Στην αγκαλιά της ερημιάς

23:43 12/9/2015 - Πηγή: Aixmi

Λιγοστές ημέρες πριν από τις εκλογές και ενώ θα περίμενες στο καφενείο του μικρού χωριού, στις Μενετές Καρπάθου, να δίνουν και να παίρνουν οι κουβέντες για τους πολιτικούς που θα διαχειριστούν πολυσέλιδα μνημόνια και κοντές ελπίδες μια διαφορετική συζήτηση πέφτει βαριά στα μισοάδεια τραπέζια.

Είναι η ερήμωση των μικρών τόπων που μοιάζει με το πιο πικρό μα τόσο ξεκάθαρο δεδομένο.

Πράγματι, τέτοια εποχή πάντοτε άδειαζε η επαρχία, τα λόγια δεν περιγράφουν τη μοναξιά, την αναγκαστική απομόνωση

της άγονης γραμμής, το σκοτάδι. Κι αν οι πιο μεγάλοι κρατούν σαν φυλαχτό τις πιο γερές μνήμες κάποιου φασαριόζη Αυγούστου, για τους άψητους πιτσιρίκους τα λουκέτα στις ξωπορτιές, οι μόνιμα σβηστές λάμπες και οι γεμάτα από ξερόχορτα αυλές, δίνουν ταυτότητα και φωτίζουν μια παράξενη λέξη, τη μελαγχολία.

Οι αποχωρισμοί των τελευταίων χρόνων είναι όλο και πιο απότομοι και βίαιοι, μοιάζουν με τραγικές αποξέσεις.

Όσο πιο κοντά μας φέρνει η τεχνολογία, τόσο πιο εύκολα η μικρή πατρίδα παραμένει βασίλισσα του ονείρου και ένα ολιγοήμερο αληθινό ταξίδι στην αγκαλιά της δεν είναι αρκετό για να γεμίσουν οι αχόρταγοι νευρώνες της μνήμης.

Εκείνοι που ζουν χρόνο-καιρό πάνω στο μικρό τόπο μιλούν αργά, κρύβονται στην παρασκιά και κουνούν με συγκατάβαση του κεφάλι. Ετούτη η ερήμωση, λένε, δεν μοιάζει με εκείνες τις αναχωρήσεις των φτωχών δικών μας εποχών. Εκείνοι, που σήμερα αναγκάζονται να φύγουν, δύσκολα γυρίζουν πίσω. Όσο για τα παιδιά τους, αυτά δεν γνωρίζουν από πρόσωπα και πράγματα κι όταν επιστρέφουν μια άλλη ξενική κουλτούρα ήδη τα έχει αγκαλιάσει, ταχει δέσει και τα έχει κάμει ολότελα δικά της.

Σε ποιον όμως να τα πεις όλα αυτά, ποιος να σε ακούσει; Να νιώσει τον καημό, να βάλει πλάτη και σαν άλλος Δον Κιχώτης να μπει μπροστά;

Η επιβίωση και οι ανθρώπινες ανάγκες μάς κάνουν να ξεπερνάμε ολάκερες γενιές. Μεταμορφωνόμαστε και αφήνουμε πίσω ήθη, έθιμα και σβήνουμε παραδόσεις, που τελικά θα χωρέσουν μόνο σε προθήκες μουσείων, ίσως και σε ορισμένες σκηνές τολμηρών θιάσων που όμως είναι αμφίβολο αν θα κόψουν εισιτήρια!

Δεν έχει σημασία αν ετούτο το φευγιό είναι αναγκαστικό, αυτό το ξέρει η ψυχή του κάθε ταξιδιώτη, η ουσία είναι ότι πίσω απομένει ένα κομμάτι γης που κάποτε είχε φτερά και ήταν ζωντανό, ενώ τώρα με δυσκολία νιώθεις την ανάσα του.

Η κουβέντα γυρνά γύρω από την ελπίδα, τι θα μπορούσε να βάλει τάξη στο χάος; Πώς γίνεται να διατηρηθούν παραδόσεις αιώνων;

Υπάρχουν άνθρωποι, πέρα από τους μελετητές, που θα μπορούσαν, όχι μόνο να κρατήσουν, αλλά και να μεταδώσουν την ιστορία που σβήνει, πεθαίνει μαζί με τις περασμένες γενιές;

Είναι σίγουρο ότι τέτοιες λύσεις δεν θα έρθουν από ψηλά.

Αν πάρω παράδειγμα ετούτη τη μικρή κοινωνία στην άκρη της χώρας, αν δεν αποφασίσει να δραστηριοποιηθεί, να απαιτήσει με επιμονή τον οδοκαθαριστή που πρόσφατα καταργήθηκε, να βάλει τις φωνές για το ερειπωμένο λιοτρίβι, να κάμει το παρατημένο γήπεδο να γεμίσει ιδρώτες και φωνές και να ξαναζήσει, έστω και με πίεση, ένα εβδομαδιαίο χοροστάσι. Μονάχα τότε ίσως λίγο δειλά, θα μπορούμε να μιλάμε για μικρές οάσεις ελπίδας.

Όλα αυτά δεν τα έχει κάνει μέχρι σήμερα ο περαστικός πολιτικός, ούτε και ο πνιγμένος σε υποχρεώσεις εργαζόμενος στο Δήμο και την περιφέρεια. Αν και οι υποσχέσεις φτάνουν για να γεμίσουν χοντρά βιβλία.

Αυτό που έχει σημασία είναι ο απόδημος που θα απλώσει το χέρι και θα ανοίξει τη καρδιά του, κυρίως ο ντόπιος που μέσα στις απανωτές σκοτούρες θα σκεφτεί και θα νοιαστεί λίγο περισσότερο τον τόπο του.

Ίσως όλα αυτά να μοιάζουν με σκέψεις κάποιου που πετά στα σύννεφα, που δεν βλέπει ότι ο κόσμος πνίγεται και δεν υπάρχει επιστροφή. Αν όμως δεν προβλέψουμε τη διαδρομή, που διαγράφεται ξεκάθαρα, σε λίγα χρόνια τα χωριά μας δεν θα κατοικούνται τον χειμώνα, ενώ τα καλοκαίρια ξένοι περαστικοί περιηγητές θα κάνουν μικρές στάσεις και όλα θα τους φαίνονται αδιάφορα έρημα χαλάσματα.