Στην aixmi.gr άφησα ελεύθερη την ψυχή μου!

09:16 11/12/2016 - Πηγή: Aixmi

Θυμάμαι σαν να ήταν χθες που έλαβα ένα μήνυμα στο τηλέφωνο στις 2 Δεκεμβρίου 2010 από τον Χρήστο Παναγιωτόπουλο. Με ενημέρωνε φιλικά ότι δημιουργεί ιστοσελίδα με την «υπογραφή» του και θα ήθελε να αρθρογραφώ απολύτως ελεύθερα γιά οτιδήποτε θέλω.

«Γιά τις λύπες, τις χαρές, τους έρωτες, την ελπίδα, τους προβληματισμούς, τον θυμό σου, τα όνειρα σου» έλεγε χαρακτηριστικά. Φυσικά παραξενεύτηκα γιατί ομολογώ ότι είχα μιά μικρή (αλλά μικρή) αμφιβολία γιά την πλήρη»ασυλία», αλλά κυρίως γιά την τιμή να ανήκω κι εγώ ο άγνωστος (όπως το διαβάζετε), σε μία ομάδα σπουδαίων ανθρώπων από τη δημοσιογραφία,

την πολιτική, τις Τέχνες και τα Γράμματα, τον καλλιτεχνικό χώρο, τη νομική επιστήμη, την Εκκλησία, τον αθλητισμό.

Στην αρχή έγραφα κάπως «δειλά», αλλά όσο περνούσαν οι μήνες συνειδητοποίησα ότι ο Χρήστος το εννοούσε «γιά οτιδήποτε θέλεις ελεύθερα«.

Κοινότυπο, αλλά πέρα γιά πέρα γιά πέρα αληθινό: Ναι είμαι πολύ υπερήφανος που εδώ και έξι χρόνια – από την πρώτη ημέρα που γεννήθηκε η aixmi.gr στις 13 Δεκεμβρίου 2010 – αρθρογραφώ ανελλιπώς και μάλιστα – πώς το έφερε η συγκυρία – έχω γράψει τα περισσότερα κείμενα (248 τον αριθμό) από τους 342 ανθρώπους που αρθρογραφούν μόνιμα, τακτικά, περιστασιακά ή έγραψαν έστω μία φορά. Αισθάνομαι αμήχανα που η αφεντομουτσουνάρα μου είναι πρώτη στον μεγάλο κατάλογο των αρθρογράφων (μπροστά και από τον εμπνευστή και διευθυντή Χρήστο Παναγιωτόπουλο), αλλά αυτό ταυτοχρόνως «πυροδοτεί» τη σκέψη και το συναίσθημά μου.

Είναι ελάχιστο ένα ευχαριστώ από καρδιάς στον Χρήστο που ανήκω στην οικογένεια της aixmi.gr. Μου θυμίζω, γιά άλλη μία χρονιά, ότι είναι ο δημοσιογράφος που με έμαθε να γράφω ειδήσεις στο ραδιόφωνο το μακρινό 1991 στον ιστορικό σταθμό Flash, όπου χρημάτισε αρχισυντάκτης επί δύο χρόνια, ώσπου να φύγει για να αφοσιωθεί στα επιτελικά του καθήκοντα στο Mega και να παραμείνει γενικός διευθυντής ειδήσεων κι ενημέρωσης γιά 12 χρόνια.

Εδώ στην aixmi.gr με έκανε να καταλάβω πως η φιλοσοφία του «ιδέες που μοιράζονται δεν πεθαίνουν» είναι αλήθεια. Κι έτσι κατάφερα να ενώνω σε κείμενα τις σκόρπιες τελείες της ψυχής μου. Να τους δίνω μορφή. Να εξομολογούμαι δημοσίως, χωρίς ντροπή και φόβο, σε αυτό το δημοσιογραφικό ταξίδι λύτρωσης…