Τι σκατά είσαι, ρε Αργύρη; Να σας πω, λοιπόν…

02:13 20/8/2013 - Πηγή: Aixmi

«Τι σκατά είσαι, τελικά, ρε Αργύρη;» με ρώτησε αγανακτισμένος ένας φίλος στην παρέα, εννοώντας «τι κόμμα ψηφίζω», γιατί δεν μπορούσε να καταλάβει από τα όσα υποστηρίζω κατ ιδίαν αλλά και στα κείμενά μου. Κατ’ αρχήν συγνώμη για τη λέξη στην αρχή του κειμένου, αλλά δίνει έμφαση στον αυθορμητισμό του φίλου. Μάλιστα, σκέφτηκα ότι αφού αυτός ο άνθρωπος που με ξέρει 35 χρόνια κι έχουμε ζήσει τα πάντα μαζί, δεν έχει καταλάβει «τι είμαι» τότε πώς θα με καταλάβουν οι άγνωστοι που διαβάζουν τις σκέψεις μου στο aixmi.gr;

Για έναν πολύ απλό λόγο

θα αποτυπώσω και γραπτώς -θα προσπαθήσω- τα όσα του είπα. Γιατί πιστεύω ότι δεν είμαστε λίγοι οι πολίτες αυτής της χώρας που, χωρίς να το καταλάβουμε, βρεθήκαμε σε ένα οδυνηρό αδιέξοδο. Να μην υπάρχει ούτε ένα κόμμα, μα ούτε ένα, το οποίο να μας δίνει ελπίδα. Να πιστεύουμε έστω και τα μισά που υποστηρίζει ο αρχηγός ή οι βουλευτές του. Υπάρχουν ελάχιστοι πολιτικοί, είτε προβεβλημένοι από τα ΜΜΕ είτε άγνωστοι, οι οποίοι εμπνέουν εμπιστοσύνη, σοβαρότητα και ανθρωπιά.

Ψηφίζω από 18 ετών και πίστεψα σαν ηλίθιος και τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, όπως η συντριπτική πλειονότητα. Όμως ψήφισα και Οικολόγους Πράσινους, αλλά μία φορά Δημοκρατική Αριστερά μόνο για την πολιτική γενναιότητα του Φώτη Κουβέλη και για τίποτα άλλο.

Και τώρα τι; Το απόλυτο τίποτα. Ας πούμε ότι γίνονται εθνικές εκλογές (που δεν θα γίνουν) τον Οκτώβριο.

Ποιος νοήμων άνθρωπος -εκτός από τον κομματικό στρατό του δημοσίου και τα στελέχη- θα ψηφίσει Νέα Δημοκρατία ή ΠΑΣΟΚ; Όσες έντιμες και υπεράνθρωπες προσπάθειες κάνει ο Αντώνης Σαμαράς πέφτουν στο κενό.

Ποιος νοήμων άνθρωπος θα ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που επισήμως με ανακοίνωση συνδέει τον τραγικό θάνατο ενός νέου -υπόθεση τρόλεϊ- με το Μνημόνιο; Ναι, δυστυχώς, βρέθηκε ένας ανάλγητος και ανεκπαίδευτος ελεγκτής που προφανώς «πούλησε εξουσία και τσάμπα μαγκιά» σε έναν 19χρονο. Ναι, δυστυχώς, δεν «έκανε πίσω» όταν οι επιβάτες προθυμοποιήθηκαν να πληρώσουν το εισιτήριο του νέου που δεν γνωρίζουμε αν είχε ή δεν είχε το 1,20 για να πληρώσει και πιθανότατα δεν το είχε. Ναι, δυστυχώς, ο νεαρός απερίσκεπτα έκανε τη μοιραία κίνηση να πηδήξει από το εν κινήσει τρόλεϊ.

Όμως, για το όνομα του Θεού, τι σχέση έχει με όλα αυτά η Τρόικα και το Μνημόνιο. Και, κυρίως, τι σχέση έχει μετά ο εξαγριωμένος όχλος που επιτίθεται στα λεωφορεία στο Περιστέρι, τα σπάει με πέτρες, τα καταστρέφει με σπρέι και απειλεί να λιντσάρει τον εργαζόμενο οδηγό.

Αν το περιστατικό με το τρόλεϊ δεν είχε γίνει 15αύγουστο στην έρημη Αθήνα και είχε συμβεί μετά από έναν μήνα η πόλη θα είχε καεί, όπως με την περίπτωση του Αλέξη Γρηγορόπουλου.

Αυτός είναι, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ελεεινή εκμετάλλευση του θανάτου ενός νέου για τον οποίο «έβαλε το χεράκι του» και ο ελεγκτής. Όμως, μέχρι εκεί. Γενικευμένες πρακτικές των κινημάτων «δεν πληρώνω» -θυμηθείτε τα διόδια- θυμίζουν αφρικανικά κρατίδια και όχι ευρωπαϊκές χώρες.

Πάμε παρακάτω. Να ψηφίσει κάποιος ΚΚΕ για το οποίο «έπεσαν οι μάσκες» μετά και την σκοτεινή πώληση του σταθμού 902;

Υπάρχουν ακόμη οι Ανεξάρτητοι Έλληνες (χωρίς σχόλιο, το πνεύμα τα χάνει), η Δημοκρατική Αριστερά που στερείται πολιτικής γραμμής και ικανών πολιτικών στελεχών, οι Οικολόγοι Πράσινοι που σπαράσσονται εσωκομματικά (φανταστείτε και να έμπαιναν στη Βουλή), η Δράση του Θάνου Τζίμερου, ο ΛΑΟΣ του Γιώργου Καρατζαφέρη που δεν πείθουν με τίποτα τον κόσμο και διάφορα κομματίδια σφραγίδες, οι Χριστιανοδημοκράτες (!) του Νίκου Νικολόπουλου, η Ένωση Κεντρώων του Βασίλη Λεβέντη ή σχηματισμοί κάποιων ξοφλημένων πολιτικών, όπως του Ανδρέα Λοβέρδου και του Χρήστου Ζώη. Και τι μένει;

Δυστυχώς, το «γήπεδο» έχει χώρο -ΔΥΣΤΥΧΩΣ- για τη Χρυσή Αυγή. Και αργότερα υποκριτές πολιτικοί και δημοσιογράφοι και, κυρίως, ψευτοαριστεροί θα κάνουν τους ανήξερους για το πώς έφτασε να έχει πάνω από 15% και να είναι τρίτο κόμμα οι νοσταλγοί του Χίτλερ. Ο εφιάλτης είναι προ των πυλών. Κάποιοι, που αρέσκονται και σε ακραία σενάρια συνωμοσίας, «βλέπουν» κυβέρνηση Καμμένου-Τσίπρα, με αξιωματική αντιπολίτευση Μιχαλολιάκο…

Εγώ λοιπόν, και πιστεύω πολλοί δημοκράτες πολίτες, νοσταλγούμε τον Γιώργο Γεννηματά, τον Αντώνη Τρίτση, τον Ανδρέα Λεντάκη, αλλά και κάποιους ευπρεπείς πολιτικούς της Νέας Δημοκρατίας που δίδαξαν πολιτικό πολιτισμό και ήταν «μπροστά». Κι ευχόμαστε με όλη μας τη δύναμη ένα παιδί που γεννιέται σήμερα να μπορέσει να ζήσει όταν τελειώνει το δημοτικό σε 12 χρόνια, σε μία Ελλάδα που θα έχει πετάξει στην πολιτική χωματερή όλους αυτούς που κυβέρνησαν από τη Μεταπολίτευση κι εντεύθεν. Θα έχουν γεννηθεί νέα κόμματα που θα απαρτίζονται από σοβαρούς και καλούς ανθρώπους. Και αυτή η χώρα θα προσπαθεί να ζήσει με αξιοπρέπεια, στηριζόμενη σε εργαζόμενους πολίτες που παράγουν. Και δεν ζούνε παρασιτικά από το δημόσιο, τη φοροκλοπή και τη λαμογιά…