Στα ΑΤΜ πλαφόν, στη μπουζουκλερί δεν έπεφτε καρφίτσα…

00:59 14/7/2015 - Πηγή: Aixmi

Απορούσα αν όλο αυτό το χρονικό διάστημα, αυτές τις εβδομάδες, από την αναγγελία του δημοψηφίσματος έως και σήμερα, οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να ζουν με τους ίδιους ρυθμούς.

Είναι γεγονός πως στο άκουσμα του δημοψηφίσματος εγώ προσωπικά «πάγωσα». Συνειδητοποίησα πως η αβεβαιότητα ήταν πιο βέβαιη από ποτέ. Σκέφτηκα, όπως και αρκετοί γνωστοί μου,

να κάνω οικονομία μέχρι να δω τι θα γίνει. Έκοψα όποιο έξοδο θεώρησα πως αποτελούσε πολυτέλεια, περιόρισα τις μετακινήσεις με το αμάξι – καλή είναι και η συγκοινωνία- σκέφτηκα, όπως και τις εξόδους μου.

Οι μέρες περνούσαν και εκτός από το να παρακολουθώ τις εξελίξεις δεν έκανα τίποτα. Ανησυχούσα και απορούσα παράλληλα, όπως και ακόμα απορώ, πότε και κυρίως πώς θα τελειώσει αυτό το θρίλερ. Εκείνη τη στιγμή, θέλοντας μόνη μου να δω και να κρίνω την υπάρχουσα κατάσταση άρχισα τις βόλτες στην πόλη. Ναι, όντως οι ηλικιωμένοι έκαναν καθημερινά «ουρά» έξω από τις τράπεζες από τις πρώτες πρωινές ώρες. Ναι, όντως στα ΑΤΜ υπήρχε πάντα κόσμος που περίμενε υπομονετικά για το «μεροκάματο» των 60 ή 50 ευρώ. Όχι, τα ράφια στα σουπερ μάρκετ δεν άδειασαν. Κι αν παρέμεναν άδεια για μικρό χρονικό διάστημα ήταν γιατί οι υπάλληλοι δεν προλάβαιναν να τα γεμίσουν. Ούτε η βενζίνη, όπως έλεγαν κάποιοι, τελείωσε.

Συνέχισα τις βόλτες. Αυτή τη φορά πήγα σε μεγάλο εμπορικό κέντρο των νοτίων προαστίων. Το Σάββατο, τη στιγμή που στις Βρυξέλλες οι ελληνικές προτάσεις βρίσκονταν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, στα καταστήματα γινόταν κυριολεκτικά χαμός. Όλοι ψώνιζαν. Ανεξαρτήτως ηλικίας και φύλου. Όλα τα καταστήματα είχαν κόσμο είτε αυτά ήταν με ρούχα, είτε με καλλυντικά, είτε με είδη σπιτιού. Είχα μείνει άναυδη. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα πως είτε δεν έχουμε, ως πολίτες, αντιληφθεί τι συμβαίνει είτε ξοδεύουμε ό, τι έχουμε και δεν έχουμε στις κάρτες, φοβούμενοι ένα πιθανό κούρεμα καταθέσεων.

Η περιήγησή μου στην πόλη συνεχίστηκε. Το βράδυ ήμουν καλεσμένη σε μια γιορτή σε πασίγνωστο κέντρο όπου τραγουδά «πρωτοκλασάτος» καλλιτέχνης. Τι κι αν το «κεφάλι» στοίχιζε σχεδόν μια ανάληψη; Στο μαγαζί δεν έπεφτε καρφίτσα. Ανάλογο το σκηνικό και στις παραλίες της Αττικής την Κυριακή. Ενώ οι ηγέτες προσέρχονταν στη Σύνοδο Κορυφής οι Έλληνες λιάζονταν, έπαιζαν ρακέτες, έκαναν μακροβούτια. Μηδέν άγχος, μηδέν ανησυχία.

Αυτοί είμαστε οι Έλληνες. Όσο κι αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε, αυτοί είμαστε. Από τη μία κινδυνεύουμε να γυρίσουμε στη δραχμή, ανησυχούμε για μισθούς, καταθέσεις και από την άλλη πάμε για ψώνια και μπάνια σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Ας το παραδεχτούμε. Ό,τι και να συμβαίνει στη χώρα, ο Έλληνας το μπάνιο του και τη διασκέδασή του δεν την χάνει. Είμαστε η χώρα των αντιθέσεων και οι πράξεις μας το αποδεικνύουν καθημερινά!