. Ο Σημίτης, όπως σημείωσε και τις προάλλες, θεωρεί σχεδόν καθήκον του να τοποθετείται όταν το θεωρεί σκόπιμο ή σημαντικό. Όπως τότε, το 2008, όταν πολλοί είχαν καταλογίσει σχεδόν ως εθνική προδοσία την πρόβλεψή του ότι ο δημοσιονομικός εκτροχιασμός της χώρας ήταν τέτοιος που σύντομα θα χρειαζόταν οικονομική υποστήριξη από το ΔΝΤ. Σε εκείνο το χρονικό σημείο είχε θεωρήσει σωστό να ειπωθεί. Και έτσι έκανε.

Δεν είπε κάτι που δεν περιμέναμε. Ήταν ο εαυτός του. Εμπεριστατωμένος, λιτός και καθόλου φαφλατάς. Είχε πίνακες, γραφικές παραστάσεις, παρουσίασε νούμερα και αριθμούς. Μίλησε για τα πράγματα που ήξερε. Για τα πεπραγμένα των κυβερνήσεώνν του και την τραγωδία που τις ακολούθησε: δηλαδή, τη διακυβέρνηση Καραμανλή. Σαφώς ήταν λιγότερο αυτοκριτικός από όσο θα έπρεπε, ειδικά ως προς τις καταγγελίες για διαφθορά των υπουργών του. Η διαφθορά μπορεί να συνιστά ένα “κοινωνικό φαινόμενο”, αυτό όμως δεν καθιστά λιγότερο διεφθαρμένους ορισμένους υπουργούς του που αμαύρωσαν, στη συνείδηση κάποιων, μία λαμπρή οκταετία για την ελληνική κοινωνία και τη χώρα. Δυστυχώς, η αυτοκριτική στο “μακέτο” Σημίτη ήταν συχνά ελλιπής.

Δεν μας έκανε καλό η συγκεκριμένη συνέντευξη. Ήταν μεν μία όαση στη θλίψη και στην παρακμή που ζούμε τώρα. Λειτούργησε, όμως, και ως υπενθύμιση ότι ο άνθρωπος αυτός και ο λόγος του εκπρσωπεί μία άλλη Ελλάδα. Μια άλλη εποχή. Εκπροσωπεί την περίφημη «δυνατή Ελλάδα». Που ήταν ισχυρός και ισότιμος ευρωπαικός εταίρος. Εκπροσωπεί την Ελλάδα που ήξερε να διαπραγματεύεται. Όχι με πομφόλυγες και τζάμπα μαγκιές. Αλλά με επιχειρήματα και ουσία. Δεν είναι τυχαίο ότι επί των ημερών του η χώρα πέτυχε κορυφαίους στρατηγικούς στόχους σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, όπως η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ ή η συμφωνία του Ελσκίνκι, που πρακτικά αφορούσε διμερώς τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.

Ο Σημίτης, σήμερα, δεν θα είχε εκλεγεί ποτέ πρωθυπουργός. Δεν ταιριάζει στο δύσοσμο πολιτικό κλίμα της εποχής, όπου οι επίδοξοι πολιτευτές κάνουν τη μικρότητα τους θεωρία, το μίσος και την κυνισμό τους σημαία. Δεν θα έλεγε πότε δημόσια τους συνομιλητές του “βαποράκια συμφερόντων”, ούτε θα μιλούσε ως υπουργός για ξεπούλημα της ΔΕΗ, όπως π.χ. έκανε ο Πάνος Σκουρλέτης. Αν, όμως, όντως τα πίστευε, θα είχε παραιτηθεί από την υπουργική καρέκλα. Οπως και είχε κάνει στο παρελθόν όταν διαφώνησε με την τότε πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου. Δεν θα ξεστόμιζε ποτέ την αδιανόητη ατάκα Τσακαλώτου: “αν συνεχίζετε να μας πιέζετε, τότε θα πάμε σε εκλογές, θα τις χάσουμε και θα ξαναβγούμε στους δρόμους ..”. Θα προκαλούσε εκλογές, στις οποίες θα διεκδικούσε με αξιώσεις να κερδίσει ώστε να μπορέσει να συνεχίσει “να κάνει τη δουλειά του..”, όπως έκανε το καλοκαίρι του 1996.

Γι αυτό, ίσως, ενόχλησε και τόσο πολύ η συγκεκριμένη συνέντευξη. Αποτυπώθηκε με τον πιο ανόθευτο και προφανή τρόπο η διαφορά στην “πχοιότητα” του τότε με το σημέρα. Διεκδικεί πια για τον εαυτό του καρέκλες και αξιώματα; Είναι πρόδηλο (σε αντίθεση με τους επιγόνους που τον διαδέχτηκαν ) πως όχι. Διεκδικεί το δικαίωμα στη γνώμη του ως απλώς ιδιώτης. Η έστω ως ιδιωτής με πρωθυπουργική εμπειρία. Τώρα εάν υπάρχει το “μακέτο” Σημίτη σε άλλα πρόσωπα της Κεντροαριστεράς, η απάντηση του για νέα πρόσωπα που υπάρχουν στο χώρο με γνώση και εμπειρία ήταν καταφανώς θετική. Μάλλον κάτι θα έχει στο μυαλό του .΄Αλλωστε όπως αρέσκεται να λέει: “ Το μέλλον ανήκει σε εκείνους που το προετοιμάζουν..”