Το 1986 έβρισκες δουλειά χωρίς να είσαι «κομματόσκυλο»

22:31 31/7/2017 - Πηγή: Aixmi

«Δεν μπορεί να είναι αλήθεια» σκέφτηκα μόλις ξύπνησα, από το ελάχιστο που μπόρεσα να κλείσω τα μάτια μου από το άγχος, εκείνο το πρωινό της Τετάρτης 8 Αυγούστου του 1986. Ένα όνειρο που είχα από το γυμνάσιο θα γινόταν πραγματικότητα. Ή τουλάχιστον θα προσπαθούσα να το κάνω πραγματικότητα. Κι όμως είχα πάρει την απόφαση να γίνω δημοσιογράφος από 14 ετών. Και να που μετά από οκτώ χρόνια άνοιγε η «πόρτα». Το ραντεβού στην εφημερίδα «Ακρόπολις», στη λεωφόρο Αμαλίας 52, στον 2ο όροφο, στις 12 το μεσημέρι στο γραφείο του διευθυντή του αείμνηστου Γιάννη Ναζλίδη.
Δεκαετία 80΄ και ως νέος

της εποχής είχα μακριά μαλλιά, όχι γιά τη μόδα, αλλά γιατί τα λάτρευα από παιδί. Τα μόνα παντελόνια στη ντουλάπα μου ήταν τζιν και συνεπώς το μόνο που ίσως να με έσωζε από την πανωλεθρία (μαλλιάς με τζιν) ήταν το άσπρο καλοσιδερωμένο πουκάμισο από τα χέρια της μητέρας μου και τα καινούργια παπούτσια που μου έκανε δώρο ειδικά γιά την περίσταση ο πατέρας μου. Και φυσικά η ευγένεια, αποφασιστικότητα και το «μέσο» μου.

Η συνάδελφος Λίλα Κατσούλη (αν και δεν θέλει να το λέω θα την ευγνωμονώ όσο ζω) που πίστεψε στο όποιο ταλέντο μου μετά από κάποιες συζητήσεις μου είπε με «τσαμπουκά» το επικό «εγώ θα σε κάνω δημοσιογράφο αργά ή γρήγορα». Αλλά παραήταν γρήγορα σε μόλις πέντε ημέρες από την κινηματογραφική γνωριμία μας.

Εννοείται πώς έφτασα με το μηχανάκι στις 12 παρά τέταρτο και φορώντας «τα καλά μου» πέρασα στην… επόμενη ζωή μου.

«Νεαρέ μου κάνεις, πιστεύω θα σκίσεις στο ρεπορτάζ στο δρόμο, ξεκινάς από σήμερα αρχικά από το γραφείο επαρχιακών πόλεων και τον χειμώνα θα σε ρίξω στη μάχη του ελεύθερου» μου είπε ο αείμνηστος Ναζλίδης, με τη σύμφωνη γνώμη φυσικά του αείμνηστου αρχισυντάκτη Μάνου Χωριανόπουλου, ενός γλυκύτατου ανθρώπου που λες και είχε ξεπηδήσει από τις μαυρόασπρες κωμωδίες του ελληνικού κινηματογράφου. Θα θυμάμαι πάντα που ήθελε το ρεπορτάζ «σφικτό και δυνατό» και μου έδειχνε τη γροθιά του.

Όταν μπήκα στην αίθουσα σύνταξης περνώντας από τα «Καυδιανά δίκρανα» δεν ήξερα αν πρέπει να συγκρατηθώ μη γελάσω από την ευτυχία μου ή να κλάψω από τη δυστυχία μου που θα καθόμουν δίπλα στα «μεγαθήρια» του πολιτικού ρεπορτάζ Ευθύμιο Παπαγεωργίου («σε γουστάρω γιατί έχεις το όνομα του πατέρα μου και δεν…μασάς» μου έλεγε) και Παύλο Καμβύση, τον «πρύτανη» του δικαστικού Χρήστο Κυρίτση (μεγάλος δάσκαλος με τιμά με τη φιλία του μέχρι σήμερα), τους «αρχιμάστορες» της σελιδοποίησης και των τίτλων Γιάννη Μιχελάκη και Αντώνη Πρέκα, τους «τιτάνες» ρεπόρτερ Δημήτρη Σταυρόπουλο που «κένταγε» με τις λέξεις, Δημήτρη Καλάκο, Γιάννη Τσένη πρώτο προϊσταμενό μου και φίλο μέχρι σήμερα και φυσικά τον αδελφό ψυχής Ηλία Παπανικολόπουλο με 32 χρόνια μέσα στην οικογενειά μου.

Ωστόσο σε εκείνη την αίθουσα σύνταξης έγινα καλύτερος άνθρωπος και – ελπίζω – καλός δημοσιογράφος. Έκλαψα, γέλασα, απογοητεύτηκα, ενθουσιάστηκα, ερωτεύτηκα, ξενύχτησα, ονειρεύτηκα, προδόθηκα, δικαιώθηκα. «Τα είδα όλα».

Σε εκείνη την αίθουσα ήρθε πάνω από το γραφείο μου έναν χρόνο μετά τον Αύγουστο του 1987 ο αείμνηστος Δημήτρης Παπαδόπουλος, ο τότε Διευθυντής της «Ακρόπολις» κορυφαίος «εφημεριδάς», γιά να μου δώσει ο ίδιος την επαγγελματική ταυτότητα με την υπογραφή του και να μου πει να περάσω από το λογιστήριο γιά να υπογράψω την επίσημη προσληψή μου και την ένταξη στο μισθολόγιο. Ήταν η εποχή που οι δημοσιογράφοι όσο σκληρά, άοκνα και άξια εργάζονταν αν δεν περνούσε τουλάχιστον ένας χρόνος δεν έμπαιναν στο μισθολόγιο.

Σε εκείνη την αίθουσα γνώρισα ωραίους και καλούς ανθρώπους. Αληθινούς δημοσιογράφους με αλληλεγγύη και καλλιέργεια. Ποιόν και ποιάν να θυμηθώ με τυχαία σειρά και συγγνώμη από καρδιάς από όσους ξεχάσω και ντρέπομαι ήδη. Γιώργος Ζερβός, Μιχάλης Παγίδας, Βίκτωρ Βλαχογιάννης, Σοφία Βαστάκη, Φρέντα Μαράντου, Μυρτώ Κοντοβά, Τάσος Κοντογιαννίδης, Νατάσα Κυριακίδου, Μπάμπης Μπελιάς, Γιάννης Αλεξίου, Παντελής Ξανθίδης, Δημήτρης Ράντος, Χρύσα Χρυσανθακοπούλου, Νίκος Μπακουλόπουλος, Πέρης Χαλάτσης, Κατερίνα Βούτου, Λώρα Σταματάκη, Γιάννης Ευσταθίου, Σοφία Γρηγοροπούλου, Αντώνης Κόλιας, Σεθέλος Μπάλιος, Σάγια Τσαουσίδου, Κανέλος Τσουτάκος, Χρήστος Σαρλής, Φρίξος Ηλιάδης, Ρούλα Κωνσταντοπούλου, Γιάννης Χιωτάκης, Δημήτρης Μπόλαρης, Κώστας Θωμάκος, Κώστας Λεονταρίδης, Τασούλα Δούκα, Γιάννης Βούτος και τόσοι άλλοι.

Βιβλίο ολόκληρο μπορώ να γράψω γιά τις αναμνήσεις μου αυτά τα τρία χρόνια που πρόλαβα να ζήσω σε αυτόν τον κόσμο του δικού μου παραμυθιού. Γιατί τον Αύγουστο του 1989, κατά σύμπτωση τρία χρόνια μετά την πρώτη ημέρα μου η «Ακρόπολις» πτώχευσε και έκλεισε. Είχε προηγηθεί και ο Αύγουστος του 1988 όπου ο αρχισυντάκτης Δημήτρης Καλάκος (καλή του ώρα) με ανέβασε στο «Έβερεστ» όταν με έχρισε επικεφαλής του ελεύθερου ρεπορτάζ της εφημερίδας σε ηλικία μόλις 24 ετών, ο νεότερος σε αυτή τη θέση στην ιστορία του Ελληνικού Τύπου και σας παρακαλώ μην εκλάβετε ως έπαρση αυτή την αναφορά, απλώς το γράφω μήπως το πιστέψω μετά από 32 χρόνια.

Μετά από 32 χρόνια που τίποτα δεν θυμίζει εκείνη την εποχή. Όχι στη δημοσιογραφία, αλλά στη χώρα, στην κοινωνία, στην ανθρωπότητα.

Κι επειδή δεν θα ξαναγράψω παρόμοιο κείμενο επαγγελματικής νοσταλγίας, είναι μοναδική ευκαιρία να ευχαριστήσω σε αυτά τα «γενέθλια’ των 32 ετών στη δημοσιογραφία τους συναδέλφους που γνώρισα μετά την «Ακρόπολις» σε άλλες εφημερίδες, περιοδικά, τηλεοπτικά κανάλια, ραδιοφωνικούς σταθμούς και ενημερωτικές ιστοσελίδες. Και ήταν οι άνθρωποι που με κράτησαν όρθιο στα πολύ δύσκολα, με σεβάστηκαν και με έμαθαν τι ακριβώς είναι η επαγγελματική αξιοπρέπεια.

Κι επειδή (είναι γνωστό τοις πάσι) ποτέ δεν είχα και δεν έχω πίσω μου κανένα κόμμα ή πολιτικό, κανέναν συγγενή ή φίλο, κανέναν επιχειρηματία, αυτούς θα τους φυλάω πάντα με αγάπη στην καρδιά μου γιατί κατάλαβαν τη συνέπεια και την εντιμοτητά μου στη δουλειά. Ένα ευχαριστώ είναι ελάχιστο (πάλι τυχαία η σειρά πλην του πρώτου του αείμνηστου Νίκου Κακαουνάκη) Χρήστο Παναγιωτόπουλε, Παύλο Αλέπη, Γιάννη Τζανετάκο, Δημήτρη Καλατζή, Θανάση Λάλα, Κώστα Αναγνωστόπουλε, Βαγγέλη Περρή, Ανδρέα Γιουρμετάκη, Γιώργο Κουβαρά. Είναι κι άλλοι, αλλά αυτοί είναι «καρατσεκαρισμένοι».

Αυτό που βλέπετε πάνω από το κείμενο είναι η δημοσιογραφική μου ταυτότητα με ημερομηνία (καλή ώρα σαν σήμερα) 1 Αυγούστου 1987 – γιά του λόγου το αληθές ότι ένα disco boy με μαλλιά τα κατάφερε στην πιό ιστορική εφημερίδα της χώρας και μάλιστα σε ακόμη συντηρητική εποχή. Μέχρι και στην πίσω πλευρά αναφέρεται στην καθαρεύουσα και στο πολυτονικό και με όλα τα σημεία στίξης. «Παρακαλούνται αι τοπικαί αρχαί και υπηρεσίαι όπως παρέχωσι την συνδρομήν των τω πρόσθεν αναφερομένω κατόχω του δελτίου τούτου, διά την απρόσκοπτον κατά νόμον άσκηση του λειτουργηματός του. Ο υπουργός Προεδρίας».
Υστερόγραφο:
Ναι, τότε η δημοσιογραφία ήταν όντως λειτούργημα όπως έγραφε η ταυτότητα. Όχι ένα παρανοικό κυνήγι γιά like και χαμογελαστές φατσούλες…