Το αντίο το λέμε μόνο μια φορά…

22:06 1/7/2013 - Πηγή: Aixmi

Καθισμένος στην άκρη, μισοσπασμένο το παγκάκι, δεν φαίνεται να περιμένεις και πολλά, αναστρέφεις το χρόνο, βάζεις τα πίσω για μπροστά, ψάχνεις, σκαλαματρεύεις, χώνεις τα δαχτύλια σου μέσα παρελθόν, όσο πιο μακρινό, όσο πιο κάτω, βαθιά μέσα στον πάτο, τόσο μεγαλύτερη, σκέτη ζάχαρη, η απόλαυση.

Μωρέ τότε, αόριστα, κάποτε, ήταν τα καλά, τα μπίρ καλά, τότε γράφαμε στο μέτωπο την ολόδροση ευτυχία, και σήμερα, ρωτάς, δίχως ερωτηματικό στο τέλος, ψιθυριστά, ίσα να ακούσεις τη δικιά σου φωνή, ίσα να βγεί και να γράψει, σαν μικρή ροχάλα, μια καμπύλη διαδρομή, μέχρι να σωριαστεί κι αυτή,

στα παρατημένα τσιμέντα.

Γεμάτα τα μοντέρνα καφενεία, μέχρι τα μπούνια τα παγωτατζίδικα, εκείνο το παράξενο ξενόφερτο γιαούρτι, κάνει γριές και νέες, δίπλα-δίπλα, να παγώνουν μια στιγμή, να τρώνε το κατεψυγμένο σήμερα. Τουρίστες μπαινοβγαίνουν, δεν ξεχωρίζεις πρόσωπα, μοναχά τον Έλληνα, εκείνη την αυθόρμητη συμπεριφορά, τη νιώθεις, αρπάς το κοίταγμα στον αέρα, είναι που απλώνεται θαρετά, κορμί και μάτια, ψαρεύει, μια δεξιά και μια στα αριστερά του, είναι που περιμένει κάτι να φανεί, να περάσει, κάτι που θα γυαλίζει μες το μάτι.

Μοιάζει σε θεατρικό, commedia dell’ arte, φορέσαμε τα αμάνικα και κρύψαμε φτώχειες και κακομοιριές, τις βάλαμε μαζί με τα χειμωνιάτικα κουστούμια, εκεί κάπου, κάτω από τα μισομάλλινα, παραχώσαμε μνημόνια και ανορθόγραφες υπογραφές τεράτων.

Αυτά που κάθε τόσο ρεύονται, όλα τα αχώνευτα θηράματά τους, τριγυρίζουν ζωντανά, σχεδόν ευχαριστημένα, μέσα στα φαρδιά στομάχια τους.

Βγήκαν λοιπόν, όλοι έξω, πάλι στο μεϊντάνι, γέμισε ξανά η πλατεία, όχι δεν είναι οι τζαμπατζίδες του μετρό, ούτε και διαμαρτυρόμενοι πιστοί, από κείνους που βλέπουν δεξιούς Αγιούς και ποθαμένους αριστερούς ήρωες, να καθρεφτίζονται πάνω σε γυάλινα παράθυρα.

Είναι εκείνοι που ψάχνουν οπαδούς κι όχι πολίτες.

Είχαν κρυφτεί για λίγο, μαζεύτηκαν πίσω από χοντρά ντουβάρια, τώρα σαν τα έντομα, τις κατσαρίδες, που δεν υπολογίζουν φάρμακα και χημικά, έτσι κι αυτοί, θέριεψαν και ορμούν πάνω στο μαδημένο πτώμα μας, που ξαποσταίνει πάνω στο σπασμένο παγκάκι.

Άραγε πόσες φορές πρέπει να ακούσουμε σε επανάληψη την ίδια ιστορία για να ξεχωρίζουμε το λάθος.